stixoi.info: Πισω Στις Βροχερες Μου Μερες

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	131205 Τραγούδια, 269570 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Πισω Στις Βροχερες Μου Μερες

Πίσω στις βροχερές μου μέρες
Σ αυτήν την αίσθηση που πάνω της οι ήρωες γεννιούνται
Πάρε με πίσω καθώς περνούν οι εποχές
Καθώς οι καιροί τάζουν και αλλάζουν
Στα φύλλα που γέρνουν και χάνονται
Σε όσες καταστροφές απομένουν να ξεσκεπάζουν την αλήθεια μας.

Πάρε με πίσω στις θανατικές μου καταδίκες
Σε όσα δεν κατάλαβα κι ας γεννήθηκαν για μένα
Όσο στροβιλίζεται γύρω μου ο κόσμος
Κι απλώνει τα φτερά του για ένα καλωσόρισμα ή για ένα αντίο
Σ αυτή τη γη που σα μάνα πονάει για ‘μας
Που σαν τιμωρός μας εκδικείται.

Πίσω στις σκοτεινές μου διαδρομές
Εκεί που τα άστρα τρεμοπαίζουν σαν κεριά
Στους όρκους που δεν κρατήθηκαν κι ακόμα τους θυμόμαστε
Στους φόβους που μας έδωσαν φωνή και έσωσαν τις αδυναμίες μας
Δώσε μου πίσω τους σκοτεινούς μου ήλιους
Τα χρόνια που περάσαν από πάνω μας σαν κατακραυγές.

Δώσε μου το χέρι σου και πάμε πίσω
Στα ηλιοβασιλέματα που ξημέρωσαν τις νύχτες της ζωής μας
Στης ζάλης τις αναλαμπές.
Για όσα παλέψαμε, για όσα υμνήσαμε και φιλήσαμε με τρεμάμενα χείλη
Τα δάκρυα στα μάτια, τα τελευταία μας μηνύματα
Στις στοές αυτού του κόσμου.

Λησμονώ τους δαίμονες που με νίκησαν
Τις τρομακτικές ματιές του παρελθόντος
Και παλεύω ακόμα για το απροσδόκητο
Σε ένα ταξίδι που δεν ξέρω αν θα βρει ακτή
Λησμονώ τις ανεκπλήρωτες λέξεις
Που δεν βρήκαν ήχο.

Πάρε με πίσω στην ελπίδα
Πάρε με πίσω στο μέλλον
Στην ησυχία ενός απογεύματος
Δεν έχω άλλες προσευχές να παρακαλέσουν μαζί μου
Για όσα μόνους μας άφησαν
Να ανακαλύπτουμε και πάλι τις ίδιες πληγές μας.

Πάμε πίσω στης γης τα σίδερα
Εκεί που φράχτες υψώθηκαν να υμνήσουν της ιστορίας το χτύπο
Σε όσα ήμασταν πολύ μικροί για να αλλάξουμε
Στις παιδικές νοσταλγίες μιας αθωότητας που πληγώσαμε θανάσιμα
Στα όνειρα που χωρίς αισθήσεις κοιτάζουμε από μακριά τα βράδια.

Πάμε ένα ταξίδι στα παλιά
Στις οριστικές και ορισμένες μας φορές
Στα ‘’όχι’’ μας που γέννησαν τις τύψεις και τη δυστυχία μας
Πάμε να ρίξουμε τα δίχτυα στις θάλασσες που ξοδέψαμε
Για να λησμονήσουμε το μέλλον μας ή το παρόν μας.

Εκεί που τα χαμόγελα στερεύουν
Μαζί με το κρασί
Στις ηττημένες μας μάχες
Επειδή ήμαστε λίγοι, επειδή ήμαστε πάρα πολλοί
Στα άδεια μας συρτάρια που αχνίζουν από φθαρμένες σκέψεις.

Ας πάμε ως εκεί να επιστρέψουμε το στέμμα σε έναν ήλιο
που θέλει να ανατείλει από την αρχή.
Ας δώσουμε πίσω τις χαμένες αισθήσεις
Τους ανέμους ας αφήσουμε να παρασύρουν τα φτερά μας
Οδηγοί στο ταξίδι του φωτός.

Χρωστάμε στη μοίρα μας τα κλεμμένα της δώρα
Χρωστάμε στη σιωπή τη φωνή
Χρωστάμε μιαν Ανάσταση
Κι ύστερα ίσως να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά
Στις ακτές που περιμένουν.

[align=center]


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 5 Στα αγαπημένα: 1


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

teiresias 28-07-2012 @ 17:07	Λησμονώ τους δαίμονες που με νίκησαν Τις τρομακτικές ματιές του παρελθόντος Και παλεύω ακόμα για το απροσδόκητο Σε ένα ταξίδι που δεν ξέρω αν θα βρει ακτή ::theos.:: ::theos.:: καταπληκτικο ολο!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::yes.:: !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Tikalouba 28-07-2012 @ 17:30	Στα όνειρα που χωρίς αισθήσεις κοιτάζουμε από μακριά τα βράδια. ::yes.:: ::yes.::
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ 28-07-2012 @ 18:24	Επειδή ήμαστε λίγοι, επειδή ήμαστε πάρα πολλοί Στα άδεια μας συρτάρια που αχνίζουν από φθαρμένες σκέψεις. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.::
gerontas 28-07-2012 @ 21:27	χρωστάμε μόνο στην ζωή που δεν αφήσαμε τον ευατό μας να γευτεί..τουλάχιστον εγώ σ αυτή χρωστώ ::up.:: ::up.:: ::up.::
psixopedi 29-07-2012 @ 01:55	ωραίο, γραμμένο με πραγματική έμπνευση

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο