| |
ΜΗΔΕΙΑ(3οΕπεισόδιο στιχ.446-626)
ΙΑΣΟΝΑΣ
Δεν είναι αυτό πρώτη φορά, το είδα τόσες άλλες
τούτο το αγιάτρευτο κακό, τις μπόρες τις μεγάλες.
Κι εσύ στο σπίτι θα ‘μενες, μα και σε αυτή τη χώρα
αν διάλεγες τη σιωπή και δεν έπαιρνες φόρα
άσχημα να κατηγορείς τους ντόπιους τους αφέντες.
Μα να! που θα σε διώξουνε οι άθλιες κουβέντες.
Κι ούτε με νοιάζει όσα λες στων λόγων σου τα άντρα,
πως χείριστο του Ιάσονα, δεν είδες άλλον άντρα!
Μα όσα για αφέντες έσουρε των λόγων σου η πορεία
κέρδος σου θα ‘ναι, μάθε το, μονάχα η εξορία.
Να κατευνάζω τον θυμό του βασιλιά με κόπο
πάσχιζα, για να κατοικείς σε αυτόν εδώ τον τόπο
μα η τρέλα σου τους άρχοντες έβριζε κάθε ώρα
γι’ αυτό σε εξορίζουνε από αυτή τη χώρα.
Ούτε από μένα για δικούς, άρνησης βγήκαν ήχοι,
γι’ αυτό και τώρα ήρθα εδώ, για την δική σου τύχη
μη μείνεις μόνη, κι αδειανή, στο ξένο αυτό φαράγγι
και τα παιδιά μας , μα κι εσύ, βρεθείτε σε ανάγκη
η εξορία έχει κακά, δυσβάσταχτα, θυμήσου,
κι ας με μισείς, δεν πάσχισα για την εξόντωσή σου
ΜΗΔΕΙΑ
Ω άθλιε! Τα λόγια μου, που να ‘βρουνε αντρεία
να πούνε τα χειρότερα γι’ αυτή την αναντρία.
Ήρθες μπροστά μας μισητέ με τόση αθλιοσύνη,
τάχατες, τούτο πως το λες, τόλμη ή αντρειοσύνη;
Πρώτα τους φίλους να χτυπάς, να γίνουνε κομμάτια
κι ύστερα αδιάντροπα να τους κοιτάς στα μάτια.
Του ανθρώπου η διαστροφή, η ξεδιαντροπιά του,
μα καλώς ήρθες προς τα δω, ν’ ακούσεις λόγια αιμάτου,
θα ξαλαφρώσω την καρδιά, ο λόγος μου αν σε λούσει
και η δική σου θα καεί, με τούτα που θ’ ακούσει.
Με τη σειρά τους θα τα πω, όλα όσα με ορίζουν:
Σ’ έσωσα, κι όλοι στην Αργώ, που ήταν μαζί, γνωρίζουν,
σαν σου είπαν: « βάλε στον ζυγό, τα φλογοβόλα βόδια
αγρό να σπείρεις , που σκορπά θανάτου κατευώδια».
Το φίδι πάντα το άϋπνο, σκότωσα, που ήταν τέρας
και στις πλεχτές κουλούρες του το φύλαγε το δέρας
έλαμψε η σωτηρία σου , με φως από άγια κοίτη
κι αφού πατέρα πρόδωσα, η άμυαλη, και σπίτι,
στου Πήλιου την Ιωλκό, ήρθα με τρικυμία
όχι με γνώση σίγουρα, αλλά με προθυμία,
και τον Πελία έσπρωξα μες στου χαμού την δίνη
με θάνατο, που πιο φριχτός δεν έχει ξαναγίνει,
από των ίδιων του παιδιών σκοτώθηκε τα χέρια,
κι αυτός ο φόνος σου έστρωσε της λύτρωσης τ’ αγέρια.
Για όλα αυτά που σου έκανα, άθλιε μες στους άντρες
με αρνήθης, κι άλλη έβαλες στου έρωτα τις μάντρες
κι ας είχες τέκνα. Άτεκνος αν ήσουν όμως πάλι
συχωρεμένος θα ήσουν που πόθησες μιαν άλλη.
Όμως η πίστη σου ήτανε καπνός, κι οι όρκοι μαύροι.
