| |
Η ΜΗΔΕΙΑ είναι μία από τις κορυφαίες αρχαίες τραγωδίες
και γράφτηκε από τον Ευριπίδη
Πριν 3 χρόνια αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί της και να της δώσω την μορφή του Ιαμβικού 15 σύλλαβου, με ρίμα ανα δίστιχο(ακριβής απόδοση του Αρχαίου κειμένου)…
Δύο προτάσεις για ανέβασμα σε αρχαίο θέατρο, έχουν παγώσει λόγω «οικονομικής δυσπραγίας» όπως λένε οι δύο παραγωγοί….
Ελπίζω πως κάποια στιγμή θα την δω να ζωντανεύει θεατρικά!!!!!!!
Λόγω μεγάλου αριθμού στίχων (1419) δεν καταχωρείται σε μία καταχώρηση , αλλά σε 13 μέρη (7 επεισόδια και 6 χορικά) και με το τέλος των καταχωρήσεων το 14ο μέρος θα καταχωρηθεί ολόκληρη και αυτούσια
Η γνώμη των στιχοφίλων(ανεξάρτητα αν είναι καλή ή κακή, θα με ενδιέφερε!!!!!!!)
Ευχαριστώ στιχοφιλαράκια!!!!!!!!!!!!
---------------- ------------------------------
Πρόσωπα:
ΠΑΡΑΜΑΝΑ
ΜΗΔΕΙΑ
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ
ΚΡΕΟΝΤΑΣ
ΙΑΣΟΝΑΣ
ΧΟΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
ΑΙΓΕΑΣ
ΜΑΝΤΑΤΟΦΟΡΟΣ
1ο επεισόδιο στιχ 1-95
1ο χορικό στιχ 96-213
2ο επεισόδιο στιχ214-409
2ο χορικό στιχ 410-445
3ο επεισόδιο στιχ 446-626
3ο χορικό στιχ 627--662
4ο επεισόδιο στιχ 663-823
4ο χορικό στιχ 824-865
5ο επεισόδιο στιχ 866-975
5ο χορικό στιχ 976-1001
6ο επεισόδιο στιχ 1002-1250
6ο χορικό στιχ1251-1292
7ο επεισόδιο στιχ 1293-1419
«Κεντρική ιδέα»:
Φόβο η γυναίκα,μάθε το, και γνώση πάντα να ‘χεις
νοιώθει σε όπλων θέαμα και στον αχό της μάχης.
Μα αν χάνει το στεφάνι της, και μπαίνει σε άθλια ζάλη,
πιο φόνισσα άγρια ψυχή δεν θα υπάρχει άλλη!!
1ο επεισόδιο
Τόπος: Κόρινθος
Από το σπίτι της Μήδειας βγαίνει η γριά Παραμάνα
ΠΑΡΑΜΑΝΑ:
Αχ! το καράβι η Αργώ ας μην είχε κινήσει
των Συμπληγάδων το μαβί, ξοπίσω της ν’ αφήσει
όταν τραβούσε για να βρει μια μέρα την Κολχίδα,
ούτε απ’ το Πήλιο να ‘πεφτε πευκόφυτη σανίδα
κουπί να γίνει σε παιδιών τα χέρια , για την λεία,
του χρυσοφόρου δέρατος, προς χάρη του Πελία.
Αν έτσι γίνονταν αυτά που έχω στα όνειρά μου
δεν θα ‘φτανε στην Ιωλκό, η Μήδεια η κυρά μου,
θα ‘ταν εκεί. Του Ιάσονα δεν θα ‘χε αδυναμία
κι ούτε οι κόρες θα ‘σφαζαν τον κύρη τους Πελία,
ούτε εδώ στην Κόρινθο, στου άρχοντα τους οίκους
θα ‘ψαχνε να ‘ναι αρεστή στους ντόπιους τους κατοίκους,
σαν τέκνο άγριας προσφυγιάς, στη γη τους που ‘χει αράξει,
και με τον νου του Ιάσονα ζητάει να ταιριάξει,
γιατί είναι ευλογημένοι αυτοί, που διώχνουν την διχόνοια,
και τα ζευγάρια που έχουνε στον νου τους την ομόνοια.
