| |
| | Η Μνημη Του Θεού |  | | |
Ποιού το σωμα δεν εχει βρεθει ακομα; Ποιού το σωμα,σε ξενη γη -αδάκρυτη -
κοιμαται; Μακρια απο αγκαλια πολυαγαπημενη, στερνο του, αγνωστο σπιτικο.
Δώς της Μούσα, ό,τι σου ζητησει, η διήγηση ν 'αρχισει.
Σε τριποδα ψηλο σαν ανεβεί με ανεξέλεγκτες ιαχες πολεμικης,γιατι η ζωη ειναι σε
πολεμο και διεκδικει, τα όμοια και τ΄αλλότρια να κατακτησει. Αναζητώντας δαφνες,
μασώντας την πικρα τους μ' οργη, απο κλωνο απαγορευμένου δεντρου, που - κατα
την ταξη της ιεροσυνης - μόνο για μαιναδες.
Κι εγω, εχω κατι δανεικο, ουτε το χαρισμα του Κάλχα, ουτε τους οιωνους του
Τειρεσία, ουτε καποιο ονειρο προφητικο, μόνο ένα ενστικτο κρυφο,προορισμενο
για πρωτογονα, μοναχικα θηρια. Αυτο το ενστικτο δεν προειδοποιει, μόνο σιωπα,
γι' αυτο και λεω πως μ' ενστικτο δε μοιαζει.Τα λογια του αναμασα και η ανασα του
κοχλαζει, σαν θερμαινομενης πηγης, χωρις την ιαση.
Διφορουμενος χρησμος που ξεγελα το φεροντα κι όχι τον παραληπτη. Δύο πηγες.
Η μιά θερμο κι η αλλη κρυσταλλο πηγαζει. Ποιού το σωμα δεν εχει βρεθει ακομα;
Η Μνημη Του Θεού θυμαται. Μα η Μνημη αυτη δε μου μιλα, μοναχα στεκεται βουβα
μεσα σε θόλο, πανω απο τραπεζα με ξυλινο σταυρο - κρασι και ναμα - και εχει τα
χερια απλωμενα, ενός Θεού μπρος σε Θεό, μα μ'όλο τον πονο του ανθρώπου και
σταζει - αιμα αληθινο-.
Ειδα καποτε μιά τετοια αγαπη - φορούσε μαυρα και ειχε γερασμενη τη μορφη -
με απλωμενα τα μαυρα της φτερα, το πετρινο μωσαικό φιλουσε με στοργη, σαν
να' ταν προσωπο που αγαπα. Ειπα να γνεψω απο σεβας το κεφαλι, μα πισωπα-
τησα για να κρυφτω.Διπλα σε περιστερι, αιτός, καθως βαδιζαν πλάι-πλάι, σκεφτο-
μουν το Θεό και τη Δύναμή Του.
Τη μερα-νιοτη που αρχινα με την αυγη και την όμορφιά της .Τη νυχτα-γηρας που
τελειώνει ταπεινη, μα δυνατη και τα μύστηριά Του και ενιωσα για λιγο τη Μνημη
Του Θεού -απειροελάχιστα- μιλουσε με στοργη.
Κι εγω - απειροελάχιστα - μιά σκεψη τοση δα αποτυπωμένη. Πού τελειώνει, πού
αρχινα,τί προσπερνα και τί προσμενει;Μιά κουκίδα,ένα μόριο στο Συμπαν -σχεδιο
Του Δημιουργού και πισωπατησα για να κρυφτω, δεν ημουν περιστερι, δεν ημουν
αιτός, μα μόνο μιά κουκίδα σε ανέμη αφημενη.
Δώς της Μούσα,ό,τι σου ζητησει,γιατι η ζωη ειναι σε πολεμο και διεκδικει τα όμοια
και τ' αλλότρια να κατακτησει κι εχει τα χερια απλωμενα, ενός ανθρώπου μ' όλο τον
πονο του ανθρώπου, μπρος σε αληθινο Θεό και λεει μ΄αγαπούσε,με κοιταζε σαν να
' μουν προσωπο αληθινο.Μιά κουκίδα στο Συμπαν - σχέδιό Του, μα η Μνημη Του
Θεού θυμαται.
Κοκκινη κλωστη δεμενη στην ανεμη αφημενη.Δώς της Μούσα, ό,τι σου ζητησει,
η διήγηση να συνεχισει. Σε τριποδα ψηλο σαν ανεβεί με ανεξέλεγκτες ιαχες πο-
λεμικης, γιατι η ζωη ειναι σε πολεμο και διεκδικει να κατακτησει και μιά τελεία που
τερματιζει και ένα κομμα που χωριζει και μιά οξεία που τονιζει και.. μία περισπω-
μενη που κοιμαται, μα η Μνημη Του θυμαται.
Ποιού το σωμα δεν εχει βρεθει ακομα; Ποιού το σωμα σε ξενη γη - αδακρυτη- χωρις
αναπαμό; Μακρια απο αγκαλια πολυαγαπημενη, στερνο του, αγνωστο σπιτικο κι
εχει τα χερια απλωμενα, ενός ανθρώπου, μ'όλο τον πονο του ανθρώπου, μπρος σε
αληθινο Θεό και λεει μ' αγωνία, άραγε με θυμαται;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
curious
06-04-2012 @ 20:19 | ::smile.:: | | monajia
06-04-2012 @ 20:20 | ΕΞΟΧΟ..................................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | curious
07-04-2012 @ 15:30 | Μη ξανατολμησεις να παιξεις με τους κωδικους μου στο info.stixoi.
και να αλλαξεις τα γραπτα μου ΚΑΙ ΜΗ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΣ, να το ξανακανεις και στο περιεχομενο αλλων ποιημστων
μου, ή να σχολιασεις αλλους,παριστανοντας εμενα καταλαβες; | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
