| |
Άσπρο. Γιατί καμιά φορά γυρνάμε σαν φαντάσματα στο παρελθόν. Σκαλίζουμε τους τάφους μας να βρούμε κόκαλα στιγμών κι ανθρώπων που τώρα κυκλοφορούν σαν (πεντακάθαρα) άσπρα σεντόνια στις ζωές των άλλων, των καινούριων. Για μας μένει μόνο ο λεκές, λες και το πλυντήριο του χρόνου διαχωρίζει το άσπρο απ`τη βρώμα.
Γιατί τα πρώτα μας όνειρα μυρίζουν γιασεμί ακόμα. Κι ας χάσαμε εμείς τη μυρωδιά της παιδικής αφέλειας. Γιατί ο πρώτος χαρταετός μας πέταξε σαν άσπρο πουλί στο γαλάζιο του κόσμου και ζωγράφισε μια άσπρη καρδιά πριν εμείς να γευτούμε ακόμα το μαύρο της βαθύτερής μας σκέψης, το κόκκινο της έκρηξης και του έρωτα, το ροζ της μάταιής μας φύσης.
Μαύρο. Για το μυστήριο της νύχτας και της νυχτερινής σκέψης που σαν διαρρήκτης αφήνει κατάλοιπα. Για το πρωινό συναπάντημα με τα ίχνη απ’τις πατούσες τρωτών υπάρξεων που διείσδυσαν θαρρείς απ’την κλειδαρότρυπα για να μας αναστατούσουν. Για την ανήσυχη πλευρά του πνεύματός μας, αυτή την πλευρά που δεν δέχεται ούτε υποδείξεις ούτε επιδείξεις. Για τον ‘ανεπίδεκτο μαθήσεως’ εαυτό μας που ζει ρουφώντας τα ίδια λάθη σαν να ρουφά ξανά και ξανά το ίδιο μολυσμένο αίμα. Η σκοτεινή απόλαυση του πόνου.
Για τις κρυφές αμαρτίες που κρυφά ερωτευόμαστε και μας κατατροπώνουν εν γνώσει μας. Για τις αδυναμίες που όριζουν την ταυτότητά μας κι έτσι αρνούμαστε να καταπολεμήσουμε για να μην βυθιστούμε ξανά στην αποξένωση του μετανάστη χωρίς πατρίδα.
Κόκκινο. Για τους έρωτες. Τον Έρωτα. Για τη θρησκεία των άθεων, των μοναχικών, των φαινομενικά αδιάφορων. Γιατί αγαπάμε με πάθος με τον ίδιο τρόπο που πιστεύουμε, χωρίς να καταφεύγουμε ποτέ στη σοφία της λογικής, σε μέτρα και μοτίβα. Για τη φλόγα που σιγοτρώει και ταυτόχρονα τροφοδοτεί την ψυχή, καθώς εμείς λιώνουμε σαν κεράκια που μάχονται να ζήσουν σε μια γυάλα με λιγοστό οξυγόνο. Για τους μαχόμενους υπέρ του ενστίκτου, υπέρ εκείνης της σουβλιάς στο στομάχι που μας καθοδηγεί σε κάθε σταυροδρόμι.
Για το πάθος που μας ζεσταίνει ακόμα. Για το πάθος που κρατά ακόμα εμάς, τους χορευτές στο τεντωμένο σχοινί του ‘μοιραίου’, φοβισμένους μεν ζωντανούς δε με το βλέμμα στο μέλλον που ανατέλλει.
Ροζ. Η συνύπαρξη του ωραίου με το μάταιο. Αν το νόημα της ζωής ήταν χρώμα τότε θα ήταν ροζ. Σαν τις αυταπάτες κάτω απ’το μαξιλάρι μας που μας κρατούν συντροφιά όταν όλοι γύρω μας ασπάζονται τη σκληρόπετση αλήθεια. Για τη ροζ καλύβα μέσα στην οποία κουρνιάζουμε μαζί με τα πράσινα άλογά μας. Όταν το κεφάλι βουίζει σαν ταμπούρλο που δονείται, το ροζ είναι η παρακεταμόλη μας. Το ροζ είναι κι οι παρενέργειές της. Ο εθισμός στην εικονική ελευθερία που το ροζ μάς προσφέρει δήθεν απλώχερα.
Ροζ για τον κύκλο ζωής και την αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει αυτή τη μάταιη (μπορεί και μοιραία, ποιος ξέρει) πορεία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
