| |
το πέταγμα των αετών φθονώ που δεν το φτάνω
το γερακίσιο κοίταγμα του κόσμου από ψηλά
πάντοτε ήθελα πολλά κι ακόμη παραπάνω
σε μια ζωή που μ’ έταξε να ζω στα χαμηλά
ζηλεύω όποιον κατάματα κοιτάει τον εαυτό του
του φεγγαριού τον θαρρετό φθονώ βηματισμό
όπως τολμά να στέκεται πιο πάνω απ’ το είδωλό του
στον κίτρινο θαλασσινόν αντικατοπτρισμό
φθονώ ό,τι φεύγει μακριά κι ό,τι επιστρέφει πάλι
καράβια ταξιδιάρικα, πουλιά διαβατικά
κι ό,τι γεννιέται από ξ’ αρχής , στη στάχτη, στην αιθάλη
κει που κανείς δεν ήλπιζε πως θα φανεί ξανά
φθονώ το σείσμα του σεισμού και του ηφαιστείου τον κρότο
το πώς γκρεμίζουν τα… «άθραυστα» τα σχέδια των θνητών
φθονώ που μέσα απ’ τη βροχή γεννιέται ουράνιο τόξο
κι ας είναι ο φθόνος ένστικτο φθηνό και ταπεινό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
