| |
Πολλοί το θέλησαν να βρεθούν σαν τάφοι ανοιχτοί για να το νιώθουν,
να νιώθουν εκείνο το αεράκι που και νεκρούς τους κάνει να ροδοκοκκινίζουν
στο άγγιγμα της θάλασσας που σέρνεται στα ύψη.
Κι άλλοι θέλησαν σε γκρίζα τσιγαρόχαρτα να εμψυχωθούν και στα χείλη
των πάντα σκεπτικών και μυστικά ονειροπόλων φίλων τους
σαν πίσσα να ρουφιούνται και στα σωθικά τους μέσα να βρουν ζωή.
Η ζωή μέσα από μάτια και χείλη στωικά που δε μιλούν μα μόνο ανοίγουν
είναι πιο καρτερική σαν της μιλάς στα ηλιοβουτήματα.
Εκείνοι πίστεψαν η θλίψη είναι για 'μένα και αξίζει να τη ζω, να μη ζω.
Εγώ θέλησα για πάντα να σωπάσω και στον ανοιγμένο τάφο να βρεθώ
να με δροσίζει το αεράκι και να μου φέρνει νέα απ' τη σιωπή των βράχων
κι από τις φωλιές των γλάρων που όλα τα γνωρίζουν αφού πάντα ταξιδεύουν.
Είπαν ακόμη πως ούτε για ζωγράφος κάνω γιατί μουτζούρες σε γραμμές σκαλίζω
και τα τραγούδια μου δεν είναι για καμιά κιθάρα και φωνή.
Τι κι αν όλοι ήθελαν να νιώθουν το αεράκι να χτυπάει και να μπερδεύει τα μαλλιά τους
κανείς δεν ήθελε να ξεχωρίσει απ' τους υπόλοιπους νεκρούς.
Μια συμφωνία φαουστική και πάντα ξεχασμένη 'κάναν με το χώμα
γι' αυτό κι αυτό δεν καταδέχεται επάνω τους να πέσει.
Σαν αυτούς τους μοναχικούς και πάντα ταξιδιώτες ανοίγει η ψυχή
σα ροδοπέταλο που την αυγή ξεχνάει το σκοτάδι και ανθίζει στάζοντας
δάκρυα και μαρασμό απ' της νύχτας τη μελαγχολία.
Ψυχή μου πέτα και σκόρπα ροδοπέταλα στο δρόμο!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
