| |
| | Ημερολόγιο Ονείρων "μοιραία Στιγμή |  | | |
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΟΝΕΙΡΩΝ «ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ»
Σε μια διάσταση του χρόνου
Ένα κοριτσάκι παίζει στην αυλή του σπιτιού της
Φοράει ένα φορεματάκι και κορδέλα μεταξωτή στα μαλλιά
Σε μιαν άλλη διάσταση του χρόνου
Ένας νεαρός άντρας κάθεται στην αυλή του σπιτιού του
Μόνος του με ένα ποτήρι ούζο και παίζει μουσική
Το κοριτσάκι τρέχει στην αυλή
Ο νεαρός παίζει μουσική
Το κοριτσάκι τρέχει, κυλιέται στο χώμα
Λερώνει το φόρεμα, λύνει τα μαλλιά του
Κρατάει τη κορδέλα και την ανεμίζει με χάρη στον αέρα
Ο νεαρός σηκώνεται παίρνει το ποτηράκι του και ανεβαίνει τα σκαλιά του σπιτιού
Έξω ετοιμάζεται για βροχή..
Η μικρή τρέχει κρατώντας την κορδέλα, δε βλέπει ένα κούτσουρο δέντρου
Μπροστά της σκοντάφτει πάνω του και πέφτει. Η κορδέλα φεύγει από τα χέρια της,
Εκείνο κλαίει, τρέχουν οι γονείς τη σηκώνουν από το έδαφος και τρέχουν στο σπίτι.
Ο νεαρός γεμίζει το ποτηράκι με ούζο και κάθεται δίπλα στο παράθυρο
Κοιτάζει τις πρώτες σταγόνες της βροχής που έχουν αρχίσει πλέον να πληθαίνουν
Σε μια στιγμή του έρχεται η έμπνευση γέρνει στο όργανό του και αφήνεται στη δημιουργία..
Η μικρή με καθαρή πλέον τη πληγή της και με καθαρά ρούχα βγαίνει στην αυλή να ψάξει τη κορδέλα της..
Πουθενά..
Κοιτάζει ψηλά στον ουρανό…η κορδέλα έχει παρασυρθεί από το αεράκι,
Αιωρείται πια μακριά από το σπίτι, μπλέκεται με τα πουλιά, περνάει μέσα από φυλλώματα και απομακρύνεται..
Το κοριτσάκι βγαίνει από την αυλή του σπιτιού και αρχίζει να τρέχει,
Τρέχει, τρέχει… ακολουθεί τη πορεία της κορδέλας..
Η κορδέλα όλο κι ανεβαίνει.. περνάει βουνά, θάλασσες, περνάει πάνω από σκεπές
Χρυσαφίζει στο φως του Ήλιου, αστράφτει στο φως του φεγγαριού…
Το κοριτσάκι τρέχει, τρέχει..
Περνάνε μέρες, χρόνια… ψηλώνει, αλλάζει φόρεμα, αλλάζει σχήμα στο πρόσωπο και στο σώμα, μα συνεχίζει να τρέχει, να αναζητά τη κορδέλα της..
Ξημέρωμα, ο νεαρός σηκώνεται από την καρέκλα,
Ένα χαμόγελο διακρίνεται στα χείλη του, αυτό που έγραψε του δίνει μεγάλη χαρά
Η βροχή έχει σταματήσει.. ανοίγει την εξώπορτα του σπιτιού…
Κατεβαίνει τα σκαλιά, γλιστράει πάνω σε κάτι και πέφτει…
Ανοίγει τα μάτια του… έτοιμος να θίξει οτιδήποτε πάει να του χαλάσει την ευτυχία της στιγμής..
Μια μεταξωτή κορδέλα, η αιτία της πτώσης του..
Την παίρνει στα χέρια, τη κοιτά και την επεξεργάζεται..
Κεντημένο μετάξι και στην άκρη της μιας πλευράς δυο καλλιγραφικά αρχικά..Μ.Σ.
Από κάποιο κοριτσάκι θα έφυγε και την έφερε ο αέρας στη πόρτα μου…σκέφτηκε.
Βγαίνει από την αυλή και αρχίζει να περπατάει στο δρόμο ρωτώντας σε ποιο κοριτσάκι ανήκει αυτή η κορδέλα..
Προχωράει, προχωράει… το σπίτι του πλέον μακριά, μα εκείνος δε μπορεί να σταματήσει… συνεχίζει… προχωράει, προχωράει..
