| |
Και στην φαρετρα μου τα βελη ειναι ενα και καθε,για μια κηδεια.
Και με χερι ασυγκινητο που δεν δισταζει και βλεμμα αεικινητο,
που ο καιρος πια δεν τρομαζει -οπως κι αν πνεει,οπως κι αν φυσα-
τοξευω σε θανατου κεντρο.
Η μόνη μου ευεργεσια στον εχθρο -με μία μόνη σαιτιά-χωριζω την ουσια,
τη ζωη απ΄την καρδια,σε σωμα και ψυχη...για να φανει το χρωμα,
του μελλοθανατου εχθρου, καθως θα σκυβει στην πηγη του δροσερου νερου.
Και η ζωη του τρεχει -τερματιζει-... μα 'κεινος ουτε που γνωριζει, πως
η τελευταια του σταγονα -σταγονα της ζωης- για μενα κρατημενη,την αιχμη
του βελους μου σε λιγο θα δροσιζει.
Και πριν τα χειλη του αγγιξουν στην πηγη και πριν ακομη να' βρει διεξοδο
η τελευταια του πνοη - ο,τι απομενει- θα κειτεται στο χωμα,διπλα σε αφριστο
νερο που αοκνα κελαριζει. Τη σαιτιά του βελους του θανατερου, ο ηχος του
να εξευμενιζει. Κι η επιφανεια η διαυγης καθως αφριζει -σαν ιππου το χρεμε-
τισμα- στα αυτια του μελλοθανατου θ'αγγιζει. Θα προπορευεται της σαιτιάς
της φονικης,τον ηχο να σκεπαζει, αοκνα κελαριστα -τα βηματα- σε θανατο
ανυποπτα που πλησιαζει.
Σαν ιππου το χρεμετισμα μπρος σε εικονα ερπετου,καθως τρομαζει,τον
δρομο καθως φραζει... Μα 'κεινος ουτε που κατανοει,το μηνυμα του αφρου
-αθωο χαδι- δροσερου νερου, μα...'κεινος ουτε που γνωριζει, η τελευταια
του σταγονα - σταγονα της ζωης-για μενα κρατημενη. Και πριν τα χειλη του
αγγιξουν στην πηγη και πριν να' βρει διεξοδο η τελευταια του πνοη, την
αιχμη του βελους μου σε λιγο θα δροσιζει.
Και χρεμετιζει τ'αφριστο νερο,καθως το βελος-ερπετο σφυριζει. Η μονη μου
ευεργεσια στον εχθρο -με μία μόνη σαιτιά-χωριζω την ουσια,σαιτευω την
καρδια,τοξευω σε θανατου κεντρο. Η σαιτια δοξαρι και η χορδη στης μουσικης
του τοξου μου εκδικηση θα παρει... και χρεμετιζει το νερο,σαν ιππος που τρο-
μαζει, μπρος στο σφυριγμό του βελους,που σαν ερπετο, Αδη-δηλητηριο επωαζει.
...Μα 'κεινος ουτε που κατανοει το μηνυμα του δοξαριου -της μουσικης του αφρου-
...μα 'κεινος ουτε που γνωριζει,η τελευταια του σταγονα -σταγονα της ζωης-
αιχμη σε ακρη δοξαριου σε λιγο θα δροσιζει, με αιμα ροδο-κοκκινο του μελλοθα-
νατου εχθρου.
Και σαιτευω την καρδια - η μόνη μου ευεργεσια - τοξευω σε θανατου κεντρο
και... χωριζω την ουσια, το σωμα απ' τη ζωη, για να φανει το χρωμα, το χρωμα
της ψυχης -μαυρη, καταμαυρη θαρρω- καθως θα ξεπλυθει σε αφριστο νερο
που χρεμετιζει. Το μηνυμα του αφρου πως κελαριζει, μπρος σε εικονα ερπετου,
που απ' το βελος μου σφαδαζει. Η μόνη μου ευεργεσια, σαιτευω την καρδια κι
αφηνω τη χορδη του τοξου μου εκδικηση να παρει....με βλεμμα ασυγκινητο
-οπως κι αν πνεει,οπως κι αν φυσα-.
Υ.Γ. Δεν ειμαι υπερ της αυτοδικιας.Χρειαζεται μεγαλυτερη δυναμη για να αποτρεψεις
το κακο,απο το να αφεθεις σ'αυτο.(ενα ποιημα ειναι μονο)αλλα καλα ρωτησες
για να το διευκρινισω.Οι περισσοτεροι κανουν αγωνα σ'αυτη τη γη για να κρα-
τηθουν μακρια απο ο,τι τους λερωνει ή προσπαθει να τους λερωσει,χωρις να
βλαψουν αλλους ή τον εαυτο τους.Εκει ειναι το χρυσαφι-η χρυση τομη-εκει να
αναζητησεις τα ''χρωματα'' της ψυχης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
