| |
| | ρωξανη |  | | |
[B][I][align=center]Κοίταζα μέσα απ’ το θολό παράθυρο. Δεν έβλεπα και πολλά, αλλά μέσα από τις φωνές και τα παλαμάκια ακουγόταν κάτι σαν τσιφτετέλι. Πλησίασα το τζάμι της πόρτας, έβλεπα μέσα από την λίγδα.
Μια Αφροδίτη χόρευε ανεβασμένη σε μια καρέκλα.
Κάποιος έσπρωξε την πόρτα και μπήκε πίσω του και γω. Καπνός, ιδρώτας ποδαρίλα και κάπου ανάμεσα ένα ίχνος από φρεσκοτηγανισμένο κεφτεδάκι
Η θεά χόρευε ακόμη, μόνο που, κάποιου άλλου λαού θεά ήταν. Πλησίασα διστακτικά
Έβλεπα τώρα καθαρά το γεμάτο τρίχες πάνω χείλος της. Σηκωμένο ελαφρά προς τα πάνω, προσπαθούσε να γίνει θελκτικό, ο ιδρώτας φαινόταν να γυαλίζει στις φαβορίτες της.
Κούναγε με δύναμη τα χέρια της κι έτσι μπορούσε το τεράστιο σώμα της ν’ ακολουθήσει το ρυθμό της μουσικής.
Προσπέρασα και κατευθύνθηκα προς την κουζίνα. Μια κοπέλα μου έτεινε ένα ποτήρι κρασί και αμέσως το άλλαξε με ένα κομμάτι κρέας
«Ευχαριστώ» ψέλλισα. Είχα μέχρι και δυο μέρες να βάλω κάτι στο στόμα μου. Δύσκολες εποχές
«Με λένε Ρωξάνη μου είπε, εσένα;» και μου άπλωσε ευγενικά το χέρι της.
Τραβήχτηκα, θυμήθηκα την βρώμα μου, αν είχα να φάω δυο μέρες τότε είχα να πλυθώ ένα χρόνο. Κι όμως ήθελα να της δώσω το χέρι μου, να πιάσω το δικό της και να κοιτάω για ώρες τα μεγάλα της μάτια που δέσποζαν στο όμορφο πρόσωπο. Για την ακρίβεια, ήθελα να γείρω στην αγκαλιά της και να ζεσταθώ από την ζέστη της
«Φοβάσαι;» με ρώτησε απαλά
Τι να πω τώρα; Ότι έτσι που έγινε η ζωή, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τι είναι φόβος, ότι τον ζεις, τον ανασαίνεις κάθε μέρα
Καλύτερα να φεύγω σκέφτηκα, γιατί θα θυμηθώ και τη δική μου Ρωξάνη και τότε…
Εκεί να δεις αγκαλιές εκεί να δεις ζεστασιά
«Μου φαίνεται πρέπει να φας κάτι» και μου δίνει ένα πιάτο με μια ολόκληρη μπριζόλα
Κοίταζα μια το πιάτο και μια το κρέας, κάποια πουστιά θα υπάρχει εδώ, δε μπορεί. Λες μετά να μου φέρουν και το λογαριασμό; Κάνω να πάρω το κρέας και…
Παφφφφ… Κλωτσιά δυνατή…
Ωχχχχ
«Μωρή μαλακισμένη δεν σου είπα να μη χαϊδεύεις τα βρωμόσκυλα θα κολλήσουμε τίποτα»
Πονούσε το πόδι μου. Τουλάχιστον δεν άφησα την μπριζόλα. Την μασούλισα σιγά σιγα μέχρι και το κόκαλο. Το στομάχι μου γουργούριζε ακόμη αλλά ήμουν καλύτερα. Τώρα βουρ για την μάντρα με το παλιάμαξο. Μου θυμίζει τη Ρωξάνη αλλά τι να κάνεις είναι το πιο ζεστό μέρος της πόλης
Τι τα ‘θελες τα σπίτια μωρή Ρωξάνη;
Για το φαΐ μόνο;;
Για το φαι;;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ηρωεες θυματα και θυτες εχουν πληγες | | | |
|
gk_giotaki
03-05-2012 @ 06:51 | Τι να πω τώρα; Ότι έτσι που έγινε η ζωή, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τι είναι φόβος, ότι τον ζεις, τον ανασαίνεις κάθε μέρα
Κοίταζα μια το πιάτο και μια το κρέας, κάποια πουστιά θα υπάρχει εδώ, δε μπορεί. Λες μετά να μου φέρουν και το λογαριασμό; Κάνω να πάρω το κρέας και…
Παφφφφ… Κλωτσιά δυνατή…
::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Αμάλθεια
03-05-2012 @ 09:25 | Πολύ μου άρεσε!!
Μ'αρέσει που η ταυτότητα του πρωταγωνιστή αποκαλύπτεται
στο τέλος...Καλημέρα | | monajia
03-05-2012 @ 10:47 | ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ...................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | psixopedi
03-05-2012 @ 14:12 | εκπληκτικό σαν ιδέα και απόδοση.... ο Μέγας Αλέξανδρος σε σκύλο!!! | | Vicky mouse
03-05-2012 @ 14:39 | Ιούδας Ισκαριώτης η Ρωξάνη...κανονικά!!!τον εγκατέλειψε έτσι απλά για μεγαλεία.....ε ρε τι σου είναι ο άνθρωπος.... ένας σκύλος δεν θα το έκανε ποτέ αυτό.... ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΑΝΑΜΠΕΛ
03-05-2012 @ 19:34 | ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΚΡΕΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ ΚΛΩΤΣΙΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::rock.:: ::rock.:: ::scare.:: | | αντικλείδι
03-05-2012 @ 20:26 | Κ ο ρ υ φ α ί ο !!! Μπράβο σου !!! ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
