| |
| | Το γράμμα |  | | | Η ιστορία είναι φανταστική σε όλο της το εύρος αλλά όχι πολύ μακριά από την πραγματικότητα! | | |
[align=left]
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Δεν ξέρω πώς να αρχίσω.
Είμαι λίγο αμήχανη.
Δεν ξέρω καν γιατί γράφω αυτό το γράμμα. Το μόνο που ξέρω είναι πως με παρακινεί μια ακατανίκητη ανάγκη που στιγμές-στιγμές με τρομάζει.
Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα καθώς κινώ δειλά-δειλά να σου μιλήσω. Έστω και με αυτό τον παράδοξο τρόπο, γράφοντας ένα γράμμα, ίσως κάποτε εσύ αντιληφθείς την ύπαρξή μου.
Η ζωή παίζει τα πιο παράξενα και σκληρά παιχνίδια.
Έχω την εντύπωση πως όταν γεννήθηκα ,σκέφτηκε για μένα να εκτελέσει το πιο αλλόκοτο σενάριο, καθώς με έπαιρνε στην αγκαλιά της.
Αλλά ποιος να τα βάλει με τη ζωή. Πως να αλλάξει τα γραμμένα της.
Δεν εκφράζει παραίτηση η στάση μου. Όχι. Θα καταλάβεις διαβάζοντας πως παίζω και γω το παιχνίδι μου. Πως αντιστέκομαι και κάνω ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να ανατρέψω την πλάνη της. Για να της χαλάσω τα σχέδια. Για να πνίξω στο φως τη σκευωρία της.
Σου γράφω χωρίς να γνωρίζω αν πράγματι ζεις.
Σου γράφω γνωρίζοντας πως αν κατάφερες να επιβιώσεις ,τότε θα ζεις σε μια τραγική πλάνη. Σε ένα ψευδοσενάριο που γράφτηκε για μας , εξυπηρετώντας αθέμητους σκοπούς.
Είμαι η βιολογική σου μητέρα. Και είσαι το παιδί μου.
Το παιδί που δεν έμαθα ποτέ το φύλλο του ,το παιδί που δεν πρόλαβα να γεννήσω. Το παιδί που δεν έμελλε να πάρω στην αγκαλιά μου και να το θηλάσω ,να το νανουρίσω γλυκά , να το κοιτάξω στα μάτια, να ονειρευτώ το μέλλον του.
Σε φαντάζομαι μόνο. Σε νοιώθω ,σε αισθάνομαι…..ακούω την καρδιά σου να χτυπά μέσα μου, ακόμα και τώρα….νοιώθω πως ακόμα χτυπά….αλλά μακριά μου.
Ίσως να είναι αποκύημα της φαντασίας μου. Ίσως να είμαι τρελή. Ίσως όμως πράγματι εσύ να είσαι ζωντανό.
Όπως και να έχει αποφάσισα να μιλήσω, ακόμα κι αν αυτό βάζει σε κίνδυνο την ψυχολογική μου ευστάθεια. Πρέπει να το κάνω. Πρέπει να το ρισκάρω. Πρέπει να το πω στον κόσμο.
Αυτό το γράμμα θα το διαβάσουν πολλοί μα μόνο σε σένα απευθύνεται.
Κι αν κάποτε πέσει στα χέρια σου και καταλάβεις τι έχει συμβεί, μην τρομάξεις , μην τα χάσεις. Όπως λέει και ο πατέρας σου μωρό μου, δε ζούμε σε αγγελικό κόσμο.
Μόνο ακολούθησε τα σημάδια και να έχεις εμπιστοσύνη στο ένστικτό σου.
Αυτό το ένστικτο το έχεις κληρονομήσει από μένα. Εμπιστεύσου το. Είναι το μεγαλύτερο όπλο σου για να δεις την αλήθεια και να βγεις από την πλάνη.
Η ζωή μου δεν ήταν εύκολη. Ούτε και τώρα είναι. Παλεύω σκληρά για την επιβίωση με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο. Ακολουθώ το δύσκολο δρόμο , αυτόν που μου εξασφαλίζει την ελευθερία μου και μου εξασφαλίζει μία ζωή χωρίς καταναγκασμούς και δεσμεύσεις σε σχέσεις χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.
Γνώρισα τον πατέρα σου όταν ήμουν 19 ετών. Ερωτευτήκαμε τρελά, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς όρια, για μια ζωή και πέρα από αυτή.
Ζούμε τώρα 24 χρόνια σε μία αγάπη που μόνο εσύ της λείπεις. Μόνο η δική σου σκέψη αποτελεί ένα αγκάθι στην καρδιά και ότι συναίβει εκείνη την χρονιά.
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1999. Υπήρξε μία κρίση στο γάμο μας. Μία κρίση που ξεκίνησε από το στενό οικογενειακό περίγυρο και διείσδησε στη σχέση με τον πατέρα σου βάζοντας σε αμφισβήτηση την εμπιστοσύνη αναμεταξύ μας.
Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια που για χρόνια μας διαπερνούσε έμελλε εκείνη τη χρονιά να χτυπήσει την υγεία μου. Ήμουν 30 ετών.
