| |
ΜΗΔΕΙΑ
1ο ΧΟΡΙΚΟ(96-213)
ΜΗΔΕΙΑ(από το εσωτερικό)
Αλίμονό μου! δύστυχη, και δόλια που είμαι η μαύρη
Οι πόνοι με θερίζουνε. Χαμός εμένα να βρει.
ΠΑΡΑΜΑΝΑ
Μονάκριβα αγόρια μου, τα ‘λεγα για την μάνα
Έχει ξανάψει η καρδιά στης πίκρας την αλάνα.
Αειντέστε , μπείτε γρήγορα, παιδιά μου μες στο δώμα
και μείνετε αλάργα της, κι απ’ την ματιά ακόμα.
Μην τη ζυγώνετε! Από οργή, άγρια φυλαχτείτε
του σαλεμένου της μυαλού, άντε! Και μέσα μπείτε!
...................................(Ο παιδαγωγός και τα παιδιά
μπαίνουν στο σπίτι)
είναι ολοφάνερο, η καπνιά, που πάει σαν αψίδα
τ’ αψήλου , ότι θα γενεί άγρια καταιγίδα.
Αχ! η ψυχή της ποιος μπορεί να πει τι να υφαίνει
που καθε μέρα πιο πολύ σε απόγνωση βαθαίνει;
ΜΗΔΕΙΑ
Αλίμονό μου! Η άθλια, τι τάχα έχω πάθει
να κλαίω, να οδύρομαι ως τ’ ουρανού τα βάθη!
Ω τρισκατάρατα παιδιά, μάνας φριχτής συνάμα
που να σας φάει η μαύρη γης με τον πατέρα αντάμα
Και τούτο εδώ τα μέγαρο μακάρι να βουλιάξει
ΠΑΡΑΜ
Αλί αλί και τρισαλί ποιος να επιβάλει τάξη!
τι να σου φταίνε τα παιδιά, για τ’ άνομα του κύρη
το μίσος που ‘θε έρχεται στου νου το πατητήρι
Αχ τέκνα μου! η καρδούλα μου, για τη ζωή σας τρέμει
τυλίγουν πείσμα οι άρχοντες, σε αρχοντική ανέμη
λίγα για άλλους δίνουνε, σαν κυβερνούν διχάζουν
κι αν πάρουν γνώμη άστοχη, δύσκολα την αλλάζουν.
Καλύτερα να θες να ζεις ίσιος από συνήθεια.
Για μένανε οι αρχοντιές, να λείπουνε στ’ αλήθεια
ήρεμα να έχω γηρατειά, και όχι μπερδεμένα.
Το μέτρο, αν έχεις όραμα, το παν είναι για μένα,
που όλα τα άλλα τα νικά, κι άμα το κάνεις πράξη
θα δεις αυτό, στον άνθρωπο, πως θα του βάλει τάξη.
Μα όταν το μέτρο υπερβεί, θνητό δεν θα ωφελήσει
γιατί οργή Ουράνιου, δεινά θα του γεννήσει.
..................................................(.15 Κορίνθιες μπαίνουν στην ορχήστρα
βαδίζοντας αργά-αργά, ενώ ακούγονται
τα τελευταία λόγια της παραμάνας)
ΧΟΡΟΣ
Της δύστυχης της γυναικός που ήρθε απ’ την Κολχίδα
ανήσυχη ακούω βουή, φωνή χωρίς ελπίδα.
Μίλα γριά! Στην δίπυλη, στέγη η φωνή της φτάνει
πώς να χαρώ που ο καημός γι’ αυτή πολύ με πιάνει
ΠΑΡΑΜ.
Πούθε; Ποιο σπίτι; Πες καπνός πως ήτανε κι εχάθη.
στις κλίνες τις βασιλικές κοιμάται αυτός , στα βάθη
κι είναι κλεισμένη η κυρά, στην κάμαρά της μόνη
και καίει ζωές. Κι ούτε φωνή φίλου, τον νου αλαφρώνει
ΜΗΔΕΙΑ
Ω συμφορά! φωτιά ουρανού την κεφαλή θα σκίσει.
Κι αν ζω τι τάχα ο εαυτός με τούτο θα κερδίσει;
Αχ! τρισαλί! Ο θάνατος να βόηθαε την καημένη
να λυτρωθώ αφήνοντας ζωή καταραμένη
ΧΟΡΟΣ
Δία, και γη, και ήλιου φως-γροικάς σε αυτά τα όρη
με ποιο σκοπό να τραγουδά η δύστυχη η κόρη-
Τρελή! Για αφιλόξενη κοίτη γιατί έχεις μένος
κι ούτε θανάτου ερχομός αργεί προσκαλεσμένος,
κι αν βλέπεις κοίτη ξενική ο άντρας να λατρεύει
μην τον τροχίζεις τον θυμό κίνδυνος ελλοχεύει.
