| |
[align=center]Κεφ.1
Η μύηση[/align]
Αύγουστος 2009.Ο ήλιος να ζωγραφίζει τον γαλάζιο ελληνικό ουρανό κι εγώ να κυκλοφορώ με ένα μπλουτζιν κι ένα κόκκινο αμάνικο μπλουζάκι καθώς γυρνάγαμε με τον αδερφό μου,από κάπου(αδερφικό απόρρητο).
Στο δρόμο συναντήσαμε έναν φίλο του κι αφού γυρίσαμε κι οι τρεις σπίτι φτιάξαμε φραπεδάκια κι αρχίσαμε την κουβέντα.Σε κάποια στιγμή η κουβέντα γύρισε στην ζωγραφική και την ποίηση και μου μίλησε για το στίχοι.ίνφο.Η αλήθεια το είχα ξαναδεί αλλά δεν το εξερεύνησα όσο του άρμοζε κι όταν άρχισα να διαβάζω μου ξαναγεννήθηκε το τρυπάκι του γράφειν κάτι που είχα αφήσει να χαθεί ένα διάστημα στην ρουτίνα και την απασχόληση για πιο "ενδιαφέροντα" όπως νόμιζα τότε αντικείμενα και παραλίγο να το παρατήσω τελείως.
Σιγά σιγά άρχισα να γνωρίζομαι με πολλά άλλα μέλη ενώ το πρώτο μου δημιούργημα εδώ το ανάρτησα 5/9/2009 και άρχισε να δημιουργείτε ένας ιδιαίτερος δεσμός ανάμεσά μας καθώς κι η διαφορετικότητα του ψευδωνύμου μου που με έκανε κάπως αναγνωρίσιμο.
Οφείλω επίσης να επισημάνω ότι εκείνη την περίοδο μόλις είχα βγει κι από μια μακρόχρονη σχέση -αληθινή ή όχι δεν έχει σημασία αφού εγώ την βίωσα,την πίστεψα τόσο βαθειά μέσα μου- μέσω διαδικτύου κι ήμουν αρκετά πεσμένος ψυχολογικά κι η γραφή μου έδωσε μια διέξοδο ώστε να αποβάλλω τον πόνο κι όλα τα συναισθήματα καθώς και τα σημάδια που μου άφησε χαραγμένα για πάντα βαθειά στην ψυχή.Το επισημαίνω γιατί εκτός του γράφειν κι αποβάλλειν γνώρισα κάποιους φίλους,εικονικούς μεν αλλά τόσο αληθινούς δε,οι οποίοι με βοήθησαν να δω καθαρά και να αλλάξω μονοπάτι,τρόπο ζωής και να ξαναρχίσω να ζω αληθινά μες την κοινωνία.
Εδώ κάπου να αναφέρω επίσης ότι τα συναισθήματα ήταν πάντα στο κόκκινο όντως "υπερβολικά" -θα έλεγα- ρομαντικός και μοναχικός αφού με διακατέχει και μια ντροπαλότητα και μια νωχελικότητα που δυστυχώς αποδιώχνει κάποια άτομα που δεν έχουν την δύναμη,τον χρόνο,την αντοχή ίσως να δουν κάτω από την πρώτη κάπως ψυχρή εντύπωση με αποτέλεσμα να έχω τόσο λίγους φίλους εν αντιθέση με φίλες που ίσως να είναι πιο ανεκτικές κι υπομονετικές από μας τους άντρες.
[align=center]Κεφ.2
Οι φιλίες[/align]
Στην πορεία μου λοιπόν στο στίχοι γνώρισα μερικές υπάρξεις που με οδήγησαν στο να φτάσω εδώ,μέσα από εντάσεις, αλληλοθαυμασμό κι ενίοτε και λογομαχίες αλλά και δημιουργικές στιγμές ανταλλάζοντας στιχάκια,όνειρα κι ελπίδες.Είχα την τύχη να γνωρίσω ψυχούλες με τεράστια αποθέματα αγάπης που τώρα καθώς αναμοχλεύω σκέψεις και συναισθήματα ίσως και να τις εκμεταλλεύτηκα παίρνοντας κομμάτια δικά τους,βαθειά από την ψυχή τους για να τα εντάξω στο δικό μου φτωχό έργο,κάποιες άλλες με κάναν απλά να ξεφεύγω και να μου ξυπνάνε την αθωότητα και τον αυθορμητισμό σε τέτοιο βαθμό που δεν ήμουν πια ο ώριμος άντρας αλλά ένας από το στιχοσκατουλοπαρεάκι,ένας στιχοσκάτουλος όπως μας άρεσε να λεγόμαστε.Αλλά υπήρξαν και στιγμές που η μέθη των στίχων και των συναισθημάτων ξεπήδησε και φούντωσε την καρδιά μου κι αφέθηκα σε εικονικές μα τόσο γεμάτες στιγμές που θα ζήλευε κι ο πιο λάγνος σκηνοθέτης κι οδηγηθήκαμε σε ταξίδια που η αποκορύφωση ήταν απλά ένα στάδιο κι όχι το τέλος της φαντασίωσης,τουλάχιστον για μένα.