Μα της ζωής οι αναποδιές της έχουνε κοστίσει
κι ότι αγαπούσε πιο πολύ, την έχει αρρωστήσει,
ο Ιάσονας αρνήθηκε κι αυτή, και τα παιδιά του,
και σε κρεβάτι αρχοντικό απλώνει τα όνειρά του
αφού την κόρη του άρχοντα , του Κρέοντα, με γάμο
νυμφεύτηκε , κι η Μήδεια σπαράζει εδώ χάμω.
Τους όρκους του ανακαλεί στην καταφρόνησή της
για δήθεν πίστη αιώνια, κι έχει σαν πρόθεσή της
να ζητηθούν σαν μάρτυρες Θεοί, και όχι αστεία
να δούνε του Ιάσονα , την άθλια απιστία.
Και σέρνεται χωρίς τροφή στης μοίρας της τ’ αγέρια
με το κορμί ευάλωτο στων πόνων τη μιζέρια
με κλειδωμένους τους καιρούς, στου κλάματος την μάντρα
απ’ την στιγμή που ένοιωσε την αδικία του άντρα
και ούτε λούζει όλα αυτά με των ματιών το χρώμα
ούτε το βλέμμα προσπαθεί να πάρει απ’ το χώμα,
μόνο σαν κύμα φουσκωτό, σαν βράχος που χτυπιέται
ακούει τις γνώμες των δικών, που μάλλον τις αρνιέται,
κι αν το λευκό της τον λαιμό καμιά φορά γυρίσει
θα ‘ναι που τον πατέρα της ζητάει να θρηνήσει,
το σπίτι, την πατρίδα της, που αρνήθη για να φύγει
με άντρα που την γέμισε με της ντροπής τα ρίγη
και τώρα πια της καψερής, της ήρθε όλη η γνώση,
πως των προγόνων της η γη αξία είχε τόση.
Μα και τα τέκνα της που αντί τις πίκρες να της λύνουν
τα αποστρέφεται, χαρά, ούτε κι αυτά της δίνουν
κι έχω ένα φόβο, μη τυχόν, κακό έχει στον νου της,
γιατί μια ανάστατη ψυχή, στα νέφη τ’ ουρανού της
το μελετάει το κακό, ξέρω πως θ’ αντιδράσει,
γι’ αυτό φοβάμαι το άδικο, μη στου μυαλού την χάση
την οδηγήσει στα κρυφά, και όχι στο φανέρι,
και μες στης νύφης το κορμί, το μπήξει το μαχαίρι,
ή μήπως και τον βασιλιά, και τον γαμπρό σκοτώσει
κι άλλο κακό πιο φοβερό, αυτή η δόλια νοιώσει
γιατί έχει θέληση ισχυρή, και για ότι της ανήκει
όποιος την αντιμάχεται, ποτέ δεν θα ‘βρει νίκη.
……………………….(.έρχονται τα παιδιά της Μήδειας
συνοδευόμενα από τον Παιδαγωγό τους)
Μα να! που φτάσαν τα παιδιά, μου βγήκε τ’ όνειρό μου
από σχολειό αθλητικό, από αγώνα δρόμου.
Τις συμφορές που πλάκωσαν, ο νους τους δεν τις έχει
γιατί η ψυχή κάθε παιδιού, ετούτα δεν κατέχει
ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ:
Δούλα καλή μου, της κυράς, που σ’ αγαπά με θέρμη
τι στο κατώφλι κάθεσαι, μονάχη και παντέρμη
και για δεινά μοιρολογείς με λόγια που πετάνε,
πως έχεις τόση μοναξιά, η Μήδεια που να ‘ναι;
ΠΑΡΑΜ.
