| |
ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ
Φωνές μυστικές τώρα πια δεν ακούμε,
Σε νόμους κι Αρχές σαν σκυλιά υπακούμε.
Ξερνάει το χθες ένα άρρωστο τώρα,
Δεν θα ‘ρθει ποτέ για το αύριο ώρα.
Υγρή κι αλμυρή η ζωή θα κυλάει
Κατάρα κι ευχή με τον θάνατο πλάι.
Ελπίδες παλιές θα πληγώνουν τη μνήμη
Πριν γίνουν κι αυτές ανυπόστατη φήμη.
Για ποια ανθρωπιά, ποιου θεού τα ελέη,
Μιλάνε αυτοί που περνιούνται σπουδαίοι.
Κατάρα βαριά στα δεσμά της μας δένει,
Αυτή η ζωή μοναχά μας πεθαίνει.
Στου ήλιου το φως μακριά μας αφήνει
Μια ξένη σκιά που περνά κι αργοσβήνει.
Κι οι νύχτες πικρά σαν θλιμμένες μητέρες
Θρηνούν και ζητούν τις νεκρές μας ημέρες.
Κουρέλια τώρα δανεικά
Τα όνειρά μας ντύνουν
Και νόθα πια ιδανικά
Τη φτήνια τους μας φτύνουν.
Μια σάπια μόνο μυρωδιά
Κοντά μας τριγυρίζει
Καθώς την άδεια μας καρδιά
Η ήττα πλημμυρίζει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
