| |
Δυο κοσμοι συγκρουονται , δυο γαλαξιες
το παρελθον και το μελλον αυτοκτονει
πηδωντας μαζι στο παρον
Ανοιγουν μια αβυσσο αναμεσα τους
κι ολοι οι εαυτοι μου στην σειρα
συντριβονται
ξεγνοιαστοι και περιεργοι
Εκτος απο εναν!
Αυτον δεν τον ακουμπουν , δεν τον αγγιζουν
Μοναχα ενωνονται μπροστα του σχηματιζοντας ενα καθρεφτη
στεκεται μοναχος
αντικρυστα στον εαυτο του
ο εαυτος μου
..........
Μου λειπουν οι μερες που ο νους ηταν ξεχερσωτος
τοτε πατουσα μες τ'αγκαθια
με γυμνα τα ποδια
το φερεντινι ειχα στον κορφο μου
την τσαπα και το δισακι μου στον ωμο
Τοτε που εφευγα με κολατσιο την χαραυγη
και στα χωραφια φυτευα τους στιχους μου ν'ανθισουν
μες τις φραγκοσυκιές ξεπροβαλαν για λιγο
η παλι κρυβονταν , στις πιο βαθιες σκιες
Τοτε που φροντιζες την λαμπα πετρελαιου
και με τον νου σου ετρεχες παντα μπροστα απο 'σενα
μες την λαγκαδα γυρευες να κοιμηθεις παρεα
με οικογενειες κουναδιων , κοιτωντας τα μικρα τους
Τωρα πια σκεφτομαι διακαως , τα δανεια με τοκους
τους στιχους σ'αγριομουριες , που εκρυψα στις φυλλωσιες
μακρια απ'τον οχλο , θα'ναι ο δικος μου ο σωσμος
στου λογισμου τον μοχθο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
