| |
Σε θυμάμαι , μα πως μπορώ ποτέ να σε ξεχάσω
πως γίνεται τα μάτια σου εγώ να λησμονήσω
κι τη φωνή αυτή , πως γίνεται απ΄τη μνήμη μου να σβήσω.΄
Σε ψάχνω και σε χάνω στους καπνούς της ανατολής
μέσα σε κρίνα ολάνοιχτα και φρέσκους μενεξέδες
μέσα στην κόρη τ' ουρανού και σε νοτιάδων μπόρες
με δυο φεγγάρια αλόγιστα με δυο ματάκια μαύρα.
Είσαι κι εσύ ένα πουλί του νότου
σε κυνηγώ ποτέ όμως δε σε φτάνω
σε χάνω και δεν ξέρω που να πάω
νιώθω κενή και μόνη μου βαδίζω τον καιρό μου.
Τα αγκάθια όμως της ζωής πονούν δίχως εσένα
εσένα που τραγούδησες τον πόνο μου σε όνειρα χαμένα
εσένα που δε σ΄ άγγιξε ο καιρός κι ο χρόνος σε φοβάται
γιατί είσαι ένας γίγαντας που ποτέ του δεν κοιμάται.
Σε σκέφτομαι και σε πονώ
που σ΄ άλλα πέλαγα στενάζεις
είσαι ένα όνειρο μακρινό
σ΄ άλλα χώματα όταν πλαγιάζεις.
Καλό ταξίδι εκεί που πας , μα πάντα να θυμάσαι
σε έχασα και έχασα της ψυχής μου ένα κομμάτι
πριν φύγεις δε σε πρόλαβα , ποτέ δε σου το είπα
το πόσο πολύ σ' αγάπησα σε όνειρα σβησμένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