Όμορφη γεμάτη ενέργεια και όνειρα, αλλά μέσα μου με έτρωγε το σαράκι των αρνητικών συμβάντων όλων των προηγούμενων ετών.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν ήταν σύμφωνος με τον γάμο μου και φρόντιζαν να το δείχνουν. Φρόντιζαν όλοι να κάνουν την κοινή μας ζωή κόλαση. Άλλοτε εφευρίσκοντας σενάρια και άλλοτε για ευτελή λόγους. Ένας σημαντικός λόγος ήταν πως δεν είχαμε αποκτήσει παιδί όλα αυτά τα χρόνια. Από τη μία τα άθλια οικονομικά μας από την άλλη κάποιο πρόβλημα υγείας του πατέρα σου υπήρξαν ανασταλτικοί παράγοντες.
Το αποτέλεσμα όμως όλων αυτών υπήρξε τραγικό.
Παρουσιάστηκε ένας όγκος στο στήθος μου. Τον ψηλάφισα. Το μυαλό μου δεν πήγε στο κακό αλλά ενστικτωδώς θέλησα να απευθυνθώ σε ένα γιατρό χωρίς να πω τίποτα στον πατέρα σου.
Πράγματι και πήγα. Θυμάμαι τότε με εξέτασε και μου είπε χαμογελώντας πως δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Πως επρόκειτο για ένα καλοήθης λιπίδιο και στις αρχές του φθινοπώρου να ξαναπήγαινα να το αφαιρούσαμε.
Αφού πήρα τα καλά αποτελέσματα και αφού δεν υπήρχε κίνδυνος όπως ο γιατρός με είχε διαβεβαιώσει αποφάσισα να μη δώσω συνέχεια στο θέμα.
Πέρασαν από τότε 8 μήνες.
Η ζωή κυλούσε στρεσογόνα .Δεν ήμουν καλά. Η ψυχολογική μου κατάσταση ανατρεπόταν συνεχώς. Δε θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες διότι καθώς ανατρέχω τα γεγονότα δυσφορώ.
Οι ενοχλήσεις άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο έντονες στο στήθος μου. Πονούσα.
Ανυσήχησα. Επισκέφτηκα με το νέο έτος ξανά το γιατρό.
Θυμάμαι πως αυτή τη φορά τις εξετάσεις μου τις παρέλαβε ο ίδιος. Θέλησε να με δει επειγόντως.
Όταν κάθισα στην καρέκλα απεναντί του και μου είπε πως έπασχα από καρκίνο με πήραν τα κλάματα.
Είναι στο αρχικό στάδιο, ήταν τα λόγια του. Μπορούμε να το προλάβουμε. Είσαι νέα δυνατή και θα αντέξεις. Κάνε κουράγιο. Θα ήθελα να ενημερώσεις τους δικούς σου για την κατάστασή σου. Πρέπει να χειρουργηθείς.
Την επόμενη φορά καθόμασταν με τον πατέρα σου απέναντί του. Δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι του έλεγε ο γιατρός. Δυσκολεύτηκε να το πιστέψει.
Ήμουν πιο όμορφη από ποτέ παρόλλα αυτά είχα χάσει 10 κιλά και ήμουν υπερβολικά κουρασμένη. Για μένα όσα άκουγα και όσα έβλεπα μου φαινόντουσαν σα εφιάλτης που δεν ήθελα να αποδεχτώ πως πράγματι ζω.
Υπήρξε ένα συναισθηματικό κενό τότε μέσα μου. Κάτι που δεν μπορώ με λέξεις να σου μεταφέρω. Θαρρείς και ήμουν ζωντανή νεκρή. Νομίζω πως είχα βιώσει τον τρόμο του θανάτου σε τέτοιο βαθμό που δεν τολμούσα να ανοιγοκλείσω ούτε τα βλέφαρά μου. Για μένα δεν υπήρχε το άυριο, δεν υπήρχε το επόμενο λεπτό. Υπήρχε μόνο το τώρα και τίποτα άλλο.
Σοκαρίστηκε ο πατέρας σου, όπως και εγώ άλλωστε την πρώτη φορά που το άκουσα.
Στη σκέψη του καρκίνου και στο ενδεχώμενο πως μπορεί να με χάσει όλη του η αγάπη έγινε μία τεράστια αγκαλιά.
Με τύλιξε σαν ένας τεράστιος προστατευτικός μανδύας και ζούσα μόνο για αυτόν.
Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν σκληροί.
Όμως είχα εκείνον και δε φοβόμουν τόσο. Δε σκεφτόμουν τίποτα.
Έκανα την πρώτη επέμβαση όπου και επιβεβαιώθηκε ο καρκινικός όγκος. Το παράδοξο ήταν πως αυτό ακριβώς το πρωτοεμφανιζόμενο λιπίδιο μου είχε σώσει τη ζωή. Ο γιατρός είπε πως έπνιγε τον όγκο και δεν τον άφησε να μεγαλώσει, πράγμα σπάνιο στα ιατρικά δεδομένα.
Μετά την πρώτη επέμβαση θα ακολουθούσε η μεγαλύτερη. Η μαστεκτομή. Η ολική αφαίρεση του μαστού. Υπήρχαν και εναλλακτικές μέθοδοι. Όπως το να κρατήσω το μαστό και να ξεκινήσω αμέσως χημειοθεραπίες ή και ακτινοβολίες εάν κρινόταν απαραίτητο. Όμως τα στατιστικά έδειχναν πως οι πιθανότητες ολοκληρωτικές ίασης ήταν 50/50.Πιθανό μετά την πενταετία ο όγκος να επανεμφανιζόταν.
