| |
Έτσι στέκουν τα πράγματα πάνω σε τούτη τη γη, πίσω από το παράθυρο της αντίληψης, μέσα στο δωμάτιο του νου. Η ζωή, ο θάνατος και στη μέση εσύ να στροβιλίζεσαι πάνω από το απύθμενο κενό στο χείλος της αβύσσου αναίτια. Πίσω από το εύθραυστο κρύσταλλο που σε χωρίζει, μέσα από τα στενά πλαίσια της φθαρτής σου σάρκας ακούγοντας το τικ τακ από το ρολόι της ζωής που μετρά το χρόνο σου, όπως το σύριγμα του ανέμου πάνω στο νωπό αποτύπωμα μιας δροσοσταλιάς του πρωινού , να σε στεγνώνει. Κι όλος να θέλεις να βουτήξεις στο κενό. Να κάνεις χίλια κομμάτια τη διάφανη περηφάνια του δίχως να κόψουν οι αιχμές τους το νήμα της ζωής. Κι όσο βαρύ αν νοιώθεις το δεσμό, σαν αλυσίδες, ο κάθε κρίκος της που σε κρατάει σε φυλακή είναι ο κύκλος που σε κρατάει και στη ζωή. Άρρηκτα δεμένοι με κάποιο αρχαίο μυστικό που απ το βάθος των αιώνων, κουρασμένο, πριν μες τα αυτιά σου φτάσει να ομολογηθεί, σαν την αχνή σκιά στο πρώτο φως του πρωινού, ξέψυχα σβήνει. Έτσι κι εσύ. Όπως κι αυτό. Θα σε πάρει μαζί του αυτό το μυστικό και θα σε ταξιδέψει σαν έρθει η ώρα σε δρόμο δίχως γυρισμό. Ποιος ξέρει άραγε το πότε..τικ τακ..τικ τακ.. Ως τότε πίσω απ το κρύσταλλο δεμένος θα αφουγκράζεσαι τα τικ τακ και θα πυρπολείς το άρρητο δοκιμάζοντας κάθε φορά το βεληνεκές της φαντασίας σου, την ευστοχία των ιδεών σου και την αντοχή τους στο χρόνο. Μα δεν θα το μάθεις ποτέ ΄ καθώς τούτες οι βολές στοχεύουν το άρρητο και το θνητό σου σώμα να ξεμακρύνει τόσο δεν μπορεί όσο αυτές. Πίσω απ το κρύσταλλο μες το δωμάτιο του νου να προσμετράς τις αποστάσεις. Τικ τακ… τικ τακ.. γίνεται ετούτη η μουσική άλλοτε ρόγχος και σχοινί κι άλλοτε ανάσα και ζωή. Σαν εκκρεμές που αιωρείσαι.
O Θάνατος είναι για την ανθρώπινη αντίληψη ότι αυτή δύναται να εκλάβει ως πραγματικό γεγονός και όχι μία επιβεβαιωμένη κατάσταση της πραγματικότητας. Ο Θάνατος είναι μία δράση της ζωής που μερικώς και μέσα στα στενά αντιληπτικά μας πλαίσια ασκεί εξουσία ανασταλτικού φαινομενικά τύπου. Η ουσία του θανάτου σκιαγραφείται από τον διαπλεκομενο άνθρωπο στο βαθμό και στο μέτρο που αλληλεπιδρά στη συνείδησή του εκ του παραλλήλου και όχι σύμφυτα. Θάνατος είναι το όριο , η κόκκινη γραμμή στην συμμετοχή της ανθρώπινης συνείδησης στα κοσμικά δρώμενα. Κι εμείς , το απόσταγμα που μέσα στο πατητήρι της ζωής οι πέτρες του έρωτα και του θανάτου συνθλίβουν και αλέθουν, παράγουν , το λάδι στο καντήλι της για να φωτίζονται κάποιες της πτυχές. Έως ότου ο άνθρωπος το ανάβει. Θες από περιέργεια , θες από έμφυτη ορμή , θες απ’ της άγνοιας την πνοή οικειοποιούμενος τα δάνεια, μα σπανίως συνειδητά. Γι αυτό και οι αλήθειες του σέρνονται γυμνές αντί όρθιες να βαδίζουν' ντυμένες ανθρωπιά κι υπερηφάνεια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
