| |
Μετά από χρόνια, κίνησα να πάω να ξαναδώ τη γειτονιά μου την παλιά
μα σαν την αντίκρισα, στάχτη έγινε των παιδικών μου χρόνων η ομορφιά.
Τα σπίτια ερημώσανε, οι παλιοί μου γείτονες απ’ τον κόσμο τούτο φύγανε,
και μόνο δυό λεύκες σε κάποια αυλή μπορέσαν απ’ το χρόνο και ξεφύγανε.
Αγριοπούλια ξαποσταίνουν τώρα πάνω σε κάτι κιγκλιδώματα λιωμένα,
σε σαρακοφαγωμένα παραθύρια και σε πλακόστρωτα χορταριασμένα.
Παν’ οι αυλές που τότε παίζαν τα παιδιά και τα πουλιά κάναν φωλιές,
τώρα σιμά είν’ οι στέγες των σπιτιών, μα αλάργα των ανθρώπων οι καρδιές.
Βυθίζομαι να συλλογιέμαι τις μέρες που μ’ υποδέχονταν τα όμορφα πρωινά,
τότε που με καλωσόριζαν τα γελαστά μεσημέρια και τα γλυκά δειλινά.
Τότε που ακόμα στη γειτονιά μου υπήρχαν οι ανθισμένες οι αμυγδαλιές,
που μοσχοβολούσαν τα γιασεμιά, τα νυχτολούλουδα κι οι τριανταφυλλιές.
Τούτο το δειλινό με βρίσκει εκεί, στην ίδια αγαπημένη μου ακρογιαλιά
να ταξιδεύω με δρασκελίσματα της σκέψης μου στα χρόνια τα παλιά.
Αγναντεύω τις βαρκούλες που σαν κύκνοι λικνίζονται πάνω στο κύμα
και το φάρο αντίκρυ που σα βλέφαρο παίζει λες και σε μένα δίνει σήμα.
Ακούω το αεράκι που φυσά, σαν να ψέλνει απολυτίκια στη ματαιότητα,
τη θάλασσα που μελωδεί, θαρρείς πως δίνει βηματισμό στην αιωνιότητα.
Νιώθω της γλυκιάς νιότης μου να χάθηκαν παντοτινά οι χρυσές ηλιαχτίδες,
φύγαν τα χρόνια και στο μέτωπό μου πεντάγραμμο έχουν κάνει οι ρυτίδες…
Δημιουργός: Νίκος Ζώρης
Από το βιβλίο του "Σεργιάνι στο χρόνο" – Έκδοση 2004.
Το παρόν ποίημα τιμήθηκε το 2002 με Β’ βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό
ελληνικής ποίησης του Διεθνούς Πνευματικού Πρακτορείου του Γιοχάνεσμπουργκ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