Αποφάσισα μαζί με τον πατέρα σου να κάνω ολική μαστεκτομή ώστε να ελαχιστοποιήσω το ενδεχόμενο κάποιας πιθανής μετάστασης ή επανεμφάνισης.
Η επέμβαση είχε αποφασιστεί για τον αύγουστο του 2000 αφού η πρώτη είχε γίνει τον Μάιο του 2000.
Όταν βγήκα από το νοσοκομείο στο μεσοδιάστημα η ζωή μας κυλούσε κάπως καλύτερα.
Το νέο της ασθένειας μου τους απέτρεψε για ένα διάστημα να ραδιουργούν και να μας επιτίθενται με χτυπήματα κάτω από τη μέση. Οι δικοί του και οι δικοί μου που τόσο επιθυμούσαν να μας διαλύσουν βρέθηκαν σε αδιέξοδο . Η μικρή μεταστροφή τους μου προξένησε αηδία.
Είχα κάνει πάρα πολλά για την οικογένεια του άντρα μου. Όμως τίποτα δεν ήταν αρκετό για να ικανοποιήσει τον εγωκεντρισμό και τη ματαιοδοξία τους. Το ίδιο και ο άντρας μου με τα μέσα που διέθετε για τους δικούς μου. Πάντα όμως παρέμενε ανεπαρκής.
Μη φανταστείς πως μου στάθηκε κανείς από αυτούς. Αντιθέτως μετά από λίγο καιρό άρχισε να ακούγεται ποιος θα με κληρονομήσει……
Έχω αδέρφια και πατέρα και μητέρα αλλά μόνο στα χαρτιά.
Και ο πατέρας σου έχει αλλά μόνο για να του αρπάζουν ότι με κόπο έχει πετύχει στη ζωή του.
Ο πατέρας σου είχε κάνει ένα πρώτο γάμο από τον οποίο είχε αποκτήσει δύο παιδιά.
Δυστυχώς χώρισε αφού έπιασε τη γυναίκα του να τον απατά.
Τον γνώρισα ενώ ήταν σε διάσταση ενάμιση περίπου χρόνο, σε αθλία ψυχολογική κατάσταση με ροπή προς το ποτό και παντελώς άφραγκος.
Έμελλε η δική μου άθλια οικογενειακή κατάσταση και η δική του να μας δέσει και να γίνουμε αχώριστοι. Όμως τα προβλήματα ήταν πολλά και ποικίλα και κανείς από το αμφότερο συγγενικό περιβάλλον δε συμφωνούσε σε αυτή τη σχέση. Ο πόλεμος είχε αρχίσει ήδη πριν από 24 χρόνια και αισίως κρατάει μέχρι και αυτή τη στιγμή που σου γράφω.
Τώρα φυσικά στη λίστα έχουν προστεθεί και τα ετεροθαλή αδέρφια σου τα οποία και έχω μεγαλώσει.
Αν αναρωτιέσαι γιατί τόσο μίσος απέναντί μας θα σου πω , πως τα λεφτά σταύρωσαν το Χριστό και ίσως καταλάβεις κάποια μέρα πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος πριν να είναι αργά.
Μου έκαναν μεγάλο κακό όλοι τους και οι δικοί μου με τον τρόπο τους και οι δικοί του με το δικό τους τρόπο.
Ο λόγος της ασθένειάς μου ήταν όλοι αυτοί. Οι αδερφές του πατέρα σου που του αποσπώσαν μεγάλα χρηματικά ποσά για τα παιδιά του και ο πατέρας σου ήταν συνεχώς χρεωμένος , η πρώην γυναίκα του πατέρα σου που τον έτρεχε κάθε τόσο στα δικαστήρια για διατροφές , τα ίδια τα παιδιά που συνεχώς εκμεταλλεύονταν αυτήν την άθλια εμπόλεμη κατάσταση και έγιναν αχόρταγα και άπληστα. Για μας δεν υπήρχε ζωή θαρρείς και δεν την αξίζαμε. Δουλεύαμε σαν σκυλιά κάτω από εξαιρετικά δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες και ποτέ τίποτα δεν ήταν αρκετό. Ένα ευχαριστώ δεν ακούσαμε ποτέ από κανέναν.
Τώρα έχουν τελειώσει όλα αυτά και ζούμε μόνοι . Τους έχουμε απομωνώσει αφού δεν κατάφεραν να μας διαλύσουν παντελώς ,κατάφεραν αν όμως να χάσουμε εσένα.
Εσένα το αγαπητό παιδί , το λατρεμένο που περίμεναμε πως και πως. Τον καρπό του έρωτα μας.
Μετά την πρώτη επέμβαση λοιπόν ,όπως σου έλεγα τα πράγματα μαλάκωσαν και από τις δύο πλευρές.
Τυπικά όπως ακριβώς οι φαρισαίοι.
Θυμάμαι κατά το μήνα Ιούνιο μου παρουσιάστηκε αίμα. Πονούσα δεξιά στην κοιλιά όλο και πιο έντονα Τρόμαξα. Πήγα κατευθείαν στο γιατρό για εξετάσεις.
Ήταν απόγευμα γύρω στις 5 που είχα κλείσει το ραντευού για ένα διακολπικό υπέροχο μήτρας και γεννητικών οργάνων.
Ήταν στις 22 Ιουνίου του 2000. Τη μέρα εκείνη γινόταν το κρεβάτι της αδερφής του άντρα μου που θα παντρευόταν σε λίγες μέρες. Είχα πάει να βοηθήσω.
