| |
ΟΙ ΦΑΡΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Kι ενώ η ζωή μας προχωρά και όλο κατηφόρα
ο χρόνος δύσκολα περνά, σπασμένα τα ρολόγια.
Φταίει αν θες η εποχή ή φταίνε οι καταστάσεις;
που το τραγούδι είναι βαρύ και πένθος ο στίχος στάζει.
Μα μέσα σε τούτο το βαρύ και θλιβερό τοπίο
πάντα δυο μάτια λάμπουνε με ζέστη και με κρύο.
Πάντα υπάρχουν δυνατοί φτιαγμένοι απ' ατσάλι
και είναι η αγκάλη τους, γεμάτη από θυμάρι.
Όνειρα κάνουν στη ζωή, το μέλλον ατενίζουν
και σαν μιλάνε για πληγές, το βλέμα αλλού γυρίζουν.
Κρατάνε όπλα της φωτιάς, που αντέχουνε στο χρόνο
και σαν θα πεις πικραίνονται, γιατρεύονται απ' τον πόνο.
Στα χείλη τους ο λόγος τους, φωτιά είναι πυοανάβει
και ξεσηκώνει τις καρδιές κι όποια πληγή δεν γιάνει.
Κρατάνε τις δυνάμεις τους κι απλόχερα τις δίνουν
σε κείνους τους αδύναμους, που μόνοι τριγυρίζουν.
Για αυτούς τους λίγους, λιγοστούς, εγώ στιχάκια γράφω
για να τους πω δημόσια , πόσο τους θαυμάζω.
Τους έχω μέσα στη ζωή , σαν τόπο αγαπημένο
που πάντα θέλω να κοιτώ κι όχι ό,τι θλιμένο.
Διαλέγω το στρατόπεδο, που θα πολεμήσω
θέλω και γω μαζί μ' αυτούς, στο πλάι να βαδίσω.
Εκείνους που χουνε ψυχή και μπέσα κι αντρηλίκι
και δίνουνε τα όπλα τους, σε όποιον τους μιλήσει.
Δεν θα σας πω ονόματα, γιατί θα αδικήσω
θα πω μονάχα τούτο δω, Τύχη να τους γνωρίσω.
Είναι οι φάροι της ζωής, που μου δειξαν το δρόμο
πως να αγαπάω, πως να μιλώ και πούθε να στεριώνω.
Ευχαριστώ θα πω εγώ κι ας είναι τόσο λίγο
χωρίς αυτούς ανώφελο, θα ήτανε να ζήσω.
Ένα αστείο η ζωή, μα όχι κομμωδία
κι ας μοιάζει να είναι τραγικό , με τα βαριά φορτία.
Μα σαν κοιτάζω προς τα κει, εκεί θέλω να πάω
να νιώθω πάντοτε στη γη, πόσο γερά πατάω....
Τους φάρους μου, θα τους κοιτώ, θα αλλάζω κάθε δρόμο
που θέλει πάντα να πονώ, να κλαίω και να ματώνω.
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
