| |
Της εφηβείας μου έρωτα, πουλί της πρώτης νιότης
Που γρήγορα αποδήμησες και άκαιρα πολύ
Ποιος άνεμος που απ’ τις κορφές φυσά της αθωότης
Τις νύχτες των αγέλαστων ονείρων σε καλεί;
και ξαναζώ ότι έζησα και ξαναλέω ότι είπα
και ξανανιώθω ότι ένιωθα στα μάτια σου μπροστά
έχει αντιστάσεις το μυαλό στης λήθης μπρος τη λύσσα
μας δίνει η νύχτα ό,τι η ζωή ακόμη μας χρωστά
Αιώνια μένει αγέραστο ό,τι έχουμε αγαπήσει
Σ’ ό,τι παραδοθήκαμε σώματι και ψυχή
Κι ας το χει μες στη θάλασσα η τρικυμία βυθίσει
δεν το χει καταπιεί ο βυθός μα το χει σεβαστεί
Γνωρίζοντας πως τα στερνά πάντα νικούν τα πρώτα
κι η γνώση πάντα έπεται του απολογισμού
τα χρόνια που με γέρασαν σκύβω και προσκυνώ τα
σαν στάχυ που υποκλίνεται στο φέγγος τ’ ουρανού
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