Βλέπεις πάντα προσπαθούσα με πραότητα να μη δίνω τόση σημασία στις θρασύτατες επιθέσεις τους και στην κακία που τους ακολουθούσε σε κάθε ενέργεια που αφορούσε εμένα.
Φυσικά γνωρίζοντας πως κανείς δεν ενδιαφερόταν για την υγεία μου ,πήρα μαζί μου τον πρωτότοκο του Χρήστου, το θετό μου γιό για συντροφιά και μόνο.
Εκείνος είχε να πει τότε και μία καλή κουβέντα πριν τον δηλητηριάσουν παντελώς με τα χρόνια.
Το δεύτερο σοκ ήρθε όταν γινόταν ο διακολπικός υπέρηχος.
Είσαι έγκυος μου είπε έκπληκτη η γιατρός. Ήταν κάτι αναπάντεχο. Περίμενα τόσα χρόνια να συλλάβω μια και το σπέρμα του άντρα μου δεν ήταν κατάλληλο που έπεσα κυριολεκτικά από τα σύννεφα και με έπιασαν σπασμοί.
Η γιατρός προσπάθησε να με ηρεμήσει λέγοντάς μου ταυτόχρονα και τα κακά νέα.
Είναι στη σάλπιγκά σου το παιδί. Είναι πολύ μεγάλο και απορώ πως ζεις ακόμα.
Έχει καρδιακούς παλμούς και κλείνεις τον τρίτο μήνα κύησης. Αν είναι δυνατό!!!
Ήταν παράλογο. Είχες έρθει την χειρότερη στιγμή της ζωής μου με τον πιο αλλόκοτο τρόπο, περνόντας μέσα μου όλες τις εξετάσεις την πρώτη μου επέμβαση χωρίς κανείς μα κανείς να σε πάρει είδηση.
Δεν είναι δυνατό, είπα στη γιατρό. Μόλις πριν ένα μήνα αφαίρεσα ένα καρκινικό όγκο, ετοιμάζομαι σε ένα μήνα για το δεύτερο χειρουργίο….και ποιος ξέρει τι με περιμένει. Μα είναι δυνατό μετά από τόσες εξετάσεις να μην είδε κανείς το παιδί.
Πως είναι δυνατό να είμαι έγκυος και μάλιστα 3 μηνών γεμάτους σε εξωμήτριο κύηση και να εξακολουθώ να έχω τα έμμηνά μου.
Σε είδα στην οθόνη του υπερήχου, άκουσα την καρδιά σου, είδα να σαλεύεις.
Ακόμα και η γιατρός σοκαρίστηκε.
Πρέπει να ειδοποιήσεις αμέσως το γυναικολόγο σου , μου είπε. Η σάλπιγκά σου μπορεί να σπάσει από λεπτό σε λεπτό και να πεθάνεις από ακατάσχετη αιμοραγία.
Πάρε ένα ταξί και πήγαινε κατευθύαν σε όποιο εφημερεύον νοσοκομείο βρεις εάν δεν μπορείς να βρεις το γιατρό σου. Είναι επήγων.
Έτρεμα. Κρατούσα το υπερηχογράφημα στα χέρια μου και δεν ήξερα τι να κάνω.
Δεν ήξερα τι να σκεφτώ.
Ήσουν ένα θαύμα που ήρθε την πιο ακατάλληλη στιγμή με κίνδυνο να μας πάρεις από λεπτό σε λεπτό και τους δυο στον άλλο κόσμο .
Ο πατέρας σου ταξίδευε. Ήμουν ολομόναχη με το αγόρι δίπλα μου να θέλει να πάει να πιεί καφέ με τους φίλους του.
Την επόμενη μέρα είχα τα γενέθλιά μου. Όλα τα σημάδια στάθηκαν αφορμή να μην ξεχάσω ποτέ την ημερομηνία που σε πήραν από μένα.
Πάλευες τόσο πολύ για τη ζωή σου μέσα μου , όπως και γώ. Σιωπηλά και ακούραστα.
Ήσουν ένας πολεμιστής ή μία πολεμίστρια δεν ξέρω….ποτέ δε μου είπαν το φύλλο σου….δεν υπήρχε χρόνος ούτε και γι αυτό…ή αποτέλεσε και λόγο σκοπημότητα. Να μην ξέρω σήμερα το φύλο του παιδιού που ψάχνω.
Πήρα το γιατρό μου τηλέφωνο. Συνεργαζόταν με ένα πανάκριβο ιδιωτικό μαιευτήριο πρώτο στον τομέα του και πρώτο στην εξωσωματική και υποβοηθούμενη αναπαραγωγή .Δεν είχα άλλη επιλογή.
Δεν άκουσα κάτι διαφορετικό από ότι μου είχε πει η ακτινολόγος του εξεταστικού κέντρου.
Έλα αμέσως εδώ.
Πήρα το θετό μου γιο και με ένα ταξί έφτασα στο νοσοκομείο. Στο μεσοδιάστημα κατάφερα να επικοινωνήσω με τον πατέρα σου. Δεν είχα πιο εύκολο τρόπο να του ανακοινώσω τα συμβάντα.
Τι θα γίνει με το παιδί;
Δεν ξέρω σε παρακαλώ , κάνε κάτι, έλα εδώ…..Σε αυτές τις περιπτώσεις το αφαιρούν….το αφήνουν να πεθάνει….σε παρακαλώ έλα αμέσως εδώ.
