| |
| | Η εύθραυστη μας ύπαρξη |  | | |
είμαστε τέσσερις μικροί άνθρωποι, φυλακισμένοι.
Πίσω από πόρτες κλειδωμένες, μέσα σε στενά δωμάτια, σιωπηλά, κελιά.
Πού και πού αισθανόμαστε την παρουσία ανθρώπων έξω από το κελί μας
και χτυπάμε απαλά τις πόρτες μας για να ελευθερωθούμε.
Ελπίζουμε πώς κάποιος θα μας ακούσει, θα μυρίσει τη δυστυχία μας, θα ακουμπήσει τις πληγές μας.
Μα, ποτέ, κανείς δεν δείχνει σημάδι ζωής.
Είμαστε ευαίσθητοι. Το δέρμα μας είναι γεμάτο πληγές. Είμαστε εύθραυστοι. Όταν μας αγγίξεις, νιώσε μέσα σου την πιο βαθιά, την πιο ανθρώπινη κατανόηση. Μπορούμε να σπάσουμε, σαν πορσελάνινες κούκλες που χτυπούν το έδαφος ξαφνικά και θανατηφόρα.
Ζούμε δέσμιοι των ξεθωριασμένων συναισθημάτων μας. Βασανιζόμαστε από αναμνήσεις και ανεκπλήρωτα όνειρα. Θέλουμε να αγκαλιάσουμε ένα άστρο που πέφτει, να ερωτευτούμε τη ζεστασιά του, να κάνουμε νέες ευχές. Μα δεν μπορούμε να δούμε τον ουρανό. Είναι πάνω από το ταβάνι, και το ταβάνι δεν γκρεμίζεται. Και το δωμάτιο μας, το κελί - σπίτι μας, δεν έχει παράθυρα. Απλά ονειρευόμαστε πώς κάποια μέρα, θα δούμε τα αστέρια με μια νέα ματιά, γεμάτη ενθουσιασμό.
Καμιά φορά, προσπαθούμε να φωνάξουμε, να ακούσουν τις φωνές μας οι αδαείς περαστικοί. Μα οι χορδές μας είναι κομμένες. Η γλώσσα μας δεν μας υπακούει. Είμαστε καταδικασμένοι να στριμώχνουμε τον μικρό μας κόσμο σ'ένα λευκό δωμάτιο σαν νοσοκομείου.
Έχουμε ξεχάσει πώς είναι να αισθανόμαστε. Εκεί που κάποτε υπήρχε καρδιά, τώρα υπάρχει ένα τεράστιο κενό, γεμάτο αίμα και θλίψη. Καμιά φορα ψηλαφούμε το κενό με τα δάχτυλά μας, προσπαθούμε να βρούμε μια ένδειξη ότι ζούμε ακόμη, ότι αυτό δεν είναι μια πλάνη, ένας καλοστημένος εφιάλτης του φυλακισμένου μας νου. Αδύνατον.
Τότε επιστρέφουμε στην φυσιολογική μας θέση, ξαπλωμένοι στο στενό αυτό δωμάτιο, με τα χέρια να αγκαλιάζουν τα πληγωμένα μας πέλματα, με το μυαλό μας να παίζει σαν ταινία σκηνές από ασυνάρτητα όνειρα και αναμνήσεις, με τα μάτια μας να κοιτάζουν το ταβάνι, που ολοένα μικραίνει και μικραίνει, και στενεύει το δωμάτιο, και στενεύει ο νους.
Καμιά στιγμή, προσπαθούμε να διακόψουμε αυτή την αδιάκοπη, επώδυνη προβολή αναμνήσεων και να ονειρευτούμε τις πατρίδες μας, τους φίλους μας, τους αγαπημένους μας. Μα, είμαστε απάτριδοι, μόνοι, άψυχες κούκλες που μόνο ένας αληθινός άνθρωπος μπορεί να τις εμφυσήσει ζωή.
Και έτσι, με το χάσμα αυτό στο στήθος μας και τα βλέφαρά μας χαμηλά, αναρωτιόμαστε...
Πώς είναι να είσαι άνθρωπος;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση... Τόση πολύ ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή... | | | |
|
monajia
21-04-2012 @ 10:31 | ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ....................
::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | ΑΝΑΜΠΕΛ
21-04-2012 @ 18:18 | Μα, είμαστε απάτριδοι, μόνοι, άψυχες κούκλες που μόνο ένας αληθινός άνθρωπος μπορεί να τις εμφυσήσει ζωή.
Και έτσι, με το χάσμα αυτό στο στήθος μας και τα βλέφαρά μας χαμηλά, αναρωτιόμαστε...
Πώς είναι να είσαι άνθρωπος;
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ, ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ ΒΑΘΥΤΑΤΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Antony-P
21-04-2012 @ 21:11 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
