| |
[align=center]H ομορφιά σας χάθηκε μεσ’τα στενά της πόλης
πρόβατα στο γκρίζο φόντο μ’άρωμα φορμόλης
η χαρά δυσεύρετη είναι στα χρόνια της νιότης
στο θέατρο σκιών νιώθω πως ειμαι ο καραγκιόζης
Τα δάκρυα στάζουνε κοιτάζω στο καθρέφτη,
οι πάντες θέλουν να προλάβουν κάτι, ο δίπλα τρέχει
κανείς δεν ξέρει τίποτα και εγώ ψάχνω τον φταίχτη
ο ήλιος λάμπει έξω μα στην ψυχή μου βρέχει
Η ελπίδα πέθανε μια μέρα απο μια σφαίρα
και κάθε βράδυ την ψάχνω ανάμεσα στ’αστέρια
μεθυσμένος περιπλανιέμαι με άδεια χέρια
και γύρω μου άνθρωποι με γλώσσες σαν μαχαίρια
Έρχονται ώρες που κάθομαι, αναρωτιέμαι
αν έφταιξα και εγω γι αυτό, αφού όλοι μας φταίμε
γεμίζω το ποτήρι μου και πίνω δεν κρατιέμαι
τα δακρυσμένα ματια μου πάντα αλήθεια λένε
Πίνω για να ξεχνιέμαι αλλά συχνά θυμάμαι
κάτι με πνιγεί κι ομολογώ πως λίγο φοβάμαι
την αντοχή δεν βρίσκω τα πόδια μου δεν βαστάνε
στο τίποτα οδεύουμε και πουθενά δεν πάμε
Τρόπο για αφύπνιση δεν βρίσκω και λυπάμαι,
καρδιές που είχα δίπλα μου πλέον δεν χτυπάνε,
στην γειτονιά μου τα στόματα, δεν μιλάνε
ανοίγουν μόνο σαν πισώπλατα παν’ να σε φάνε[/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