Ο πατέρας σου ταξίδευε όταν εγώ περνούσα την πόρτα του ιδιωτικού μαιευτηρίου.
Το πλοίο δεν είχε φτάσει καν στο λιμάνι. Ζήτησε άδεια και κανείς δεν του την έδωσε.
Φαντάσου.
Δήλωσε παραίτηση.
Η γυναίκα του και το παιδί του βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο και κανείς δεν του έδινε άδεια.
Να ο κόσμος που ζεις. Φρικτός από τη μία όψη.
Ο γιατρός με παρέλαβε και πήγαμε σε ένα θάλαμο για τον δεύτερο υπέρηχο. Ήταν και κάποιος άλλος μαζί του.
Θυμάμαι την έκπληξή τους όταν σε αντίκρυσαν στην οθόνη.
Απίστευτο, είπαν με θαυμασμό.
Τι θα γίνει τώρα ,ρώτησα το γιατρό μου.
Πρέπει να το αφαιρέσουμε , μου είπε ο γιατρός που γνώριζε την πάθησή μου .Είναι λυπηρό μα έχεις κάνει ήδη κάποιες εξετάσεις που πιθανό να προκαλέσουν τερατογέννεση. Μιλούσε για τα φάρμακα που είχα λάβει στο σκάνερ οστών.
Δεν υπάρχει ελπίδα να σωθεί το παιδί, ρώτησα.
Αν δεν είχες πάρει τα φάρμακα θα μπορούσα να το βάλω στη μήτρα σου, μου είχε απαντήσει τότε, αλλά έχεις και άλλη επέμβαση σε ένα μήνα. Η εκγυμοσύνη θα επιδεινώσει πολύ την καταστασή σου.
Τώρα που τα σκέφτομαι πιο νηφάλια υπήρχε στα λόγια του τότε μία μεγάλη αντίφαση.
Από τη μία μου είπε πως υπήρχε κίνδυνος τερατογέννεσης και από την άλλη πως θα μπορούσε να το τοποθετήσει στη μήτρα μου ακόμα κι αν μπροστά μου είχα μία ακόμα επέμβαση.
Έκανε ότι μπορούσε για να μου πάρει ανώδυνα το έμβριο που κυοφορούσα.
Προτάσσοντας από τη μία τη ζωή μου και από την άλλη τον κίνδυνο της τερατογέννεσης, ώρες αργότερα έπεισε και τον πανικόβλητο πατέρα σου πως δεν ήταν δυνατό να σε κρατήσουμε στη ζωή.
Το έμβριο όμως , εσύ , ήταν θαυμαστό. Σε έβγαλε ζωντανό από μέσα μου. Ποτέ δε μας είπε αν ήσουν αγόρι ή κορίτσι. Τον υπέρηχο που του έδωσα τον εξαφάνισε διακριτικά. Τον υπέρηχο που μου έβγαλε δεν τον πήραμε ποτέ στα χέρια μας.
Μπήκα στο χειρουργείο την Πέμπτη το απόγευμα και βγήκα μετά από 5 ώρες θαρρείς και με είχαν στην αναμονή. Δεν σε είδαμε ποτέ, ούτε καν νεκρό όπως επιβαλλόταν.
Ένα δίχτυ σιωπής απλώθηκε γύρω σου.
Έφυγα το Σάββατο το μεσημέρι μετά από καισαρική τομή , μία ανακοπή στο χειρουργίο και με φαρμακευτικό αλεργικό σοκ παραλίγο από την πενηκιλίνη.
Μέσα σε αυτό το μαιευτήριο έχασα τη μισή μου ζωή. Δεν ξέρω τι απέγινες.
Δεν καταλάβαινα πόνο. Το μυαλό μου ήταν σε σένα …τι να απέγινες….
Υποπτεύομαι.
Πόσο να στοίχιζε άραγε ένα έμβριο τριών μηνών για ένα άτεκνο ιστοσυμβατό ζευγάρι .
Χρόνια αργότερα ψάχνοντας διαβάζοντας ρωτώντας έμαθα για τη μέθοδο gift.
Για κείνη την μέθοδο όπου η σύλληψη και η κυοφορεία στη σάλπιγκα της μελλοντικής μητέρας αποτελεί τρόπο εξωσωματικής γονιμοποίησης και προτείνεται σε αρκετές περιπτώσεις.
Πόσες γυναίκες άραγε εκείνη την εποχή βρίσκοντας σε θεραπεία εξωσωματικής;
Πόσες προετοιμάζονταν απελπισμένα να γίνουν μητέρες , φτάνοντας ακόμα και να δεχτούν την πιθανότητα κυοφορείας ενός ξένου ιστοσυμβατού ωαρείου;
Πόσο μάλλον όταν υπάρξει ένα έτοιμο έμβρυο προς διάθεση κυοφορείας.
Ποτέ δεν ένοιωσα πως τελείωσε η ζωή σου εκείνο το βράδυ.
Ποτέ.
Αντιθέτως ποτέ δε σε ξέχασα. Ποτέ.
Συνέχεια κάτι με γυρίζει πίσω σε κείνη τη νύχτα. Σαν κάτι να ξέρω και δεν μπορώ να το θυμηθώ.
Σαν κάτι να άκουσα και να μην μπορούσα να το δεχτώ.
Σαν κάτι να μην μου ταιριάζει συμφώνως με τα γεγονότα.
