Αφιερωμένο ειδκά στη φίλη Χρυσούλα!
Ένα ποίημα με απλό & παιδικό τρόπο γραμμένο, όπως η αντίληψή της για τη ζωή, που όμως βρίσκει πάντα τον τρόπο να την κάνει δύσκολη!
ΞΕΚΟΛΛΑ!!!
Έψαχνες κάποτε μια αγάπη να σου μοιάζει
έπλαθες άτομα σε κόσμο ονειρεμένο
μια αγκαλιά για το κορμί σου όταν πλαγιάζει
μα σ' αδικούσε το παλιό σου πεπρωμένο
Ανθρώπους γνώρισες που δεν εμπιστευόσουν
χάριζες χάδια τρυφερά & τίποτα άλλο
ο πόθος σ' έκαιγε μα δεν παραδινόσουν
γιατί περίμενες το πάθος το μεγάλο
Το αυγουστιάτικο, σαν σάλπαρε, φεγγάρι
ήρθε εκείνος τη ζωή σου να ταράξει
μία ματιά αρκούσε να σε συνεπάρει
& άφησες πάλι την ψυχή σου να πετάξει
Χίλιες στιγμές γεμίσανε τη μοναξιά σου
λίγες οι μέρες, μα τα όνειρα μεγάλα
η σκέψη του έγινε νυχθημερόν σκιά σου
& από μαθήτρια σε έκανε δασκάλα
Ίσως δεν ήτανε γραφτό σας να κρατήσει
δεν έχει ουσία ν' αναλύεις το γιατί
είναι καιρός που οι δρόμοι σας έχουν χωρίσει
μα εσύ ακόμη είσαι στη θλίψη σου πιστή
Έγινες ράκος φιλενάδα & σε νιώθω
μα είναι ώρα να διαγράψεις τα παλιά
θα ξαναζήσεις ίδιον έρωτα & πόθο
για μια καινούρια αρχή ποτέ δεν είναι αργά!
