μον@χικος
25-02-2012 @ 15:47 | Τα πραγματα συνηθως ειναι πιο σκατα απο οσο δειχνουν.
Αυτο το λες γιατι δεν εισαι φιλοσοφος
να κρατας τους τυπους και τις αποστασεις
αλλα ενας ακομη τυχαρπαστος
που προσπαθει να κανει την αναγκη του.
Ολα λοιπον ξεκινησαν σε μια χεστρα.
Η αναγκη οφειλοταν
σε οτι ειχες πιει κατα τη διαρκεια των τελευταιων ωρων.
Ποιος σε αναγκασε να πιεις αν οχι μια αλλη αναγκη
που σε εκανε να μην μπορεις να σταθεις σε ενα σταθερο σημειο
και να μην νομιζεις πως ολα γκρεμιζονται γυρω σου;
Με καποιο τροπο επρεπε να παλατζαρεις για να συγχρονιστεις
και να αφομοιωθεις απο το συνολο
ή να αφομοιωσεις μετα την πρωτη 6αδα μια ακομη 6αδα που σε περιμενε.
Ολα ηταν θεμα τροπου και ενα συγκεκριμενο ψεμμα
που θα εκανε την γενικοτητα της πραγματικοτητας να πληγωθει στη φτερνα της
και να σε αφησει ησυχο στην πυρρεια νικη της γελοιοτητας.
Ολη αυτη η ξαφνικη και αγρια εναλλαγη αναγκων ψευδαισθησεων
εφερε την αρχη με τον "τροπικο"Ο Μπουκοφσκι ηρθε ευκολα
η πρωτη ρημα ηταν ο Λεμποφσκι που πηρε εγκριση γιατι
δεν ημουν ικανος να βρω 2 επιλογη και γιατι ηταν μεταξυ
κιτς και καλτ οπως ακριβως γουσταρω και βριζω τις αναλαμπες μου.
Ειχα βρει (ή με ειχε βρει ή συναντηθηκαμε καπου στη μεση)
το πρωταρχικο σχημα και το γεμισα με προχειρα γεμισματα
που φυσικα εγιναν μονιμα.
Μετα πασαρα μια μπυριτσα στο Καζατζακη,αφου πειστηκα
πως η απλη καταγραφη του να μην εισαι εδω δεν εφτανε επρεπε να βρεθω εκει,
και μεχρι να την πιασει ειχα φτασει στο ψηλοριτη.
Η ομοικαταληξια σε δεσμευει.Ακριβως αυτο που ηθελα δηλαδη.
Ενα σταθερο σημειο που τελικα δεν βρηκα πουθενα στο σπιτι
ή στις μπυρες.Φευγω,χανομαι,μα υπαρχει ενα φως που το βλεπω
και μπορω και επιστρεφω,οπως επιστρεφω.Ο Καουρισμακι ηρθε
μαζι με το μαυρο χιουμορ του και τσιμπησε το μπυρονι που του αναλογουσε.
Ο Ντοστογιεφσκι μου φανηκε πως εδειξε μια προτιμηση στον αγαπημενο μου τοιχο
και ηρθε καβατζομενος με βοτκα ή οτι στο διαολο ειχε στη μεσα τσεπη του παλτου του.
Οτι εγραφε και τοτε ισχυουν και τωρα θελω να πιστευω γιατι τη δεδομενη στιγμη
δεν θυμομουν τιποτα.Ο Μελβιλ μπουκαρε μεσα σαν οδοστρωτηρας εχωσε
το περιστροφο στο στομα του παγωμενου Ντοστογιεφσκι κι αφου ειδε πως
ηταν παγερα αδιαφορος με μια κλωτσια τον πεταξε απο την καρεκλα που
καθοταν και κοιταζε τον τοιχο πηρε εβγαλε απο την κωλοτσεπη μια σημαια
του κομμουνιστικου κομματος της Γαλλιας ή της Λαπωνιας την καρφωσε στο τοιχο
και βαλθηκε να πυροβολει ανοιγωντας τρυπες εκει που ενωνοταν το σφυρι με το δρεπανι
θελοντας να ξαναξεκανει τον Μπουκοφσκι και τον Λεμποφσκι.Αναγκαστηκα να τον πετυχω
στο κεφαλι με την τελευταια μπυρα και αυτο ηταν μοιραιο λαθος απο μερους μου.
Εχασε το κεντραρισμα και πεφτοντας πισω
μια σφαιρα απο το περιστροφο του με βρηκε στο δοξα πατρι. | |
