| |
Ειμαι νεκρος και περπαταω; Ετσι ειναι οι νεκροι ρωταω;
Μ' απειρη φωνη ακομα; Ειμαι νεκρος; Ξαναρωταω. Ειναι
νεκροι που ακομη περπατουν αναμεσα σε πεθαμενους,
ζωντανους.
Αναλαφρο θανατικο με συνεπαιρνει, πως τουτη η φθορα
μου λεει. - Εισαι ζωντανος, εσυ; Νιωσε την αληθινα, τη
σηψη στο πετσι ! Σφυριζοντας ενα νεκρικο σκοπο, μ'
εξοχη αποδοση ηχων, ξεχασα να μετρησω τις στροφες,
μικρο δισκακι βινυλλιου, ποσες γρατσουνιες.
Λεω, να σηκωσω το γιακα, φυσαει νεκρικα και στο τσι-
γαρο που αναβω, η φλογα μου ψιθυρισε δε θα προλα-
βω, το λεωφορειο των εννια. Ο οδηγος δε θα προσεξει
ενα νεκρο που τρεχει, με σηκωμενο το γιακα.Πως τουτο
το θανατικο με συνεπαιρνει και η φθορα μου λεει, εισαι
ενα θανατικο που τρεχει να προλαβει αναμεσα σε πτω-
ματα ζωντανα.
Πενθιμα αναβουνε τα φωτα, το νεον ποσο θανατο αναβο-
σβηνει σε μιά πολη, που δεν αγαπαει τους νεκρους.Στην
τσεπη μου ενα πτωμα που βρωμιζει -εισητηριο'' κομμενο'' -
αδεια απο λεφτα.Κι οταν τηλεφωνο '' χτυπησει ''στην αλ-
λη τσεπη,που μ' ενα παλιόκλειδο εχω σκισει, θ' απαντησω.
- Εδω, νεκρος! Και πεφτει η γραμμή.Πανω σε μιά λακουβα
το ποδι μου γλιστρα, κατι δεν πατησα καλα.
Στο μαγαζακι της γωνίας, μυριζει ομορφα η ζωη, μα πως
να παραγγειλω λιγο, ειμαι πτωμα, με πενθιμα αναλαφρο
περπατημα και σηκωμενο το γιακα. Στο σκουριασμενο το
κλειδι, θα καθαρισω νυχι μαυρο, πριν με δουν, απεναντι κα-
θως περνω κι υστερα σκεφτουν, πως ειναι λερωμενος
τουτος, ο νεκρος.
Κι ενα τριχωτο μικρο, με μαυρα φουντωτα, κοιταζει μ'
υποψια - γρυλλιζοντας - δειλα. - Πτωμα νεκρου και
περπατα; Παραδοξα... ανθρωπινα.Μικρη του σκυλου
η ευφυία και να συλλαβει δε μπορει, τη δυναμη του
πεθαμενου, που ακομη προχωρα.
Αν βαλω χερι πιο βαθια, μιά τσιχλα θα τραβηξω!
Τη μασω ηδονικα. Ο θάνατός μου, μου τρελαινει
το μυαλο, την ηδονη μου πολλαπλασιαζει - σαν
καουτσουκ σκληρο - μ' αυτη η τσιχλα πια δε με
τρομαζει.Πόσα πτωματα γνωριζω, πού πηγαν
απο θανατο τρελο;
Και στην ξανθια που θα διασχισει την πλατεια,
σφυριζω με θρασος νεκρικο.Ομορφη η ζωη του
πεθαμενου.Να' χα λιγο ακομα, μα κατι μεσα μου,
λεει με ταραχη. - Η ουσια παραμενει ζωντανη.
Αυτη η επανασταση των ζωντανων στην ησυχια
των νεκρων, ειναι αναρχικη.
Θα μου λειψει η πλατεια, ο σηκωμενος, ο γιακας,
το'' κομμενο'' εισητηριο στην τσεπη, μα ο στρατος
δεν παιρνει αναβολη! Παρουσιασου, λιποτακτη
στη ζωη. Ασε τις μηχανες, τις γκομενες και το
'' φουντακι,'' αυτα σου καινε το μυαλο και δεν γεννη-
θηκες δειλός, δειξε τα στον εχθρο και πεθανε ή
ζησε μα...κατουρώντας ορθια με τιμη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