Αχ! τι να πω, και η καρδιά πως ησυχία νάβρει;
Νομίζεις πια πως οι Θεοί, δεν κυβερνούν στην πράξη;
Οι νόμοι για τον άνθρωπο μπήκαν σε νέα τάξη;
Ξέρεις πως είσαι επίορκος στον δρόμο τον δικό μου.
Αχ! χέριμου..το κράταγες, μα και το γόνατό μου.
Πως τιποτένιος άνθρωπος, σας πήρε αγκαλιά του.
Αχ! πόσο γελαστήκαμε με οράματα δικά του.
Άειντε! Σαν φίλος να ήσουνα την γνώμη σου υπομένω.
Μα αλίμονό μου, τι καλό , σ’ εσένα περιμένω.
Όπως και να ‘χει, σίγουρα αυτά που θα ρωτήσω
την ατιμία την ψευτιά, θα κρύβουν από πίσω.
Τώρα για πες μου, που να βγω, ποιο θα ήτανε πιο ίσο,
στο πατρικό που πρόδωσα; σένα ν’ ακολουθήσω;
ή στου Πελία τα παιδιά, του δόλιου νοικοκύρη,
τι υποδοχή θα μου έκαναν που σκότωσα τον κύρη;
Γιατί έτσι με παρέσυρες, σε τούτη την κατάντια,
όσοι έπρεπε να με αγαπούν, να μ’ έχουνε στ’ αγνάντια
κι όσοι δεν έπρεπε κακό να πάθουν από μένα
γίναν εχθροί για χάρη σου, με σπλάχνα ματωμένα
και στην Ελλάδα με όλα αυτά που γύρω έχω μαζέψει
πολλές τριγύρω με έκανες να μ’ έχουνε ζηλέψει.
Έχω λοιπόν η δύστυχη άντρα πιστό, που τώρα
στην ξενιτιά θα βρίσκομαι, διωγμένη απ’ τη χώρα
στην εξορία με παιδιά, τους δρόμους να έχω πάρει-
Αχ!δυστυχία..τι γαμπρός; Πως το ‘χεις για καμάρι
τέκνα, κι αυτή που σ’ έσωσε με τους δικούς της ώμους
να σέρνονται ανυπόληπτοι στης ζητιανιάς τους δρόμους.
Ω Δία! Η μοίρα του άνθρωπου πες το μου πως του γράφει
να κάνει ατόφιου διάκριση απ’ το κακό χρυσάφι,
όμως τον φαύλο απ’ τον καλό, άντρα μες στο κοπάδι
να διακρίνει δεν μπορεί, δεν έχει ένα σημάδι;
ΧΟΡΟΣ
Δύσκολα παίρνει γιατρειά η οργή και δεν μελώνει
όταν ο φίλος άγρια με φίλο του μαλώνει
ΙΑΣΟΝΑΣ
Στα λόγια λίγος να μη βγω, στη φτώχεια τους μη γνέψω
σαν καπετάνιος τα πανιά όμορφα να μαζέψω
για να γλιτώσω από άθλια της γλώσσας τρικυμία
απ’ του αχρείου στόματος την αθυροστομία.
Απ’ όσα έχεις καρπωθεί με την κακογλωσσιά σου
κι αφού υπερηφανεύεσαι για την βοήθειά σου,
η Αφροδίτη μεριμνά για εμέ σε αυτούς τους τόπους
μες στης ζωής το αρμένισμα, από Θεούς κι ανθρώπους.
Μα εσύ που είσαι έξυπνη και κόβει πάντα ο νους σου
λέξη δεν βγάζεις που έρωτας μπήκε στους ουρανούς σου,
αυτό ήτανε που σ’ έκανε και μ’ έσωσες στ’ αλήθεια
μα μη τα λέω πάλι αυτά και γίνει μια συνήθεια,
για όσα με βόηθησες καλώς. Μα θα σου πω με γνώση
πως κέρδισες, και πιο πολλά, απ’ όσα μου ‘χες δώσει.
Πάνω απ’ όλα κατοικείς στην χώρα την Ελλάδα
κι όχι σε τόπο βάρβαρο. Ανάβεις δίκιου δάδα,
με νόμους ζεις, βία μηδέν, κι οι γνώσεις σου στην πόλη
είναι γνωστές στους έλληνες, και σε γνωρίζουν όλοι.
