| |
Eiναι η βροχή εδώ και τις μιλάω
μα εσύ είσαι που...
φοβάμαι δεν ρωτάω.
Ο στεναγμός δεμένος σε μαντήλι
που αν πει να βγει ,πάει η ψυχή θα φύγει.
Κοιτώ μπροστά μα ο τοίχος ,ναι δακρύζει,
από βροχή λουσμένος μ αντικρύζει.
Μια αστραπή μου πήρε την ανάσα
που πιο παλιά σου χάριζα τα βράδια.
Αχ ρε βροχή να ήσουν αμαρτία
να είχα χαθεί στου κοσμου την πορεία.
Δεν το μπορώ αυτό που μου ποτίζεις
την απουσία σου εσύ να την ορίζεις.
Γινε βρόχη ο πόνος ο δικός μου
και εγω ουράνος ,στερνος προορισμός μου!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
