| |
Παιδί του δρόμου. Φτιαγμένο με πηλό. Χάρισε το χώμα και το νερό της αλήθειας σου στο κενό. Τη νοητή σου μάνα. Αυτή που η αγάπη της σε ξοδεύει αργά και βασανιστικά. Ερωμένη των αμέτρητων αστεριών του γαλαξία. Φιλιά... κούφια συρίτια στο παχύρρευστο ζελέ μιας καταραμένης πραγματικότητας. Δίχτυ απόρθητο που πιάστηκες μέσα στο κολύμπι της ψεύτικης φαλλικής σου ανωτερότητας. Το κενό... το ενα και μοναδικό.
Και η δική σου αγάπη χωρίς στόχο και σκοπό, διαβάζει τώρα τα πρακτικά της εγκατάλειψης. Κρύψε την βαθιά μεσ'τους νευρώνες της ψεύτικης λογικής σου. Λογική άστοχη και χωρίς αντικείμενο. Παρέμεινε η ίδια, αλλά όλα τα άλλα άλλαξαν. Άχρηστη πλέον και αυτή. Το τελευταίο προπύργιο της ασφάλειας που θα'θελες να νιώθεις. Τώρα πια σε γλείφει η λογική του παραλόγου της λογικής. Αυτό το αγκαθάκι που είχες ανέκαθεν μέσα σου, όσο παρίστανες πως είσαι σίγουρος για κάτι. Τότε που η αυταρέσκεια έτρεχε πιο γρήγορα απ'το μυαλό.Τότε που έλεγες την δικιά σου αλήθεια με εναν κόμπο στο λαιμό. Τότε που ήξερες οτι το όνειρο ήταν ενα σπίτι κι ενα αμάξι με 2 κουτσούβελα να τρέχουν δαιμονισμένα πάνω στο ακριβό χαλί. Τότε.. τότε.. πρίν διπλώσει το μήκος του χρόνου. Πρίν γίνει ενα με το αδυσώπητο ρολόι του χώρου.
Τώρα πια χαμένος στο κοινόβιό σου χάος ψάχνεις να βρείς το κάτι που μετράει. Το κάτι σταθερό. Το κάτι που κάποτε πεθαίνει όπως κι εσυ. Κι αν το κάτι είναι μια ιδέα στο σακατεμένο μυαλό σου... λαθραίος κόλακας της φτιαχτής ομιχλώδους και ολιγόθώρητης κανονικότητας... αγάπησέ το όσο μπορείς. Γιατί θα το χάσεις κι αυτό. Κανείς δεν γλυτώνει εδω. Η κρεατομηχανή του κενού "εδω και τώρα" δεν εχει αμφιβολίες και δεν λυπάται.
Απλά σου δίνει χρόνο μέχρι να σε καταπιεί. Σε άλλους λίγες στιγμές ψευδεπίγραφης ελευθερίας και σε άλλους πολύ χρόνο απουσίας και φυλακής.
Μα μη γελιέσαι. Ακόμα και τα 2 μέτρα που θα θαφτείς... ούτε αυτά σου ανήκουν. Δεν έχεις Τίποτα εδω, αλλά ταυτόχρονα τα έχεις όλα. Μέχρι η μαύρη οθόνη του κενού θανάτου αρχίσει να μετράει ώρες προβολής στην θαλασσοδαρμένη ψυχή σου, που πέρασε από Παραδείσους και Κολάσεις ενα σωρό, χωρίς να καταλήξει πουθενά.
Δεν είσαι μόνος. Όσο κοιτάς εσυ την άβυσσο, κοιτάει κι αυτή μέσα σου. Μια διαδραστική επικοινωνία του υπέρτατου με το τίποτα. Ενέργεια άπειρη ξοδεμένη στον σιωπηλό τους διάλογο. Άραγε τι να σκέφτεται το κενό ? Θα το μάθεις ποτέ ? Άραγε μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθείς αν έχει αξία το τίποτα ? Μήπως είναι ο ίδιος ο Θεός της αντιύλης του αληθινού ??? Μήπως είναι ο Άγγελος-τιμωρός ??? Μήπως ο Αρμαγεδώνας των κανόνων που έβαλες για να ζήσεις την ελάχιστη φάρσα που λέγεται ζωη ??? Μήπως το ίδιο σου το ΕΓΩ ??? Το κενό... το μπασταρδεμένο παλάτι του βασιλιά του εαυτού σου. Το μόνο που παντοτινά θα έχεις και δεν θα σε προδώσει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