Αλλά πως ζούσες πες το μου στα πέρατα του κόσμου,
ποιος πες μου να σε γνώριζε, μιά απάντησή σου δος μου.
και ούτε θα ήθελα χρυσό για μένανε μονάχα
ούτε ομορφότερα φωνή απ’ τον Ορφέα να ’χα
αν μοίρα είχα άγνωστη σε τούτους τους αιώνες.
Τούτα έχω μόνο να σου πω για τους δικούς μου αγώνες.
Κι όση για τους βασιλικούς γάμους, χολή είχες τόση
θα σου αποδείξω πως σοφά τα ‘κανα και με γνώση
φύσημα να έχουν τα παιδιά, κι εσύ, από φίλιο αγέρι.
Μα μη με ανάβεις! Φτάνοντας απ’ της Ιωλκού τα μέρη
με χίλια μύρια βάσανα και του καημού το νύχι
που θα εύρισκα καλύτερη και πιο μεγάλη τύχη
απ’ το να βγω σε παντρειά, με του άρχοντα την κόρη
καθώς φυσούσε προσφυγιάς άγριο ξεροβόρι.
Κι ούτε είναι αυτό το αίτιο που σε γεμίζει πόνο
-πως το κρεβάτι σου εγώ, σιχάθηκα στον χρόνο
για νύφη δεν με μούσκεψε του έρωτα ψιχάλα-
κι ούτε έχω όρεξη παιδιά να αραδιάσω κι άλλα.
Αυτά που έχω μου αρκούν, δεν βάζω άλλο μαράζι
μα ανάγκη να μην μ’ έχουνε -μονάχα αυτό με νοιάζει-
ξέρω την μοίρα του φτωχού, στης ζήσης τον αγέρα,
φίλοι τον αποστρέφονται, και τονε κάνουν πέρα
και ήθελα για τα παιδιά δίχτυ όμορφο ν’ απλώσω
καθώς το γένος το απαιτεί, ανατροφή να δώσω
και στα παιδιά που μου έκαμες να δώσω κάποιο αδέρφι
να τα κρατώ ισότιμα μες στης ζωής τα νέφη
τύχη να βρει το γένος μου, σε κύματα μεγάλα.
Άλλωστε συ έχεις παιδιά τι να τα κάμεις τ’ άλλα.
Μα έχω συμφέρον, τα παιδιά, και η καρδιά το θέλει
μ’ εκείνα που θα γεννηθούν , ίσα να ‘χουν οφέλη.
Σκέψη καλή! Θα το ‘βλεπες σίγουρα με άλλο μάτι
αν έφευγε απ’ τη σκέψη σου, τι κάνω στο κρεβάτι.
Μα οι γυναίκες βρίσκεστε στην πιο μεγάλη πλάνη
που άριστα νοιώθετε αν καλά πηγαίνει το στεφάνι
μα αν το κρεβάτι πληγωθεί, στου έρωτα την κραιπάλη
το κάθε τι λέτε στραβό, όσα κι αν έχει κάλλη.
Ίσως της τεκνοποίησης να ‘πρεπε άλλος δρόμος
και κάθε γένος θηλυκό, ν’ ακύρωνε ένας νόμος.
Τότε κακό τον άνθρωπο δεν θα ‘βρισκε κανένα
ΧΟΡΟΣ
Ιάσονα τα λόγια σου φαίνονται φτερωμένα.
Όμως νομίζω, και μην πεις πως κάτι έχω μαζί σου,
πως την κυρά την αδικεί αυτή η άρνησή σου
ΜΗΔΕΙΑ
Ναι! το γνωρίζω σε πολλά, και με πολλούς ακόμη
δεν σκέφτομαι παρόμοια, μα και αλλάζω γνώμη
γιατί νομίζω του λογά, που ‘χει κακή πορεία
του πρέπει παιδεμός σκληρός κι άγρια τιμωρία
γιατί εθισμένος στο άδικο με λόγια το σκεπάζει
και ξεθαρρεύει στο κακό. Μα ξύπνιος δεν μου μοιάζει!
Έτσι κι εσύ μπροστά μου εδώ, μην κάνεις δρομολόγια
μην παριστάνεις τον καλό, σαν μάστορας στα λόγια
γιατί ένας λόγος, θάνατου μπορεί να φέρει δέος.
