| |
Χωρίς τίτλο
Ψάλλε, τροβαδούρε μου,
Τον στίχο τον πέτρινο για μένα να βρεις.
Προσκέφαλό μου θα 'ναι
Και συντριβή μαζί.
Της άλλης μου της όψης τη σκιά,
Για πάντα κάπου να την κρύψω.
Της κούρασης μαζεύω τα διαλυμένα γράμματα.
Ευτυχία! Σε ποιον ωκεανό παραμονεύεις!
Στα κύματα χάνομαι,
Στα κύματα οι απόγονοί μου
Τις δύσκολες γέννες θα θυμούνται.
Ασήκωτο φορτίο της παραζάλης το νόημα.
Απέραντη ανάγκη
Της αγάπης το παραστράτημα.
Στείλε, ανάσα μου,το μυρωμένο ήχο σου
Γεμάτο γεύσεις απ' τα χρόνια μου.
Του ενός χειμώνα την κραιπάλη
Καμμιά βροχή δε συγχωρεί
Κι εκδικούνται οι άνεμοι,
Αυτούς που γνώρισαν τα χρώματα,
Στην άκρη απ' το φύσημά τους.
Έρημη πόλη μου!
Εσύ κρατάς τα όσα ζήτησες,
Μα θα χαθούν όσοι στα δώσαν.
Θα ξαναχτίσω τα παράθυρα,
Δεν τα αντέχω πια
Τα αιχμηρά τους κάγκελλα.
Για λίγο έσκυψε η ψυχή μου στο πρεβάζι
Κι η θέα της άνοιξε πληγή.
ʼστοργες τόσο
Οι απαιτήσεις του καιρού μου.
ʼγνωστο ακόμη
Το λίγο ιδανικό μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
