| |
Θυμάμαι ένα άδειο δωμάτιο και να κάθομαι μόνος μου
Ο χρόνος να περνάει κενός, τα μαλλιά μου να γεμίζουν σκόνη
Είχα κρεμάσει στους τοίχους τα πορτρέτα όλων μου των ηρώων
Ψέλλιζα αργά όλα αυτά τα ποιήματα που θα με οδηγούσαν στην σωτηρία
Η έστω θα αντάλλαζαν την ζωή μου με έναν βολικό θάνατο
Μόνος όπως ήμουν πάντα
Δεν θυμάμαι πως μπήκες στο δωμάτιο
Ούτε με ενόχλησε που κατέβασες από τους τοίχους τα πορτρέτα
Μα νιώθω ακόμα εκείνα τα δάκρυα της ευτυχίας
Θυμάμαι τα λεπτά σου χέρια να αποκοιμίζουν τους φόβους μου…
Τώρα πια ψελλίζω μόνο το όνομά σου
Παραδομένος στην ζεστασιά που εσύ δημιούργησες
Γύρω μου
Αλλά και μέσα στην καρδιά μου
Δεν θα σου πω ξανά ευχαριστώ γιατί δεν φτάνει
Γιατί τα λόγια είναι λίγα για εσένα
Γιατί το όνομά σου τολμούν να το πουν μόνο αθώοι
Γιατί δεν ξέρω ούτε να υπολογίσω μπορώ τι σου χρωστάω
Στο βάθος του δωματίου τώρα βλέπω μόνο τις ακτές της Αιγύπτου
Και το φεγγάρι μιας Αυγουστιάτικης νύχτας όπως την είδαμε τότε μαζί
Στο βάθος ακούγονται μόνο χαρούμενα τραγούδια
Και οι φωνές των χορευτών
Σήμερα δεν φοβάμαι τίποτα, σήμερα είμαι ευτυχισμένος
Και όλα αυτά είναι από εσένα
Σήμερα μπορώ μόνο να είμαι ερωτευμένος
Και όταν σκέφτομαι μπορώ μόνο να ονειρεύομαι
Θυμάμαι μία άδεια ζωή αμυδρά κάπου στο παρελθόν
Ανοίγοντας τα μάτια μου βλέπω την θέα που μου χάρισες
Βλέπω τον ήλιο γεμάτος φως και εγώ
Δεν θα σου πω ξανά ευχαριστώ γιατί δεν φτάνει
Γιατί τα λόγια είναι λίγα για εσένα
Γιατί το όνομά σου τολμούν να το πουν μόνο αθώοι
Γιατί δεν ξέρω ούτε να υπολογίσω μπορώ τι σου χρωστάω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
