| |
Φθάσαμε νωρίς εδώ που αρχίζει τ’ όνειρο
βήματα μικρά όρισαν ξανά, κύκλο, ακτίνα κι όριο
το πρώτο σύνορο περνώ περνούν κι οι σκέψεις
έγινα πρόσωπο κι εγώ και ουρανός με συννεφιά
λέξεις καθάρισα με φως και με νερό του ποταμού
να ξεμεθούν στην σύνεση με μιας θεάς την έλξη
μεγάλο ψέμα να νικούν
κι όλες οι κόρες της μαζί να λένε όχι
κι ύστερα να 'ρχονται κοντά
να λένε εμείς και πιο αργά θα συναντούμε τ’ όνειρο.
Πώς να βρεις την αλήθεια εδώ που ο χρόνος ξεγελά
Διόνυσος γίνεται μετά λαγοκοιμάται και ξυπνά
κι ένα γέλιο στο στήθος λυπάται τον Μορφέα ρωτά τι θυμάται.
«Γιατί δεν το ξερα κι εγώ; Κι αυτή η δύναμη που φεύγει τι φοβάται;»
Για να μιλήσω στους θεούς μια πόλη έκτισα μετά
κι έστειλα γίγαντες παιδιά να ζωγραφίζουν γειτονιές
να βάλουν μάσκα λέοντα μες σε καρδιά ταξιδευτή
να βρουν κρυμμένες απειλές στο δρόμο του τοξότη.
Κανείς δε πιστεύει αυτή την εικόνα
κανείς δεν ακούει αυτή τη φωνή
σ' ένα όχι σε χάνω κι ακόμα
τα ναι που μ’ αρνούνται, μαζί,
την καρδιά τρεις φορές τη ρωτάνε
τελειώνει τ’ όνειρο εδώ;
Κι είπε εκείνη ίσως ήρθατε νωρίς.
www.facebook.com/monemvasiti
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
