| |
Στην εποχή της προδοσίας ταξιδεύουμε,
Απειλούμενοι επιβάτες ενός άθλιου τρένου
Με βαρίδια κρεμασμένα πάνω μας
Σε πόλεις που αναβλύζουν αίμα και δάκρυα
Από τα κτήρια, από τους δρόμους, από εμάς
Σε κολασμένη εποχή βαδίζουμε
Σε μία εποχή βαριάς ήττας, απώλειας και βροχών
Μέσα από πλήθη βρώμικων ζητιάνων βαδίζουμε
Που μας χτυπούνε και μας φτύνουν
Και μοιάζουμε εξωτικά πουλιά γεμάτα χρώματα
Με παραδείσιες φωνές
Που μας πετούνε δεμένους,
Τροφή σε χοιροστάσιο με αιμοβόρα γουρούνια
Και έτσι λοιπόν δεν μένει παρά η αγάπη
Η ποίηση και η μουσική που όμως
Δεν είναι πια χόμπυ, δεν είναι εργαλείο τηλεοπτικής σειράς
ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ, Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ, Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
Στην εποχή της ύλης και της σάρκας γεννηθήκαμε
Όπου όλοι πουλάνε και αγοράζουν
Και τα λόγια μας μικρά μπροστά στην ύλη
Και τα μάτια μας τυφλά μπροστά στην σάρκα
Στην εποχή της θλίψης μεγαλώνουμε
Που όλες οι χαρές μοιάζουν γλυκά
Που οι γονείς μας τα δίνουν λίγο λίγο
Και με το ζόρι γιατί η χαρά παχαίνει
Καθώς ο πόνος κάνει τόσο πολύ καλό στην ψυχή
Στην εποχή των δολοφόνων αναπνέουμε
Σε έναν τοίχο με την πλάτη κολλημένη
Χωρίς πιστόλι, χωρίς μαχαίρι ή λοστό
Μέσα σε νύχτες που στριγγλιές τις πλυμμηρίζουν
Και έτσι λοιπόν δεν μένει τίποτα παρά
Η ποίηση, τα όνειρα και η μουσική
Και χρόνια μετά θα συμφωνούνε μαζί μου οι σοφοί
Πως σε αυτή την εποχή, αυτός ήταν ο δρόμος Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