Κι αχρείος αν δεν ήσουνα το ‘χες αυτό το χρέος
να μ’ έπειθες προτού διαβείς τους νυφικούς τους τόπους
κι όχι κρυφά κι απόκρυφα από δικούς ανθρώπους
ΙΑΣΟΝΑΣ
Για τον σκοπό θα βόηθαγες περίσσια εδώ χάμω
αν σου μιλούσα αληθινά γι’ αυτόν εδώ τον γάμο
μα ούτε και τώρα φαίνεται δεν θέλεις να μερέψεις
κι ούτε έχεις στόχο την καρδιά γλυκά να γαληνέψεις
ΜΗΔΕΙΑ
Όχι! Της δόξας την αχλή ο νου σου επελέκα,
στο ραντεβού σας πώς να πας με βάρβαρη γυναίκα
ΙΑΣΟΝΑΣ
Άκουσε αυτό παντοτινά! Γυναίκα δεν μου φταίει
που σε βασίλισσας γιαλό τώρα η καρδιά μου πλέει,
πάσχισα, πριν σου το ‘χα πει, για σένα, και με κέφια,
και στα παιδιά βασιλικά, να τους χαρίσω αδέρφια
να τα έχω για το σπιτικό καμάρι μου και στύλο
ΜΗΔΕΙΑ
Αλάργα τούτη η ζωή κι ούτε ποτέ θα στείλω
μήνυμα της αποδοχής που τις καρδιές μαγεύει
κι αργότερα με τυραννά, μα και τον νου σαλεύει
ΙΑΣΟΝΑΣ
Μπορείς ν’ αλλάξεις την ευχή, πιο σώφρονας να γίνεις;
Και τα χρηστά και τυχερά σαν λύπες να μη δίνεις
κι ούτε να λες για γρουσουζιά της ευτυχίας το άτι.
ΜΗΔΕΙΑ
Βρίσε! Μα κάπου ακουμπάς, σου έχει μείνει κάτι
για ρώτα με που έρημη θα φύγω απ’ τη χώρα
ΙΑΣΟΝΑΣ
Τα ‘θελες. Οι άλλοι δεν σου φταιν’ μην παίρνεις άλλο φόρα
ΜΗΔΕΙΑ
Σε άφησα μήπως, μπαίνοντας στης παντρειάς τις χάρες;
ΙΑΣΟΝΑΣ
Τον βασιλιά τον έβριζες με ανόσιες κατάρες
ΜΗΔΕΙΑ
Αλήθεια! Και το σπίτι σου εγώ το καταριέμαι
ΙΑΣΟΝΑΣ
Να σου μιλάω τέλεψα τους λόγους σου αρνιέμαι.
Βοήθεια για τα παιδιά από το βιος που ορίζω
αν θες στην εξορία σου, πες το μου να γνωρίζω
με απλοχεριά είμαι έτοιμος να δώσω, και σε φίλο
για μια καλή υποδοχή μήνυμα να του στείλω.
Θα ‘χεις μωρία αν αυτά στα τάρταρα τα χώσεις
μα θα ‘χεις κέρδη πιο πολλά αν τώρα ξεθυμώσεις
ΜΗΔΕΙΑ
Φίλων δεν θέλω γνωριμιά, δεν θα δεχτώ τα δώρα
Κράτα τα. Χάρισμα αισχρού τι αξία έχει τώρα;
ΙΑΣΟΝΑΣ
Μάρτυρες να ‘ναι οι Θεοί πως θέλω να βοηθήσω
κι εσένα μα και τα παιδιά μόνους σας μην αφήσω,
μα το καλό στα πέρατα η γνώμη σου το σπρώχνει
κι όλους τους φίλους τους καλούς η γλώσσα σου τους διώχνει,
γι’ αυτό τα πάθη θ’ αυξηθούν οι πόνοι κι η τρομάρα
ΜΗΔΕΙΑ
Φύγε λοιπόν! Τι σ’ έπιασε της νύφης η λαχτάρα
και χάνεις χρόνο! Πήγαινε γάμπριζε με καμάρι
μπορεί ν’ ακούσουν την ευχή οι Ουράνιοι με χάρη,
κι ο γάμος να ‘βγει τέτοιος δα! Στην θέα να λυγίζεις
που να μη θέλεις να τον δεις, ούτε να τον γνωρίζεις!!!
Τέλος 3ου Επεισοδίου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
