| |
Η κουρτίνα που την στροβιλίζε ο άνεμος
περνώντας σαν κλέφτης από το ανοιχτό παράθυρο,
το φως της λάμπας τρεμοσβήνε καθώς η κίτρινη λάμψη της
έπεφτε στα κουρασμένα από την αϋπνία μάτια σου , το τραπεζάκι
πλάι σου, Στο ποτήρι με το κρασί που σε έκανε να αναρωτιέσαι αν ήταν
μισογεμάτο ή μισοάδειο.
Μπροστά σου αμέτρητα τσαλακώμενα γράμματα τα οποία έγραψες για κάποιον μα δεν είχες ποτέ το θάρρος να του τα δώσεις.
Το παλιό ρόλοι σήμανε περασμένες τρεις, το στιλό δεν είχε πια μελάνι.
Το ταβάνι, το πάτωμα, οι φρεσκοβαμμένοι τοίχοι.
Τα τριαντάφυλλα στο βάζο...
Τα κόκκινα ρόδα που είχανε μαραθεί από καιρό αλλά δεν έλεγες να τα πετάξεις
γιατί ένιωθες ότι ήταν σαν να πετούσες μαζί τους κι αυτόν που κάποτε στα είχε χαρίσει.
Είχες αρπαχτεί απελπισμένα από πάνω τους, τα είχες ανάγκη οπως το ψάρι το νερό,
για να κρατήσεις τις αναμνήσεις ζωντανές.
Έστω για λίγο ακόμη...
Και ας εκείνος να μην άξιζε ποτέ πραγματικά....
Κι ας είχες αγαπήσει περισσότερο την ιδέα του παρά τον ίδιον αυτόν καθεαυτόν... ♥
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
