| |
Τι εστί οδυνηρότερον
απ’ τις εορτές των επετείων;
Τιμώντας μια δόξα αλλοτινή
που ξεψυχώντας σφιχτά διπλώνεται
και στυγνή τη νοσταλγία γεννά
Τι δώρα να χαρίσεις στα τότε και στα πριν;
Το είμαι μου φουσκώνω
Μόνο όταν θυμάμαι τι ήμουν εκεί
Δεμένη από της ρώμης το σκοινί
Μα μέλλει ο κόμπος να λυθεί
Ζωή σε πλάκα και χαρτί
Σπεύδω μεσ’ από λιγοστό απομείναν σκοινί
Να κλείσω τις πόρτες των απόκρυφων θεριών
Που βαρβαρίζουν στα απόκρυφα
Και όμως κρυφά με χαιρέκακη ενοχή
Ξεχνώ τις θύρες να κλειδώσω
Ρουφάω απ’ την ανάσα των θεριών
Και με μανία νιώθω
Μετά κατασπαράζομαι
Ήξερα απ’ την αρχή πως θα το μετανιώσω
Να ‘ταν η μνήμη πύλη χρόνου
Το σώμα στο παρελθόν να υλοποιούσε
Μα οι αναμνήσεις δεν μπορούν να σ’ αγκαλιάσουν
Και μόνο στο παρόν μπορείς να ζεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
