| |
Το δεξί μου τύμπανο κοντεύει να σπάσει. Φαντάζομαι πως κάποιος, κάτι, το χτυπάει στον ρυθμό που υπαγορεύει ο βόμβος του αεροπλάνου καθώς αρχίζει την κάθοδο, ακριβώς όπως υπαγορεύονταν ο ρυθμός στους κωπηλάτες των ρωμαϊκών γαλερών. Ο πόνος μεταδίδεται σε όλο μου το κεφάλι, δοκιμάζω τα πάντα, εξαντλώ το απόθεμα από τσίχλες, κλείνω τη μύτη μου και φυσάω δυνατά προσπαθώντας, μάταια, να πετύχω κάποιας μορφής αποσυμπίεση, αδιαφορώντας παράλληλα για το πόσο γελοίος φαντάζω στον διπλανό μου, βγάζω τα γυαλιά και κρατώ το κεφάλι μου, αυτό κάπως βοηθάει. Κάθομαι δίπλα στο δεξί παράθυρο, το επέλεξα εγώ ο ίδιος για να βλέπω έξω και να μπορώ να τραβώ φωτογραφίες. Αυτή τη στιγμή το μετανιώνω όσο κανένα σοβαρό παράπτωμα στη ζωή μου.
Στα λίγα λεπτά από τη στιγμή που ξεκίνησε ο πονοκέφαλος έχω προλάβει να καταστρώσω μια θεωρία: Καθώς το αεροπλάνο κατεβαίνει, αυξάνεται η πίεση του αέρα στην εξωτερική μεριά του παραθύρου, το οποίο πιέζεται προς τα μέσα, στέλνοντας κύματα αέρα στο δεξί μου αυτί. Αυτό βεβαίως σημαίνει πως όλοι όσοι κάθονται κοντά σε παράθυρο θα πρέπει να υποφέρουν, κάτι που όμως δε φαίνεται να ισχύει. Δεύτερη θεωρία μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου : Οι Υπερβόρειοι είτε έχουν υπερφυσική αντοχή στον πόνο, είτε είναι κουφοί αφού δεν πρέπει να διαθέτουν τύμπανα στα αυτιά τους. Θαυμάζω στιγμιαία το γεγονός πως αν και στο κεφάλι μου προφανώς εκτυλίσσεται μια ναυμαχία, έχω την ετοιμότητα να βρίσκω την απάντηση σε βασανιστικά -στην κυριολεξία- ερωτήματα. Καμμιά από τις δύο θεωρίες ασφαλώς δεν στηρίζεται από τα πειραματικά δεδομένα. Αδιαφορώ όμως και επιμένω στην εξήγησή μου, το μόνο πείραμα που με ενδιαφέρει είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου, και τούτο επαληθεύει πλήρως τη θεωρία. Δεν αποτελεί έκπληξη, το γεγονός ότι έχω κατασκευάσει μια εξήγηση για τον λόγο που υποφέρω, δεν μου προσφέρει και πολλή ανακούφιση.
Δεν φοβάμαι τα αεροπλάνα, αλλά τρέμω και μόνο στην ιδέα, πως για να επιστρέψω στην Αθήνα έχω μπροστά μου τέσσερις ακόμα προσγειώσεις, όλες με το προνόμιο της θέας που προσφέρει το κάθισμα κοντά σε παράθυρο! Μέχρι στιγμής αυτή η θέα, που την πληρώνω τώρα πάρα πολύ ακριβά, δεν με έχει αποζημιώσει. Τα σύννεφα ήταν μόνιμοι σύντροφοι του αεροπλάνου από τη στιγμή που, κατά την εκτίμησή μου, εγκαταλείψαμε τον ελληνικο εναέριο χώρο. Κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή καταρρίπτονταν το ρεκόρ του πιο δυτικού και πιο βόρειου τόπου στο οποίο έχω βρεθεί. Σίγουρα σε κάποιο σημείο καταρρίφθηκε και το ρεκόρ υψομέτρου...Τα σύννεφα καταδέχτηκαν να ανοίξουν κάπου πάνω από τις Άλπεις, αλλά στο υπόλοιπο ταξίδι ήταν σαν να βρισκόμουν σε κάποιο καράβι -προς Θεού όχι σε γαλέρα! - που έπλεε πάνω σε ένα πέλαγος γκρίζο και αφράτο και επουράνιο.
Σύντομη ανταπόκριση στο Μόναχο, στην κάθοδο κάποιες μικρές ενοχλήσεις, αλλά τώρα, καθώς εύχομαι να μπορούσα να αφαιρέσω το κεφάλι μου και να το πετάξω από το παράθυρο, κάτι που είναι δυο φορές αδύνατο, είναι σα να συγκρίνω εξέταση σε δερματολόγο με απονεύρωση στον οδοντίατρο: και οι δύο είναι δυσάρεστες διαδικασίες, αλλά η δεύτερη σε αφήνει με το κεφάλι να κουδουνίζει και, ακόμα ένας παραλληλισμός που στην περίπτωσή μου εφαρμόζεται πλήρως, απαιτεί κι άλλες επισκέψεις τις επόμενες ημέρες.