Κι ο Δίας που τα βλέπει αυτά, το δίκιο θα σου πάρει.
Όμως τα δάκρυα μη σκορπάς για του άντρα σου τη χάρη.
ΜΗΔΕΙΑ
Ω Θέμιδα μου σεβαστή, και Άρτεμη τρανή μου
το τι τραβώ, το μαρτυρά η πίκρα στη φωνή μου
που με τον άντρα μ’ έδεναν μεγάλοι ουράνιοι όρκοι
όμως για εκείνη , και γι αυτόν, θα κάνω μέγα ξόρκι,
μαζί με τις οικίες τους Θεός να με αξιώσει
να δω να έχουν τσακιστεί, που μ’ έχουνε πληγώσει.
Χώρα μου! και πατέρα μου! της ξενιτιάς τον ρόλο
τον πήρα αισχρά, σαν σκότωσα το αδέρφι μου με δόλο
ΠΑΡΑΜ.
Ακούστε πως στην Θέμιδα μιλά και της φωνάζει
που ότι τάξιμο γενεί, αυτή το εξετάζει
κι ο Δίας που έχουν οι θνητοί στων όρκων το ταμείο
κι ούτε θα πω πως ο θυμός που έχει στο κρανίο
αχ! η κυρά, θα μειωθεί σε τούτα τα παλάτια
ΧΟΡΟΣ
Πώς να το κάμω, για ναρθεί μπρος στα δικά σας μάτια
κι όσα θα πούμε , κάλιο πια έστω και να τ’ ακούσει
προτού η πίκρα η οργή και θυμός την λούσει,
οι φίλοι μου όμως κι εγώ, αντάμα θα προστρέξω.
Μπες σπίτι! Πες φίλους θα βρει, κάνε τη να’βγει έξω
προτού να πάθουνε κακό οι μέσα, άειντε τώρα!
γιατί την καίει η οργή όσο περνάει η ώρα
ΠΑΡΑΜ.
Αυτό θα κάνω τρέμοντας μα οι ελπίδες μου ακόμη
ελάχιστες πως η κυρά θ’ αλλάξει αυτή τη γνώμη.
Θα κάνω τούτο που μου λες, η χάρη σου πυρήνας
κι ας μοιάζουν οι άγριες ματιές, άγριας λιονταρίνας,
έτσι που καμιά δούλα της δεν την ζυγώνει πάλι
κι ούτε απ’ τα χείλη της μπορεί, κουβέντα να της βγάλει.
Κι αν πεις πως ήταν άμυαλοι όλοι οι θνητοί ο πρώτοι,
σφάλμα αυτό δεν θα το πω, και άδικο, διότι:
σαν ύμνους στήναν και γιορτές, και δείπνα, και παιχνίδια
ευφραίνοντας χαρμόσυνα την ζήση τους την ίδια
και στις αντιξοότητες θνητών είν’ ουτοπία
άξιος κάποιος να σταθεί, να βρει την θεραπεία
αυτή που θα ‘βγει με χορούς τραγούδια ν’ αλαλάζουν
και φέρνουν πάθη,θάνατο,, και σπιτικά ρημάζουν
κέρδος θα είχαν οι θνητοί, στης ζήσης το σεργιάνι
και το τραγούδι κι ο χορός ετούτα εδώ να γιάνει
ποια ανάγκη έχει η φωνή, αυτά να διογκώνει;
Αυτό και μόνο, στην καρδιά, φτάνει χαρά ν’ απλώνει
ΧΟΡΟΣ
Στεναγμούς έχω ακούσει, και θρήνους συνάμα
στραγγισμένες φωνές, που μου μοιάζουνε κλάμα
για τον άντρα μιλά, έτσι τούτο μου εφάνη
που τους όρκους πατά, κι ενός γάμου στεφάνι
πάθια είχε πολλά, και η Θέμις, το ταίρι
του Διός, που φυλά στ’ ουρανού το παρτέρι
όρκους τόσους πολλούς, την περνά μιαν Αυγή της
στης Ελλάδας το φως, στην αντίπερα γη της
στ’ αλμυρά τα στενά, σ’ ενός πλοίου την πλάτη
που καημούς οδηγούν, στων πελάγων τα πλάτη
ΤΕΛΟΣ 1ουΧΟΡΙΚΟΥ(Αύριο η συνέχεια)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