Περνάνε μέρες, ίσως χρόνια… τα μαύρα του μαλλιά έχουν γκριζάρει, οι πρώτες ρυτίδες έχουν χαραχτεί στο πρόσωπό του.. μα εκείνος προχωράει, προχωράει
Κι όλο ρωτάει…
Το κοριτσάκι που πλέον έχει γίνει κοπέλα συνεχίζει να τρέχει..ώσπου..
Ο δρόμος τελειώνει..ένας αδιαφανής τοίχος υψώνεται μπροστά της και δε την αφήνει να περάσει…σαστίζει…αναρωτιέται…
Ο νεαρός που πλέον έχει γίνει ένας γοητευτικός μεσήλικας προχωράει, προχωράει..
Ώσπου…ο δρόμος του τελειώνει…
Μια γυναικεία φιγούρα διακρίνει πίσω από ένα αδιαφανή τοίχο, που πιο πολύ μοιάζει με κουρτίνα παρά με τοίχο…
Πλησιάζει, ακουμπάει το χέρι που κρατά τη κορδέλα ..
Η κοπέλα κοιτά μια σκιά πίσω από τον τοίχο.. κάτι γνώριμο σχηματίζεται από την πίσω πλευρά…
-Η κορδέλα μου!- φωνάζει με έκπληξη..
Ο άντρας ακούει μια φωνή..
Κοιτάει τη κορδέλα που κρατά στο χέρι του..
-Η κορδέλα σου!- απαντάει..
Η κοπέλα ακουμπάει το χέρι της πάνω στον τοίχο εκεί που σχηματίζεται η κορδέλα..
Ξαφνικά ο τοίχος αρχίζει να κυματίζει μπροστά τους…τα χέρια τους αγγίζουν το ένα το άλλο.. κάνουν και οι δύο ένα βήμα…συναντιούνται…
Ο άντρας χαμογελάει, περνάει τη κορδέλα στα μαλλιά της κοπέλας, αφήνει ένα φιλί στη μεταξωτή υφή της και τη κοιτάζει..
Η κοπέλα κοκκινίζει, του χαμογελάει ντροπαλά, του δίνει ένα φιλί στο μάγουλο..
Ο τοίχος αρχίζει πάλι να παίρνει την αρχική του μορφή, ο άντρας κάνει ένα βήμα πίσω, η κοπέλα το ίδιο…
Οι σκιές τους διακρίνονται πλέον πίσω από την αδιαφανή κουρτίνα..
Ακουμπάνε για τελευταία φορά τα χέρια τους στο τοίχο…
-Τι σημαίνουν τα αρχικά;- της φωνάζει
-Μοιραία στιγμή!- του απαντά
Και απομακρύνονται…
ΕΥ-ΔΟΚΙΑ
9/9/2012
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Το όνομά μου βυθίζεται και αναδύεται όπως το κορμί τη στιγμή της βάπτισης... | | | |
|
ΕΥ-ΔΟΚΙΑ
09-09-2012 @ 17:23 | Καλησπέρα στην όμορφη παρέα...είχα καιρό να εμφανιστώ.....
Καλό φθινόπωρο εύχομαι σε όλους!! | | aridaios
09-09-2012 @ 18:10 | ::rock.:: ::rock.:: Τι σεναριο υπεροχο ειναι αυτο μικρουλι...για σεμηναριο...αληθεια λεω,το διαβασα πολλες φορες και νομιζω πως''μπαινω'' και γω στην αυλη...
Ευγε. ::yes.:: | | Μαυρομαντηλού
09-09-2012 @ 18:32 | ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ και ξανά ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Γιατί με χτυπάς στον τοίχο τόση ώρα?????????????????
Ευδοκία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! θέλεις να με εξοντώσεις????????????
τί γράφεις μωρέ??????????????
ΜΣ!!!!!!!!!!!!!!! Μοιραία Στιγμή!!!!!!!!!!!! το κατάλαβα!!!!!!!!! το χάρηκα!!!!!!!!!!!!!!!!
μα... και απομακρύνονται??????????????????
καλα΄ψυχή δεν έχεις εσύ???????????
μετά απ'αυτο που έγραψες , ζεις ακόμα και χωρίς τύψεις??????????
Ακου και απομακρύνονται.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::devil.:: είσαι δαιμονική!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
αχ αχ αχ αχ αχ Μ.Σ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
| | monajia
09-09-2012 @ 20:05 | ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΘΗΛΗΣ
09-09-2012 @ 21:46 | ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΡΟΦΗΤΕΣ;;;; Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΕΝΑΡΙΟ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ;;;; ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ , ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΔΟΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥ ΔΟΚΙΑ , ΠΟΥ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ !!!!! ΠΟΣΟ ΜΑ ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟ!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