Ο γερμανός αστυνομικός με τρόμαξε καθώς κοιτούσε, για ένα χρονικό διάστημα που μου φάνηκε αιώνας, την καινούργια μου ταυτότητα, εκδεδομένη για τούτο το ταξίδι μόλις μια βδομάδα πριν. Ίσως αυτό να του φάνηκε ύποπτο, όμως σίγουρα αν έβλεπε την παλιά μου δεκαπενταετή ταυτότητα, μονίμως ευρισκομένη στην όχι και τόσο προνομιακή θέση της πίσω τσέπης του παντελονιού μου για τόσο μεγάλο διάστημα, πιθανότατα δε θα μπορούσε να διαπιστώσει καμμιά ομοιότητα. Ακριβώς εκεί που σκεφτόμουν πως το ταξίδι μου θα διακοπεί άδοξα, καινούργια ταυτότητα ή παλιά, τελικά με ένα νόημα μού επέτρεψε να περάσω και στράφηκε στον επόμενο επιβάτη.
Απογείωση χωρίς προβλήματα, τα σύννεφα επέστρεψαν, λες και το αεροπλάνο δε θα μπορούσε να πετάξει δίχως αυτά. Και ξαφνικά, θάλασσα πραγματική, γαλανή, ή μάλλον σκούρα μπλε, όπως ακριβώς φανταζόμουν πως έπρεπε να είναι οι θάλασσες των βορείων, αυτές που αν έχεις την ατυχία να ναυαγήσεις, σε ανέχονται ζωντανό μόνο για μερικά λεπτά και πεθαμένο για μια αιωνιότητα. Το γαλανό διαδέχτηκε το λευκό, το κατάλευκο του χιονιού. Αντίκρυζα για πρώτη φορά το έδαφος της Νορβηγίας, ή έτσι νόμιζα καθώς πολύ σύντομα αποδείχτηκε πως έβλεπα, επίσης για πρώτη φορά, παγωμένη θάλασσα, ένα στρώμα πάγου μέχρι τις νορβηγικές ακτές.
Αν είχα αμφιβολία προς στιγμήν για το αν είχαμε πιάσει επιτέλους στεριά, μου την έδιωξαν οι συστάδες των κωνοφόρων που άπλωναν τις ευθύγραμμες σκιές τους πάνω στο χιόνι. Δεν έχω ξαναδεί, εκτός ίσως μόνο σε κάποιο ονειρικό ηλιοβασίλεμα πίσω στην πατρίδα, τόσο μεγάλες σκιές! Ηταν αίτιος ο μεσημεριάτικος ήλιος του Φεβρουαρίου, αδύναμος να με ζεστάνει, όταν αργότερα θα καθόμουν, και πάλι πίσω από ένα παράθυρο στο αεροδρόμιο Γκάρντερμόεν (ποτέ δε μαθαίνω), επί πέντε ώρες περιμένοντας την ώρα της πτήσης για το Τρόμσε, με τον απόηχο του πονοκεφάλου να παλεύει με την παρακετομόλη που προμηθεύτηκα από ένα φαρμακείο, ζαρωμένος σε μια καρέκλα, κατάμονος, τρέμοντας μάλλον από την κατάσταση του οργανισμού μου παρά από το κρύο, και απορώντας με αυτό το παράξενο άστρο που βρίσκεται τόσο χαμηλά στον ορίζοντα και περιορίζεται μόνο να φωτίζει ισχνά χωρίς να ζεσταίνει, αν είναι ίδιος με τον ήλιο της Ελλάδας.
Κι όμως, τόσο λίγο φως, αρκούσε για να γεννήσει τόσο μεγάλες σκιές. Χιλιάδες μεγάλες "μαγνητικές βελόνες" στραμμένες προς τον τελικό μου προορισμό, το Τρόμσε, πέρα από τον αρκτικό κύκλο, όπου με περίμεναν δυο φίλοι που δεν τους είχα ξαναδεί, πέρα από φωτογραφίες, αλλά τους ένιωθα τόσο κοντινούς ώστε να επιχειρήσω το μεγάλο ταξίδι, και κείνοι με τη σειρά τους για να με προσκαλέσουν. Αλλά αυτό θα πρέπει να περιμένει για μια άλλη φορά, καθώς το αεροπλάνο κατεβαίνει και τα πάντα θολώνουν, όχι μόνο επειδή έχω αφαιρέσει τα γυαλιά μου. Κάτω, αδιάφορα,όλα τα κυπαρρίσια συνεχίζουν να δείχνουν τον Βορρά, για να παραφράσω τον ποιητή...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
