| |
| | να ζει κανείς ή να μην ζει; |  | | |
να ζει κανείς ή να μην ζει;
Πολύ δύσκολο να δοθεί μία απάντηση στο ερώτημα . Ακόμη δυσκολότερο είναι , αυτή η απάντηση να αποτελεί έναν κοινό παρανομαστή. Είναι τέτοια η φύση της ζωής, και εξελίσσεται με τόσο διαφορετικό τρόπο για τον καθένα μας ξεχωριστά, ασκώντας επιρροές και δημιουργώντας ανατροπές, άμεσες ή έμμεσες, σε βαθμό που πολλές φορές να είναι μη αναστρέψιμες ή διαχειρήσιμες , έτσι ώστε τίποτα, μα τίποτα, να μην εγγυάται την έκβαση των γεγονότων στο μέλλον, για να μπορέσουμε να τεκμηριώσουμε επαρκώς την απάντηση στο ερώτημα. Οπότε το να ζει κανείς ή να μην ζει , είναι τόσο υποκειμενικό, αφού συμπερασματικά εξάγεται βασιζόμενο σε παρελθοντικό χρόνο και όχι σε μέλλοντα. Άπτεται δε της προσωπικής εμπειρίας καθενός με τη ζωή και την αξιολόγηση της σε ένα ζυγό όπου τα μέτρα και τα σταθμά δεν είναι σταθερά και ίδια για όλους.
Στο σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας, για να αποκτήσει στα μάτια μας χαμόγελο, κατά την άποψη μου πάντα, θα πρέπει ο άνθρωπος να δημιουργεί αξίες και να τις αντιπαραθέτει ως αντίκρισμα για να εξαργυρώνει με το πρόσημο στο συν, τις στιγμές του. Το δικαίωμα στην ζωή ή στο θάνατο, δεν χαρίζεται, κερδίζεται, όταν το αξιώνεις ως έλλογη επιλογή και όχι ως φυσική παρόρμηση.
Το να ζεις έχοντας συνείδηση του εγκλήματος που διαπράττει ο άνθρωπος δολοφονώντας τη ζωή, σημαίνει πως, άμεσα κρατάς το μαχαίρι και σφάζεις ή έμμεσα είσαι ηθικός αυτουργός. Το τρίτο είναι πως έχεις μάθει να ζεις με τις τύψεις σου υποκύπτοντας στην ορμή προς διατήρηση της ζωής.
Υπό αυτή την έννοια, δεν μπορείς να υπάρξεις αθώος και ζωντανός. Η ζωή ακούσια ή εκούσια δολοφονείται’ είτε με τη συμμετοχή σου, είτε με την αποχή σου , είτε με την ανοχή σου.
Διχοτομείσαι λίγο πριν εισέλθεις στα όρια της λογικής, χαμένος στη χώρα των ενστίκτων σου, στο βασίλειο της λήθης σου, στην αυτοκρατορία των αισθήσεων σου, γιατί Αν οι μνήμες ζωντανέψουν στο γυμνό σου σώμα, θα γίνουν οι ερινύες καρκίνος και θα σε αφανίσουν αύτανδρο.
Κάθε στιγμή που έρχεται και φεύγει, ένας σκληρός απολογισμός και η απόφαση για ζωή , ένας αναπόφευκτος συμβιβασμός.[B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | ..κι είναι η ποίηση η συνείδηση της πράξης.. | | | |
|
monajia
12-05-2012 @ 09:44 | να ζει κανείς ή να μην ζει;
ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΙΑ ....................
ΕΞΟΧΟ..............................ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΓΙΑΝΝΗ........
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | zanneiotisa
12-05-2012 @ 09:56 | Με monajia !!! ::yes.:: | | giannis0911
12-05-2012 @ 11:07 | Μέσα από τα τόσα φρικτά εγκλήματα που διαπράττει ο άνθρωπος και γίνεσαι, μάρτυρας, με κάθε δυνατό τρόπο και έννοια που εμπεριέχει η λέξη, το να διατηρείς την αξιοπρέπεια σου και την εντιμότητα σου, σημαίνει πως θα πρέπει να δηλώσεις ένοχος τουλάχιστον' γιατί δεν σε απενοχοποιεί με κανέναν τρόπο η δήλωση αποστασιοποίησης. Νίπτω τας χείρας μου, δεν έχει σε ένα κόσμο που παρουσία σου δολοφονείται και Σε καθιστά θύμα και θήτη, ενόχο και συνένοχο, αφού σου αφαιρεί την αθωότητα και σε αφήνει έκθετο και γυμνό να σε σκεπάζουν οι τύψεις σου.Κάθε σου ανάσα είναι και μία δήλωση ενοχής. | | John Fenix
12-05-2012 @ 14:48 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | φαλτσετα
12-05-2012 @ 15:28 | ανθρωπος
αφου λυσει το προβλημα της επιβιωσης
αρχιζει τις φιλοσοφικες αναζητησεις
τι, ποιος, γιατι, που, πως
να ζει κανεις η να μη ζει
αποκτα γνωση εμπειρια
προσπαθει να τα μεταδωσει
να τα κληρονομησει
ματαια στο τελος
και η γνωση του και η εμπειρια του
τρωγονται απ' τα σκουληκια
καλησπερα | | pithanos
12-05-2012 @ 18:19 | τη δημιουργία ''Εγκυμονούσα'' που άρχιζε:
[Σαν την εγκυμονούσα, η ανθρωπότητα με σπασμένα τα νερά, γεννοβολάει το νόθο της ουρλιάζοντας τη φρίκη της, ενώ μερικά δις ανθρώπων διεκδικούν την πατρότητα απ το μερίδιο που τους αναλογεί στο βιασμό...]