Ίσως για αυτές τις σκέψεις να ευθύνονται τα περίεργα γεγονότα και η εξέλιξη αυτής της ιστορίας.
Όλοι μου λένε πως κάτι βρωμάει.
Σίγουρα αν όχι σε μένα λόγω της κατάστασής μου(ήμουν υπό νάρκωση στο χειρουργίο) , όταν ο πατέρας σου έφτασε στο νοσοκομείο θα έπρεπε να τον είχε καλέσει και να σε δείξει. Θα έπρεπε κάποιος να σε δει. Εσύ χάθηκες. Και δεν μπορεί κανείς να με πείσει πως ένα ζωντανό έμβριο τριών μηνών πετάχθηκε στο καλάθι των αχρήστων σε μία από τις μεγαλύτερες κλινικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στον κόσμο!!!!!
Σα φίλος του πατέρα σου τουλάχιστον , έστω και σα γνωστός , θα έπρεπε να σε δείξει. Ή θα έπρεπε να συζητήσει με τον πατέρα σου το ενδεχώμενο να κυοφορηθείς σε άλλη μήτρα.
Αν μας το γνωστοποιούσε αυτό θα κάναμε τα πάντα για να σε έχουμε κοντά μας.
Όμως πιστεύω πως εκμεταλεύτηκαν την κατάστασή μου , την άγνωστη μοίρα μου, τον πανικό του πατέρα σου που ήθελε να μου σώσει για δεύτερη φορά τη ζωή , ενώ ήξερε πως θα πάλευε πολύ σύντομα και για μια Τρίτη μέσα στον επόμενο μήνα.
Τραγικές συμπτώσεις σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα δε μας έδωσαν τη δυνατότητα και την ψυχική αντοχή για πολλά χρόνια αργότερα να ανοίξουμε αυτό το τραγικό κεφάλαιο.
Εγώ πάλευα για τη ζωή μου μετά το τελευταίο χειρουργείο προσπαθόντας να συνηθίσω το ακρωτιριασμένο σώμα μου, σε ένα εχθρικό περιβάλλον στο σπίτι μου χωρίς καμμία απολύτως βοήθεια και σε απαξιωτική συμπεριφορά γεμάτη σαρκασμούς ειρωνία και αδιαφορία .
Βλέπεις είχα δώσει το λόγο μου σε ένα δικαστήριο πως θα μεγαλώσω αυτά τα παιδιά σα να ήταν δικά μου.
Εξακολουθούσα να μεγαλώνω δυο παιδιά που υποκινούμενα από τη μητέρα τους και τους λοιπούς συγγενείς τους φρόντιζαν μέσα στο ίδιο μου το σπίτι να με κάνουν να αισθάνομαι σαν ξένη ή σαν την παραδουλεύτρα του πατέρα τους.
Ήταν μια φοβερά άσχημη περίοδο. Είχαμε πιαστεί κορόιδα πιστέυοντας πως τα παιδία του πατέρα σου θέλαν πράγματι να μείνουν μαζί μας γιατί μας αγαπούσαν και μας εμπιστέυονταν. Μας παρουσιάζονταν στην αρχή σαν κακοποιημένα και παραμελημένα από τη μητέρα τους αλλά αποδείχτηκε πως είχε καταστρωθεί ολόκληρη σκευωρία μόνο και μόνο για να με βγάλουν από τη μέση και να μας χωρίσουν.
Με τα χρόνια καταλάβαμε πως αυτός ο ισχυρισμός επαληθευόταν καθημερινά.
Και έπρεπε να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις για το κοινό μας μέλλον.
Αφού κατάφερα να επιβιώσω από τον καρκίνο και άρχισε μέσα μου να γεννιέται η ελπίδα εξακολουθούσα να θέλω να γίνω μητέρα.
Κανείς δε μου είπε πως τώρα πια , μετά από αυτό δεν επιτερπόταν να γίνω μητέρα.
Κανείς από τους θεράποντες ιατρούς ακόμα και αυτός που σε έβγαλε από μέσα μου δε μου είπε πως οι χημειοθεραπείες θα με έκαιγαν και πιθανότατα να προκαλούσαν πρόωρη εμμηνόπαυση.
Το μόνο που έλεγαν ήταν πως μία πιθανή εγκυμοσύνη θα έβαζε σε κίνδυνο την πορεία της υγείας μου και ίσως ο καρκίνος εμφανιζόταν ξανά.
Αυτό που συναίβει τρία χρόνια μετά τις χειμειοθεραπείες ήταν η πρόωρη εμμηνόπαυση. Τα έμμηνά μου σταμάτησαν μία μέρα ξαφνικά και βρέθηκα για άλλη μία φορά στο κενό.
Η κατάθλιψη που είχε αρχίσει από τη στιγμή της αρρώστιας μου άρχισε να επιδινόνεται. Συχνά πυκνά πάθαινα κρίσεις και ο πατέρας σου δεινοπαθούσε να με συνεφέρει.
Χρόνια πάλευα με την θλίψη μόνη μου με τη βοήθεια του πατέρα σου να βάλω τα πράγματα σε μία τάξη και να δεχτώ τα συμβάντα στη ζωή μου.
Να δεχτώ ότι μου είχε φέρει η ζωή. Να δεχτώ τον εαυτό μου στη νέα του μορφή και να τον αγαπήσω. Να δεχτώ πως δεν μπορούσα πια να φτιάξω την οικογένεια που επιθυμούσα. Να δεχτώ πως με είχαν εξαπατήσει και χρησιμοποιείσει άνθρωποι που αγκάλιασα, βοήθησα και αγάπησα . Να δεχτώ πως δεν υπήρχε λόγος να αγωνίζομαι πια για άλλους αλλά μόνο για τον εαυτό μου.
