| |
[color=black][font=georgia]Νύχτα μικρή μου θάλασσα, μαύρη και σιωπηλή
Απλώνεσαι αδιάκοπτη από όνειρα νησιά
Κρατάς μέσα στα σπλάχνα σου ως μάνα το παιδί
Λουλούδι κατακόκκινο ανάσα ενός νοτιά.
Μην το θηλάζεις, άμοιρη νερό των ποτηριών
Μην το ταΐζεις θησαυρούς πειρατικών αρμάδων
Δώστου να πιεί στο κύπελο των σκαβοπαζαριών
Κι άμμο να φάει δώσε του τριάντα συμπληγάδων.
Τα αγκάθια του είναι μωβιά αμέθυστοι και πένθη
Κι ένα σπασμένο έχει βλαστό θύμα μισός και δράστης
Πληγώνονται απάνω του όλης της γης τα έθνη
Και στο βλαστό του κρέμεται ο απών κι ο μετανάστης.
Λουλούδι κατακόκκινο σε μύρισε ο λεπρός
Σε μύρισε ο αετός κι έγινε μαυροπούλι
Κάποιος Χριστός σε πάτησε και γίνηκες σταυρός
μα ένας ληστής στο στήθος του σ’είχε στο καραούλι.
Ένας , που τον συνάντησα καταμεσής του δρόμου
Κάτω να κάθεται οκλαδόν με σκόνη στα μαλλιά
Μου είπε ότι σε πήρανε κάτι φαντάροι επ’ώμου
Και σε φυτέψαν ευπρεπώς σε γύψο και γυαλιά.
Σε έκλεψα και σε φύτεψα επάνω στο βουνό
Νησιά να βγάλει η θάλασσα που απλώνεις στ’ αρωμά σου
Να μου γεμίζεις χρώματα το σώμα το αδειανό
Κι έφτιαξα εικόνα κοριτσιού με φύλα φυλακτά σου.
Βουνό κοντοχαμήλωσε σαν πέρασε κομήτης
Ξυστά απ΄το εκκλησάκι του που είχε στην κορφή
Ίσως να προσευχήθηκα που σώθηκε η μορφή της
Και η εικόνα δάκρυσε από τη συντριβή.
Σε πήρα και σε φύτεψα σε πύργο χαλασμένο
Φώναξα δύο άγνωστους και χίλιους συγγενείς
Για να σε δουν να στέκεσαι με ύφος πονεμένο
Όλοι γυρίσαν κι έφυγαν και λέγαν θα χαρείς.
Ο πύργος εγκρεμίστηκε σε επτά ξερολιθάρια
Και ψάχνω στα χαλάσματα να βρω το πορφυρό
Μόνο όταν γέμισα πληγές σε χέρια και ποδάρια
σε βρήκα που ήσουνα παιδί και γίνηκες μωρό.
Σπόρος , λοιπόν , του λουλουδιού , που αποσώθη μόνος
Και μου τον πήρε ο άνεμος του νότου ο φονικός
Τον θρέφει η νύχτα η θάλασσα και ο κρυφός μου ο πόθος
Να μου βλαστήσει στην καρδιά βγήκε πραγματικός. [/color][/font]
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
