| |
18,55΄04΄΄ 12/3/2012
Λευκό και ολοστρόγγυλο, σηκώνονταν φεγγάρι,
από της γης τα σπλάχνα της, που λες και το γεννούσε,
δίσκος λευκός κι ανέβαινε στα μέσα του Γενάρη
και κάθε πλάσης βλέμματα, επάνω του τραβούσε
και στην βαθειά ακούγονταν, σιωπή των παγετώνων,
των λύκων τ’ αλυχτίσματα κι οι σκοτεινές φιγούρες,
διαγράφονταν στα διάφανα, φεγγάρια των αιώνων,
καθώς κυρτώναν τρέχοντας, στις πλάτες τις καμπούρες
κι οι νύμφες που ξεχείμαζαν, στα δάση στα ρυάκια,
κεντούσαν τ’ αλυχτίσματα, στ’ ολόγιομο φεγγάρι,
με ασημί αγέρηδες κι αστροφεγγιών κεράκια
και η χλωμή εικόνα του, απόκταγε μια χάρη,
αρχοντική κι απόκοσμη, σαν κόσμου Κυβερνήτης
κι όσο ψηλά ανέβαινε, τόσο αυτή γινόταν,
ξανά μία πανσέληνος, ο γνώριμος πλανήτης
κι οι λύκοι που σωπαίνανε, σιγά σιγά χανόταν,
στου δάσους τα βαθύσκιωτα, σιωπηλά λημέρια,
αφού ‘χαν το μυστήριο, του φεγγαριού τελέσει
και είχαν την μαγεία του, υμνήσει ως τ’ αστέρια,
σαν ιερείς αρχέγονοι, που ‘χουν συνάψει σχέση,
με τ’ άστρα και την άσπιλη, πανσέληνο της πλάσης
ιεροφάντες άτεγκτοι, ιστοριών χαμένων,
που μοιάζαν λες κι αγγίζανε, Θεού τις διαστάσεις,
που κάποτε γεννήθηκε, σε μια φάτνη ποιμένων……
01.01΄07΄΄ 14/3/2012
Λέξεις γραμμένες μ’ άνεμο κι ανάσες των αιώνων,
γερτές πέτρες και μάρμαρα, με ‘Ήλιο σμιλεμένες
και με ψυχές αθάνατες, αιματηρών αγώνων,
πορείας κι Ιστορίας μας, διάσπαρτα ριγμένες,
σε λόγγους και βουνοκορφές και σ’ ιερούς μας τόπους,
σ’ ακρογιαλιές και σιωπηλά, μοναχικά αλσύλλια,
κληρονομιές πνευματικές, από σοφούς ανθρώπους,
που κάθε πέτρα τους μιλά, για πνεύματος ειδύλλια
κι αποτελούν του Γένους μας, την ραχοκοκαλιά μας,
τις παρακαταθήκες μας, μα και τους οδηγούς μας,
στο άγνωστό μας μέλλον μας και είναι η μιλιά μας,
όταν εμείς σωπαίνουμε, μπρός στους κατήγορούς μας
κι ορθώνουν προς τον Ουρανό, μαρμάρινες κολώνες
από αρχαία ιερά κι Ορθοδοξίας τρούλους
μ’ ήθος Ρωμηών Βυζαντινό κραυγάζουν στους αιώνες,
βαστήξατε Γραικοί γερά, τι δεν σας πρέπει δούλους,
εσάς που είστε Έλληνες, σε άλλους να γενείτε,
γιατί Χριστός η σάρκα σας κι οι πρόγονοί σας Άγιοι
κι αγωνιστές και μάρτυρες και πρέπει να σταθείτε,
της Λευτεριάς. οπλίτες της, να μην χαθεί και πάγει…..
18.11΄11΄΄ 17/3/2012
Καθώς ξανά η Άνοιξη ξυπνούσε κι ανοιγόταν
κι οι μυγδαλιές ανθίζανε και ρόδιζαν μπουμπούκια,
εσύ σιγά σιγά γινόσουνα, μια Μούσα που γεννιόταν,
μες σε γαλάζιο όνειρο, που κρύβανε σεντούκια,
σαν θησαυρό, απ’ άχρονες, παραδεισένιες μέρες,
σαν άγγελος, με ένσαρκη, θωριά κι επιθυμίες,
σαν πλάσμα που το χάιδευαν, του πέλαγους αγέρες
και μ’ άστρα και με έρωτα, το σύνθεσαν χημείες
και έβγαινες λικνίζοντας, στην πόλη τους ανέμους
και χόρευαν αρώματα, καθώς εσύ κινιόσουν
και σήκωνες στα στήθια μας, τα ανδρικά πολέμους,
αλλά αυτόν τον πόθο μας, εσύ, πάντα αρνιόσουν
κι η θηλυκή σου αύρα σου, μεθούσε τα Ουράνια
και μπρος σου όλοι γίνονταν, χαλί να τους πατήσεις
και κάθε λέξη που ‘λεγες, πανσέδες και γεράνια,
στα όνειρά μας φύτευε, λες κι ήθελες να κλείσεις,
το νόημά τους στ’ άρωμα ,αυτό το λουλουδένιο,
γιατί κι αυτά τα λόγια σου, ανθίζανε σαν κήποι
κι αγγίζανε βελούδινα, με χάδι μεταξένιο,
κάθε καρδιά κι απόδιωχναν, την πίκρα και την λύπη
και ήσουν η αρχόντισσα και η χαρά μας όλη,
μια οπτασία που ‘σερνε, ξοπίσω της τ’ αστέρια
κι είχε μαζί σου έρωτα, όλη (η) μικρή μας πόλη,
γιατί ήσουν συ η Άνοιξη κι όλα τα Καλοκαίρια…..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
