| |
Φολίδες
Της φώναζε η σιωπή.«Ο πόνος
του σήμερα θα είναι αύριο,
του χτες φολίδες.
Γνωρίζω το κορμί ανάκατα κι απέξω».
Και έλεγε εκείνη.«Δεν έχω λέπια
στο κορμί,μα κρύβει μέσα μια ψυχή
περήφανη, ελεύθερη, ορθή.
Στη στράτα της βαδίζω,
δεν αντιστέκομαι.»
Η σιωπά είχε παιδί που δεν λαλούσε,
μήτε τους φθόγγους νογούσε .
Της φώναζε η σιωπή.«Η αγάπη
του σήμερα θα είναι αύριο,
του χτες φολίδες.
Μη μου το συνορίζεσαι,
δεν ξέρει τι είναι η ψυχή,
είναι παιδί ακόμα».
Και έλεγε εκείνη.«Είναι το
ρούχο που φορούσα από της
μάνας μου τη γαστέρα,
στο χάρισα για ναχεις,
να το ντύσεις,για να
μη νιώθει μιας χρήσης.
Δεν είμαι όμηρος εικόνων.
Δεν ψάχνω το όνειρο σε ερείπια
χαμένων Ατλαντίδων».
Και η σιωπή σιωπούσε.
Με λέπια απ το κορμί της
είχε σκεπάσει το παιδί της.
Και πόναγε εκείνη
«Και αγαπούσε και δεν σιωπούσε.
μήτε απαρνιόταν της ψυχής της
το αγέρωχο,τους άλλους,
το κισμέτ της.
Μονάχα ευχόταν να περάσει»
Και έγνεφε τότε το παιδί
«είναι τρελή.»
Και γνώριζε εκείνη,πως
τα αισθάνομαι του σήμερα,
δεν θα ήταν αύριο,
του χτες φολίδες,μα ελπίδες
γιατί το κορμί της δεν διεκδικούσε
σε επίπεδα άλλα κοινωνούσε.
Και χαμογέλαγε εκείνη
..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