Να αλλάξω έπρεπε. Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό , λένε.
Έτσι και έγινε.
Επιβίωσα, τα κατάφερα….αν και φοβάμαι ακόμα το ομολογώ.
Επιβίωσα και όταν όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου το μυαλό και η σκέψη μου γύρισε και πάλι σε σένα.
Επιβίωσες άραγε και εσύ.
Θυμήθηκα πολλά . Πολλά που δεν τέριαζαν , όπως μία γυναίκα δίπλα μου εκείνο το βράδυ έξω από τα χειρουργία που μόλις ξυπνούσε από τη νάρκωση.
Την πήραν πιο νωρίς από μένα.
Θυμάμαι πως δεν ήμουν μόνη μου.Ήταν μία μελαχρινή γυναίκα με ασπρό δέρμα πλάι μου.
Θυμάμαι επίσης μία άλλη γυνάκα εκεκίνο το βράδυ γνωστή μου να με πλησιάζει και να με ρωτά έκπληκτη πως βρέθηκα εκεί.
Ήμουν μισοναρκωμένη και ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να θυμηθώ πια ήταν.
Θυμάμαι όμως πολύ καλά την κουβέντα που μου άνοιξε και τι της είπα. Της είπα πως έχασα το μωρό μου γιατί αυτό με έπεισαν πως θα συνέβαινε ….
Αν έχεις επιβιώσει, εάν εκείνη τη νύχτα εκείνες τις ατέλειωτες ώρες που ήμουν στο χειρουργίο , οι γιατροί τρίβοντας τα χέρια τους για τα χρήματα που θα εισέπρατταν , έψαχναν στην τράπεζα αίματος για ιστοσυμβατή μήτρα, και τη βρήκαν…
Αν η παρένθετη μητέρα δέχτηκε να σε κυοφορήσει, γνωρίζοντας πως πιθανό να αποβάλλει…αν λέω εάν….αυτή η σκεωρία….αυτή η βίαιη αρπαγή…σε κράτησε στη ζωή…εάν γεννήθηκες θα είσαι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές 10 χρόνων.
Εχω υπολογίσει την ημερομηνία γέννησής σου. Εάν γεννήθηκες στους 7 μήνες θα πρέπει να ήρθες στον κόσμο τέλη Οκτωβρίου εώς μέσα Νοεμβρίου του 2000 αλλιώς τον Ιανουάριο ή αρχές φεβρουαρίου του 2001.
Τώρα που γράφω αυτές τις αράδες θα λες πιθανό μία άλλη μητέρα και κάποιον άλλο πατέρα. Θα γνωρίζεις μία άλλη ζωή. Δε θα ξέρεις για μένα για τον πατέρα σου για τα ετεροθαλή αδέρφια σου για την πραγρατική σου ζωή. Και δε νομίζω ποτέ να βρουν το κουράγιο να σου πουν την αλήθεια. Να σου πουν τι…αφού πιθανό ούτε οι θετοί σου γονείς γνωρίζουν την αλήθεια…γνωρίζουν άραγε για τον τρόπο που σε πήραν από μένα;
Ή τους είπαν πως δε σε θέλαμε;
¨Η τους είπαν πως πιθανό πέθανα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις όλοι αρπάζουν χωρίς να ρωτήσουν. Δεν τους ενδιαφέρουν οι συνθήκες οι λόγοι οι αιτίες …ενδιαφέρει μόνο ο καθένας να κάνει τη δουλειά του να επιτύχει το στόχο του…και εάν ο στόχος ήταν να επιβιώσεις με οποιοδήποτε τρόπο τότε να τους ευχαριστήσω γι αυτό με όλη μου την καρδιά και την ψυχή , και να τους αναθεματίσω που άφησαν τρεις ψυχές να ζουν τόσα χρόνια στον πόνο στη θλίψη και στο ψέμα.
Που μας άρπαξαν την δική μας ζωή και την οικειοποιήθηκαν με ένα χτύπημα κάτω από τη μέση.
Πρέπει να είσαι ευχαριστημένη που ζεις, μου είπαν οι θεράποντες ιατροί όταν αναρωτήθηκα γιατί δε με προειδοποίησαν πως δε θα μπορέσω να κάνω ποτέ πια παιδί.
Πρέπει λοιπόν και συ να είσαι ευχαριστημένο που ζεις , μπορεί να σου πουν και δε βρέθηκες στο καλάθι των χειρουργικών αποβλήτων , αν ποτέ ανακαλύψεις πως δεν είσαι το βιολογικό τους παιδί.
Με συγχωρείς που μιλώ με τέτοια σκληρότητα, μα μόνο πόνο έχω βιώσει και στέρηση.
Έχω βιώσει το να ορίζουν τη ζωή μου άλλοι που αποφασίζουν τι μου αρκεί και τι όχι και στην περίπτωσή μας το έχεις βιώσει και συ χωρίς καν να το γνωρίζεις.
