| |
Ακριβή ερωμένη γεμάτη ρυτίδες
σε είδα να γνέφεις στη νιότη μου
εδώ, στις ακτές των ημερών μου.
Ερχόσουνα έφευγες κύμα σωστό
τις άκρες μου έβρεχες, την ψυχή
μου κρατούσες στεγνή-γιατί;
Κι ήταν το φως ωραίο μενεξεδί
και τα σύννεφα ανάλαφρα σαν άχνη.
Έμοιαζαν όλα σαν να μην κύλησε
ο χρόνος ποτέ, έμοιαζαν όλα σαν να
ήμουν ο ίδιος έφηβος
που κάποτε ανακάλυπτε τις
ομορφιές που απλόχερα χαρίζει
η πλάση στην ψυχή των ανθρώπων.
Στην ψυχή των ανθρώπων που δίχως
τα θαύματα αυτά, μένει ορφανή κι
άπραγη.
Μένει ανίδεη κι ερωτηματική.
Δεν καταλαβαίνει και κάθε φορά
κερδίζει μόνο ένα σεντόνι τρόμου
κι άλλο ένα μετά και, δε σταματά
ποτέ ο φόβος να μεγαλώνει, μέχρι
που γίνεται ματιά.
Ούτε τότε, ούτε τώρα, ποτέ δεν
προσευχήθηκα μηδέ δεήθηκα εμπρός
στο θαύμα.
Μόνο να χαίρομαι γνώριζα , να
χαίρομαι και να ρουφώ ότι πάντα
θεωρούσα πως ήτανε δικό μου.
Όλα.
Και η Θάλασσα.
Και εκείνο το δέντρο.
Και το άνθος το μαβί που φύτρωσε
με θράσος σ' ένα σπασμένο κεραμίδι.
Η σαύρα που κοιτά στρέφοντας
απότομα την κεφαλή.
Η βάρκα που γέρασε στην ίδια
παραλία, βουβή, θωρώντας το
θάνατο των ψαράδων.
Οι σκάλες που κατεβαίνουν στο
νερό, το ένα καφενείο και οι
αντίλαλοι από τις φωνές του
θέρους σαν έρχεται ο χειμώνας.
Ονειρεύομαι ένα βράδυ, να κατέβω
κάτω στο μικρό λιμάνι.
Θα λύσω έναν-έναν όλους τους
κάβους, θ' αφήσω τις βάρκες να
φύγουν χαϊδεμένες από το ρεύμα
γλυκά, ξυλάρμενες να πάνε
μεσοπέλαγα και να πεθάνουν όπως
τα αξίζουν.
Ακριβή ερωμένη γεμάτη ρυτίδες σε
είδα να γνέφεις στη νιότη μου
εδώ, στις ακτές των ημερών μου.
Μιας που η θάλασσα είναι αυτή που
ποτέ δεν υποκύπτει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
