| |
Νύχτα, κι εγώ πάλι μονάχος περπατώ,
πατώ, πάνω σ'ένα χώμα αγκαλιά,
φιλιά, απ' τους αιώνες, ξυπνώ,
κοιτώ, να με ζώνουν, σαν νιόγεννα πουλιά.
Νύχτα, πάλι έρμος, σε μια θάλασσα δίχως φως,
μοναχός, κύματα μετρώ και σπέρνω,
παίρνω, γεύση αλμυρή, των αισθήσεων ανθός,
βυθός, σκοτεινός, απ'όσα αιώνες τώρα σέρνω.
Νύχτα, και οι εφιάλτες μ'έχουν ακόμη δεμένο,
κυκλωμένο, από ανθρώπινες αρχές,
ενοχές, που με συστήσανε σαν ξένο,
μένω, σ'ότι συνωμότησε με το χθες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