Ίσως εύλογα να ρωτήσετε -μα καλά μόνο θηλυκά γνώρισες ή επιδίωξες να γνωρίσεις- κι εγώ θα σας απαντήσω ότι μιλώ γενικά για ψυχές,αρσενική ή θηλυκή δεν έχει σημασία παρά μόνο στον έρωτα,στην φιλία όμως,στην φλόγα της αγνής αγάπης ποτέ δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο.Θα μπορούσα επίσης να αναφέρω πάρα πολλούς αλλά αυτοί που μοιραστήκαμε έστω μια καλησπέρα σίγουρα τις θυμούνται και ειλικρινά σας ευχαριστώ κυρίως όταν κάποτε θέλησα να τελειώσω εδώ και να κλείσω την πόρτα πίσω μου,δεν με εγκαταλείψατε,κανείς δεν έκλεισε την πόρτα αλλά μου σταθήκατε πραγματικά και σας ευχαριστώ θερμά είτε είπατε κάτι είτε όχι η αύρα σας ήρθε και γαλήνεψε την ψυχή μου.
[align=center]Κεφ.3
Σήμερα[/align]
Η ώρα της Αλήθειας.Το γιατί άρχισα να γράφω αυτές εδώ τις λέξεις.Γιατί ένιωσα την ανάγκη να πω μερικά πράγματα που ενώ έχω τον χρόνο φοβάμαι πως κάποιον θα ξεχάσω κι ίσως πικραθεί και δεν το θέλω αυτό.Έτσι σπάνια πλέον λέω κάτι ή αφήνω κάποιο σχόλιο σε κάποια δημιουργία κυρίως όμως έχω χαθεί από τα επιμέρους θέματα εκεί που οι στιχοσκάτουλοι δίναμε ρεσιτάλ και μας κυνηγούσαν συνεχώς για όσα κάναμε...
Επίσης,για να απολογηθώ από όσα ήθελα απλά να δανειστώ αλλά τελικά τα έκλεψα κι ένα ευχαριστώ για όλα όσα απλά μου δόθηκαν χωρίς ποτέ να θελήσουν κάτι πίσω καθώς κι όσους οδήγησα άθελά μου στο να χαθούν από την ζωή μου ίσως και τελείως από δω και να χαθεί ένα αστέρι από τον μικρό μου ουρανό.
Για όλα τα όνειρα που έμειναν εδώ ή συνεχίστηκαν και κάπου αλλού -πχ. στιχοταξιδευτές ή facebook- ακόμα και στην αληθινή ζωή με την στιχοσυνάντηση στην Θεσσαλονίκη και την κοπή της πίτας το 2011 -συγνώμη για φέτος- αλλά και μονομερώς με κάποια πιο ιδιαίτερα για μένα άτομα.
Κάπου εδώ όμως να σας πω απλά ένα ταπεινό αλλά τόσο αληθινό ευχαριστώ κι ελπίζω αν πλήγωσα κάποιον αν απαρνήθηκα κάποιον αν απογοήτευσα κάποιον,να ξέρει ότι δεν τον ξέχασα κι είμαι πάντα εδώ και κοιτάω περιμένοντας την συγχώρεση και την επανασύνδεση,διαβάζοντας παλιές και νέες δημιουργίες και ταξιδεύοντας παράλληλα με πολλές από αυτές σε υπερκοσμικά ταξίδια που μόνο η ψυχή μπορεί να οδηγήσει.
[align=center][B]Ευχαριστώ!!![/B][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
