| |
τι κι αν πέταει ο καβαλάρης τα στιλέτα,
και κόβουν άγρια του ανέμου τα φτερά,
εγώ εχω μέσα μου γλυκιά φωλιά,
που'πλασες με τα άσπρα σου τα χέρια.
κουφώνει αξίες,βλέματα,καρδιές,
και ξεπηδάει σα μαλάρια απ'το χρήμα,
μα δε σπα της μοιρας μα το νήμα,
τα σκίζουμε με πάθος απ΄τη ρίζα.
μάτωσε το κούφιο το πυθάρι,
που'χα στη πιο φτηνή γωνιά φτιμένο,
ο πόθος μου ο τρομοκρατημένος,
του ντουνιά ο πιο άγρια σαλεμένος,
στη στη ζεστή ματιά σου πέθανε,αναμένος.
σφύριξες δυο,στη τρίτη μ'ανασαίνεις,
μαλάξεις πύρινες,με φιλί ζωής με ντύνεις,
μια τσίχλα τσίγκινη,απ΄το στόμα μα μου σκορπίζεις,
του καβαλάρη χτύπημα ευθείς στερνό του δίνεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