και κάπου κατέληγε:
[...Για να αντέχει κάποιος να ζει σε ένα τέτοιο κόσμο , πρέπει να είναι ή τρελός ή απατεώνας' ή και τα δύο μαζί....]
έψαξα και βρήκα
είδα έκπληκτος(και θυμήθηκα) ότι ήταν δικιά σου
το αναφέρω φίλτατε, γιατί σαν σχόλιο είχα γράψει ένα κατεβατό, πάνω σε σύγχυση,γι αυτό και το έσβησα, ή αν δεν κάνω λάθος, κάτι πάτησα και με την κακή σύνδεση που είχα χάθηκε, αλλά δεν το μετάνιωσα..
αφού μου το ξαναθύμισες, μέσες άκρες τώρα κ πιο πιο συνοπτικά, είχα γράψει λοιπόν ότι
1) εκείνη την μέρα, η λύση της αυτοκτονίας μου είχε περάσει απ το μυαλό σαν (αυτή τη φορά) μοναδικό φάρμακο της ανθρωπότητας απέναντι σε όλο αυτό που πράττει (αφορά και τους απλώς παρατηρώντας)
και πέραν σκηνής που ανέφερα, από εκείνο το πρωινό , με μια μεγάλη χελώνα να ψυχορραγεί - από ανθρώπινο τιμόνι- στην άσφαλτο (κεφάλι ακουμπισμένο στο δρόμο, σπασμένη στα τέσσερα, και μια τρύπα κρατήρα από αίμα..σταματώ εδώ..) ή της ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ μου να κάνω οτιδήποτε ή τα τζιπ που τρέχαν ξυστά δίπλα μου χωρίς ούτε να στρίβει το κεφάλι κανείς
2) ότι είσαι πολύ επιεικής στο τι πρέπει να είναι κανείς για να αντέχει να ζει και βλέπει σ αυτόν τον πλανήτη που ξεφυτρώνουμε.
να πω την αλήθεια δε διάβασα καλά- ακόμα- τι έγραψες από πάνω..
μάλλον δε το χρειάζομαι
ανέτρεξα στην ανθρωπότητά σου | | giannis0911
12-05-2012 @ 18:47 | Πιθανέ μου,
αν ανοίξουν τα μάτια, που σαν τα κλειστά παραθυρόφυλλα κρατούν το φως απ έξω, θα φωτιστεί ή συνείδηση και θα λάμψει η κρίση για να δώσει τη θέση που αρμόζει στη ζωή. Εθελοτυφλούμε και αυτοκτονούμε εν ζωή.
Δεν θα έλεγα να αυτοκτονήσουμε , γιατί το κάνουμε ήδη. Λέω να ανοίξουμε τα μάτια για να σταματήσουμε να αυτοκτονούμε.
Αιώνες τωρα , έχουμε φτάσει σε σημείο βρασμού, αργά και μεθοδικά , τόσο που δεν το αντιλαμβανόμαστε και φτάνουμε να πεθαίνουμε όντας ζωντανοί.
Μοιάζει ο θάνατος πάνω στο ζυγό της δικαιοσύνης σαν απάντηση στο ερώτημα, η πιό έντιμη λύση αν θέλουμε τον άνθρωπό μας αξιοπρεπή. Αντί να δικαιώνουμε τη ζωή, την εκμηδενίζουμε. | | ΑΝΑΜΠΕΛ
12-05-2012 @ 19:22 | τουλαχιστον εμενα μου αρεσει που μου δοθηκε η ευκαιρίανα υπαρξω, για να αναρωτηθω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΠΑΝΤΩΣ ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΛΑ Μ'ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΖΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΧΑΛΙΑ, ΛΕΩ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΩ???????????
::wink.:: ::wink.:: ::wink.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