Ω συνοδέ των βλασταριών του Ιάσονα δεν λείπω
αφού όταν πέφτει ο αφέντης του, κι ο δούλος νοιώθει κτύπο
και η καρδούλα του πονά, να όπως τώρα εμένα
που ο πόνος με διάλυσε, με όλα τα καμωμένα
έτσι κι εγώ πεθύμησα , απ’ της καρδιάς τα βάθη
να πω σε γη κι ουράνια, για της κυράς τα πάθη
ΠΑΙΔΑΓ.
Δεν σταματά η δύστυχη να κλαίει , και να δακρύζει;
ΠΑΡΑΜ.
Καλότυχέμου! Το κακό την ώρα τούτη αρχίζει
ΠΑΙΔΑΓ.
Ω τρέλα! Αν τέτοια λέγονται, για άρχοντες , μοιραία,
κι ούτε έχει μάθει τίποτε για τα δεινά τα νέα
ΠΑΡΑΜ.
Τι τρέχει; πες μου γέροντα, γιατί δεν το ‘χω νοιώσει;
ΠΑΙΔΑΓ.
Τίποτα! Κι όσα έχω πει, το έχω μετανοιώσει
ΠΑΡΑΜ.
Σε ορκίζω στην γενειάδα σου, πες το μου, μην τα χάσω
κι οι δύο δούλοι είμαστε, κι αν πρέπει θα σωπάσω!
ΠΑΙΔΑΓ.
Άκουσα κάτι στα κρυφά, κι η ανάσα μου κομμένη
εκεί που κύβους παίζουνε, κι οι ηλικιωμένοι
γύρω απ’ το ύδωρ κάθονται της Θείας της Πειρήνης,
πως τα παιδιά κι η μάνα τους, που τόσα εσύ τους δίνεις
θ’ αποδιωχτούν από εδώ. Ο Κρέοντας το λέει
είθε να είναι ψέματα, κι αερικό που πνέει!
ΠΑΡΑΜ.
Θα το ανεχτεί ο Ιάσονας, που με τη μάνα τα χει;
ΠΑΙΔΑΓ.
Το νέο σβήνει το παλιό ! Και σπίτι δεν υπάρχει!
ΠΑΡΑΜ.
Αχ! πριν τελειώσει το κακό, το πρώτο, το μεγάλο
χαθήκαμε, κατέφτασε βαρύτερο το άλλο
ΠΑΙΔΑΓ.
Σιωπή! Δεν πρέπει η κυρά να μάθει, κάνε κράτει,
και μη χτυπιέσαι άγρια στης πίκρας το κρεβάτι
ΠΑΡΑΜ.
Ιδού ο γονιός σας τέκνα μου, με πρόσωπο λεβέντη.
Κακό μην πάθει! Τούτονε εγώ έχω αφέντη,
όμως κακός , και τρίσκακος, βγήκε για τα παιδιά του
ΠΑΙΔΑΓ.
Και ποιος δεν κάνει όμοια; Άμα το λέει η καρδιά του,
αυτό όμως τώρα μας το λες, σχεδόν στο παρά-κάτι
που τούτα εδώ τ’ αρνήθηκε, με φόντο ένα κρεβάτι,
πως πάντοτε ο καθένας μας την πάρτη του κοιτάζει
δίκαια εδώ, μα πάρα-εκεί, σαν κέρδος να μου μοιάζει
ΠΑΡΑΜ.
Εμπρός παιδιά στα δώματα , θα φτιάξουν όλα γύρω
-και κοίτα εσύ, να τα κρατάς, απόμερα τριγύρω,
να μην κοντοζυγώνουνε, την μάνα στα παλάτια
γιατί τα κοίταζε άγρια, έχοντας ταύρου μάτια,
σαν να ‘χε κάτι φοβερό, βαθειά μέσα στον νου της
και θέλει το ξεθύμασμα στα βάθη τ’ ουρανού της
το ξέρω! Κάτι φοβερό θέλει για να ξεσπάσει,
μα σε εχθρό, κι όχι σ’ εμάς, αυτό εδώ να φτάσει!
ΤΕΛΟΣ 1ου ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ(Αύριο η συνέχεια)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
