| |
Δρόμος στενός
απελπισμένος και σακάτης ο καιρός
πάνε πιο κεί
είναι αρρώστια η τυφλή υπακοή.
Μίλα σιγά
να σεριανίσουμε μαζί την ερημιά
σoυ το 'χα πει
πως η ζωή που περιμένεις δε θα'ρθει.
Τώρα πονάς
έχεις ξοφλήσει και τα όνειρα σκορπάς
μοιάζει φτηνή
σα μια νύχτα που τη γλέντησαν πολλοί.
Είμαι κι εγώ
ένας τρελός χωρίς ουσία και σκοπό
μια φυλακή,
που'χει την πόρτα της αγάπης ανοιχτή.
Είπα πολλά
μα θα σου πω μονάχα ένα τελικά
μη ζεις στο φως
έλα στη νύχτα που είν' ο πόνος αδελφός.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