Κοίτα τους στα μάτια , μύρισέ τους θα δεις θα θυμηθείς πως δε μυρίζουν όπως εγώ ,μπορεί και να το καταλαβαίνεις πως κάτι σε ξενίζει πως κάτι δεν ταιριάζει πως κάτι σε καλεί και αυτό είναι η φωνή μου η σκέψη μου η ψυχή μου που σε θέλει πίσω εκεί που ανήκεις. Άκου το ένστικτό σου λέει την αλήθεια όση σκληρή και να είναι.
Σκέφτομαι να πάω σε ένα ιδιωτικό ντέντεκτιβ να εξιχνιάσει αυτό το μελανό σημείο που δέκα χρόνια τώρα με καίει χωρίς να βάλω σε κίνδυνο χωρίς τεκμήρια την αξιοπιστεία του γιατρού.
Σκέφτομαι πως εάν τον συναντήσω και τον ρωτήσω ίσως να αποκρύψει πιθανά στοιχεία που του έχουν διαφύγει. Ίσως κάποια ίχνη σου να χαθούν για πάντα. Η σιωπή καμμιά φορά είναι θησαυρός. Ας πιστεύουν πως ξεχάστηκες , ας πιστεύουν πως κανείς δε σε θυμάται πως κανείς δεν ψάχνει για σένα. Άστους να το πιστεύουν αυτό.
Όμως μία τέτοια κίνηση δεν είναι δυνατό να την αντέξουν τα οικονομικά μας.
Βλέπεις τόσα χρόνια φροντίζαμε να φτιάξουμε τις ζωές άλλων και μεις ακόμα και σήμερα με δυσκολία στεκόμαστε στα πόδια μας.
Βλέπεις παιδί μου είμαστε απλά φτωχοί σε ένα κόσμο που το χρήμα αγοράζει τα πάντα, αλλά αξιοπρεπείς. Δε χρωστάμε σε κανένα και δε σκύβουμε το κεφάλι σε κανένα.
Σε αγαπάω , το νοιώθεις δεν είναι έτσι; Το νοιώθεις μωρό μου κι ας είμαστε χώρια.
Εύχομαι να ζεις , να τα κατάφερες….δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το εύχομαι…να κρατήθηκες στη ζωή με νύχια και με δόντια όπως και εγώ….για να συναντηθούμε κάποτε μωρό μου….για να συναντηθούμε κάποτε….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Οτι ανεβαίνει είναι κατοχυρωμένο! | | | |
|
monajia
18-01-2012 @ 19:43 | Σε αγαπάω , το νοιώθεις δεν είναι έτσι; Το νοιώθεις μωρό μου κι ας είμαστε χώρια.
Εύχομαι να ζεις , να τα κατάφερες….δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το εύχομαι…να κρατήθηκες στη ζωή με νύχια και με δόντια όπως και εγώ….για να συναντηθούμε κάποτε μωρό μου….για να συναντηθούμε κάποτε….
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | aridaios
18-01-2012 @ 20:04 | ::oh.:: ::whist.::
ΦΟΒΕΡΟ
::hug.:: ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΑ
ΓΡΑΦΕΙΣ ΥΠΕΡΟΧΑ ΑΛΛΑ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ
ΟΧΙ ΟΜΩΣ...ΤΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟ...
ετσι συνηθιζεις... | | Ευανθία
18-01-2012 @ 20:07 | Ευχαριστώ! Δεν έχω όμως πρόσβαση στο internet συνεχώς! | | Σωτήρης Τσιλ
18-01-2012 @ 21:30 | " ... Κοίτα τους στα μάτια , μύρισέ τους θα δεις θα θυμηθείς πως δε μυρίζουν όπως εγώ ,μπορεί και να το καταλαβαίνεις πως κάτι σε ξενίζει πως κάτι δεν ταιριάζει πως κάτι σε καλεί και αυτό είναι η φωνή μου η σκέψη μου η ψυχή μου που σε θέλει πίσω εκεί που ανήκεις. Άκου το ένστικτό σου λέει την αλήθεια όση σκληρή και να είναι.
..................................................................................................................
Βλέπεις παιδί μου είμαστε απλά φτωχοί σε ένα κόσμο που το χρήμα αγοράζει τα πάντα, αλλά αξιοπρεπείς. Δε χρωστάμε σε κανένα και δε σκύβουμε το κεφάλι σε κανένα.
Σε αγαπάω , το νοιώθεις δεν είναι έτσι; Το νοιώθεις μωρό μου κι ας είμαστε χώρια.
Εύχομαι να ζεις , να τα κατάφερες….δεν μπορείς να φανταστείς πόσο το εύχομαι…να κρατήθηκες στη ζωή με νύχια και με δόντια όπως και εγώ….για να συναντηθούμε κάποτε μωρό μου….για να συναντηθούμε κάποτε…."
Δυνατός λόγος. Εκπληκτικό κείμενο. Που παίζει με το φως και το σκοτάδι. Γεμάτο από το ανθρώπινο στοιχείο.
Μέσα από τη σκληρότητα της ζωής, τα μάτια της ηρωίδας, μας δείχνουν το δρόμο : Την πάλη για τη ζωή, με σημείο αναφοράς το : Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος.
| | **Ηώς**
18-01-2012 @ 22:49 | π α λ ε ψ έ το!!!!!!!!!!!!!! ::love.:: ::hug.:: ::hug.:: | | Ναταλία...
19-01-2012 @ 12:14 | Μένω άφωνη ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | φλοισβος
23-01-2012 @ 19:42 | Αριστούργημα!!!!!!!
Ελπίζω να σε ξαναδιαβάσουμε σύντομα Ευανθία!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
