Χρίστος Κ.
13-09-2012 @ 10:57 | Ανατριχιαστικά συγκινητικό γιατί μέσα από το ποίημα αυτό αναδύονται πραγματικότητες που ραγίζουν τις καρδιές.
Πώς θα κρατήσεις τον έρωτα με χέρια ματωμένα;
Πώς θα σερβίρεις το κρασί σε λασπωμένο κρασοπότηρο;
‘Κανένα όνειρο δεν πνίγεται στο χτες
Κανένα αύριο στο μαύρο δεν ριζώνει
Κανένας έρωτας δεν θέλει ενοχές
Παίρνει ανάσα η ζωή και δυναμώνει...’
Και πάλι η δύναμη της ψυχής καταφέρνει τα ακατόρθωτα.
Την καλημέρα μου. ::theos.:: | |
monajia
13-09-2012 @ 11:01 | ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΟΛΟ..................
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Vicky mouse
13-09-2012 @ 11:31 | πανέμορφο.... ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
Γιάννης Ποταμιάνος
13-09-2012 @ 11:52 | Γέννα και θάνατος.. το ίδιο ριζικό
Όλοι γυρίζουμε στην ίδια αφετηρία
Κανένα πάθος μας δεν είναι αρκετό
Άπληστα πιες την πιο μεγάλη αμαρτία...
Ωραιότατο Μαρία!!!
Καλό μεσημέρι
::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |
Ναταλία...
13-09-2012 @ 12:06 | Γέννα και θάνατος.. το ίδιο ριζικό
Όλοι γυρίζουμε στην ίδια αφετηρία
Πολύ σωστη σκέψη ::yes.:: ::theos.:: ::yes.:: | |
teiresias
13-09-2012 @ 14:12 | ::yes.:: ::theos.:: ::yes.:: | |
Μαυρομαντηλού
13-09-2012 @ 18:15 | Με πράξεις δύσκολες και λόγια λιγοστά
Δώσε μου έρωτα σε χέρια ματωμένα
Έλα μαζί μου να χαράξεις το μετά
Και μην λυπάσαι για τα χρόνια τα χαμένα...
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΕΤΣΙ ΜΑΛΙΣΤΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::yes.:: ::up.:: ::up.:: | |
peiraiotissa
13-09-2012 @ 18:18 | Άντε πάλι...να τα ξαναπώ?Θεικό!!!!!!!!!! ::hug.:: | |
 |
