| |
Δες τα τσιγάρα μοναξιάς μες στο τασάκι μου
Όλα θυσία στο δικό σου τον καημό
Πόσο με σκότωσαν οι πίκρες που τα άναψαν
Όταν τα τέλειωνα τελείωνα κι εγώ.
Δες το μεθύσι που για μέρες μέσα βούλιαζα
Κάθε ποτήρι φώναζε κι ένα γιατί
Δες πόσα δάκρυα με κέρασες και τα πια
Φώναζα κι έκλαιγα μα ήμουν μοναχή.
Δες πόσα δάκρυα που έγιναν μια θάλασσα
Κι έπνιξαν την καρδιά μας με το βέλος
Βυθίσανε το πλοίο των ονείρων μας
σαν η σκληρή σιωπή σου μίλησε για τέλος.
Και το μαχαίρι δες που βάφτηκε στο αίμα μου
Όταν μου χάραξε με πείσμα τον καρπό
Και με το κόκκινο μελάνι της καρδιάς μου
Έγραψα ένα πονεμένο σ αγαπώ.
Δες τις πληγές που σημαδέψαν την ψυχή μου
Και που βαθαίνουν κάθε μέρα πιο πολύ
Σαν βλέπω πλάι στ όνομά μου το δικό σου
Και όσα γράμματα μου έγραψες εσύ.
Δες και τις νύχτες που αγρύπνησα στα λόγια σου
Με συντροφιά τον άγριο χτύπο της καρδιάς
Κάθε σου λέξη μαχαιριά στα φυλλοκάρδια μου
Και μου γεμίζει την ψυχή με παγωνιά.
Δες πως σκοτείνιασε ο ήλιος μες στα μάτια μου
Πως ποδοπάτησες ψυχρά τα καλοκαίρια
Πόσα χαμόγελα σκοτώθηκαν στα χείλη μου
Και πόσα όνειρα μου πήρες απ’τα χέρια.
Δες και το φως μου ξαφνικά πόσο λιγόστεψε
Και πως σωπάσαν φοβισμένα τα τραγούδια
Μπροστά στο ψέμα η καρδιά μου πόσο μάτωσε
Γιατί με πλήγωσαν τα χείλη που φιλούσα.
Δες πόσο λίγο, τόσο λίγο με αγάπησες
Αλλιώς δε θ’ άνοιγες πληγές μέσα στο στήθος,
Δες πόσο λίγο, τόσο λίγο με κατάλαβες,
Αλλιώς δε θα λεγες μ’αυτόν τον τρόπο αντίο.
17/9/1995
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
