| |
Στα χρυσαφιά σύννεφα περπάτησες νωρίς το μεσημέρι
κι ήταν η περπατησιά σου λαφριά σαν το σύννεφο που σε κρατούσε.
Έτσι σε βρήκε το πρώτο ξημέρωμα να προσπαθείς να μη βουλιάξεις
μες στο μαλακό σου όνειρο που έδιωξε βίαια η αυγή.
Ήταν το βήμα σου βαρύ στου ονείρου τις γραμμές και το μυαλό σου
ξάστερο από το σύννεφο που σε κρατούσε και τα 'δες,
για πρώτη φορά κοίταξες μέσα στο γεμάτο από κρασί ποτήρι
κι αντίκρυσες εκείνο το βόλι που ασημένιο έσκιζε χρόνια την καρδιά σου.
Αλλά τα όνειρα δεν κρατάνε ώρες και κάποτε πασκίζουν να τελειώσουν
μη βασανίσουν άλλο το χρόνο και τους φερθεί άκαρδα.
Ένα παιδί που συνάντησες κάποτε σου μίλησε με πόνο για ένα μέτρημα
και σου 'πε ότι τα βράδυα είναι εύκολο να μετρήσεις τον πόνο τ' ουρανού.
Σου μίλησε ακόμη για τα όνειρα που σε πονούν καθώς τελειώνουν
και είπε πως "σαν καίγονται τα όνειρα έχουν άσχημη μυρωδιά" κι εσύ,
συμφώνησες γιατί το στήθος σου ήτανε βαρύ κι η ανάσα σου κομμένη.
Αναζητητής σε μουτζουρωμένες σελίδες έγινες κάποια βραδιά που
το βόλι πέρασε τόσο σιμά απ' την καρδιά σου που νόμισες την πέρασε.
Αναρωτήθηκες αν ο παράδεισος είναι μακρυά κι αν το κορμί σου αντέχει
να ταξιδέψει νύχτες με πολλά μηδενικά για τον συναντήσει ή έστω, να τον αγναντέψει.
Τα πουλιά που κελαηδούσαν κοντά στο σύννεφό σου δε μιλούσαν τη δική σου γλώσσα
κι έτσι ποτέ δεν κατάλαβαν ότι εκείνα τα ζεστά ρυάκια ήταν μοναξιά.
Σκέφτηκες κάποτε πως είναι βαριά κατάρα να ξέρεις όλους τους ανθρώπους
και κανένας άνθρωπος να μη γνωρίζει ότι υπάρχεις.
Μόνη η νύχτα γνώριζε την ύπαρξή σου γιατί αυτή παρακαλούσες πνιχτά
να πέσει και να οπλιστεί μ' εκείνο το ασημένιο βόλι, μήπως κάποια νύχτα
ή κάποια αυγή απελπισμένη, ξεστρατούσε κι απάνω σου έπεφτε με βία.
Μα λες και το βόλι δε ξεστράτιζε ποτέ ή το δρόμο είχε μαθημένο
μόνο να σε βασανίζει ήξερε περνώντας που και που σιμά σου.
Κι εσύ μονάχα ήλπιζες να μη ξημερώσει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
