| |
| | 3ο γράμμα για τους Wasungu, πολιτιστικά |  | | | θα αναρτήσω άν θέλει ο Θεός όλες τις (9) επιστολές κ παρακαλώ άν κάποιος έχει εκδοτικό οίκο να τις δημοσιεύσουμε σε βιβλίο ή άν κάποιος γνωρίζει κάποιον εκδοτικό οίκο να με φέρει σε επικοινωνία, τώρα που κλείνουν 100 χρόνια | | |
[font=Palatino Linotype][B][align=center][color=navy]Τρίτη επιστολή
Βερολίνο, 16 Αυγούστου 1912.
Kamerere Rugawa, πατέρα των βοδιών! [=ένας ακόμη βασιλικός τίτλος]
Αυτή είναι η τρίτη φορά που σου γράφω, και ήδη θα λές: «Ο Lukanga πρέπει πάντως να επιστρέψει στην πατρίδα και να μας διηγείται, αντί να στέλνει αγγελιαφόρους με το γραμμένο χαρτί». Μή γίνεσαι ανυπόμονος! Άν έρθω σύντομα, τότε δέν θα έχω δεί πολλά, άν όμως μείνω [εδώ] πολύ καιρό, τότε μπορείς να προσδοκάς οτι θα έχω γνωρίσει με ακρίβεια τη χώρα των Wasungu και θα έχω τόσα πολλά πάρει μέσαμου [θα έχω αποκτήσει τόσες εμπειρίες] που θα σου διηγούμαι για χρόνια, και Εσύ για χρόνια θα με ακούς.
Όσον αφορά αυτήν ακριβώς την τέχνη της γραφής, είναι κάτι που δέν το χωράει ο νούς του ανθρώπου, οτι σε αυτήν τη χώρα δέν με συναντά κανένας Sungu που να μήν έχει μάθει να γράφει. Ακόμη και τα παιδιά των αγροτών ξέρουν να χειρίζονται χρωματιστούς χυμούς [μελάνες] και μπορούν να διαβάζουν τα σύμβολα [γράμματα] των αλλονών. Και εκείνοι που διδάσκουν την τέχνη της γραφής πιστεύουν οτι οι αγρότες χάρις σ’ αυτήν [την τέχνη της γραφής] θερίζουν μακρύτερα στάχυα και έχουν περισσότερα βοοειδή.
Είναι βέβαιο οτι κάποιοι Wasungu ωφελούνται απο το γράψιμο και το διάβασμα και γίνονται πολύ σοφοί. Κάμποσοι όμως [άνθρωποι] του λαού χάνουν [ζημιώνονται] και είναι πάρα πολλοί εγγράμματοι που δέν γίνονται σε τίποτε καλύτεροι, διότι κοίτα: υπάρχουν μέν σε αυτήν τη χώρα νόμοι που υποχρεώνουν τον καθένα να μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει, αλλα δέν υπάρχει κανένας νόμος που να απαγορεύει να γράφεις ή να διαβάζεις ό,τι είναι κακό. Διότι ποιός θα μετρήσει πού είναι τα όρια του καλού; Και ακριβώς το κακό που κρύβεται κάτω απο την όψη του καλού, εκείνο είναι το πιό επικίνδυνο για τους ανθρώπους. Οι Wasungu έχουνε κάποια γραπτά τόσο καλά και τόσο καθαρά, όσο ο αέρας στα βουνά του Bugoie την εποχή των βροχών. Όμως, λίγοι μόνο αναπνέουνε αυτόν τον καθαρό αέρα. Οι περισσότεροι είναι προσκολλημένοι στη βαριά καταχνιά του έλους. Μεταξύ αυτών που γράφουνε και πουλάνε γραφτά, είναι πάρα πολλοί που δέν γράφουνε για να πούνε στον αναγνώστη κάτι αναγκαίο, αλλα μόνο για να βγάλουνε πολλά λεφτά. Αυτοί λοιπόν κολακεύουνε και διεγείρουν τους αναγνώστες και διηγούνται [περιγράφουν] έναν [φανταστικό, τεχνητό] κόσμο όπου ακόμα και οι πιό ανόητοι και οι πιό σαθροί πρέπει να είναι ικανοποιημένοι με τον εαυτότους, χωρίς να ξυπνάει μέσατους η επιθυμία να αναβιβασθούν σε κάτι καλύτερο. Πώς λοιπόν κάποιος θα επιθυμήσει το καλύτερο, όταν το κακό του περιγράφεται ώς το καλύτερο! Έτσι έχει το πράγμα με όσα γράφονται, περιγράφονται και ευρέως δημοσιεύονται μεταξύ των εγγραμμάτων. Αλλα και στην καθημερινή ζωή τα γραπτά κείμενα φέρνουν κίνδυνο [καθώς θα εξηγήσω στη συνέχεια].
Ο Hutu [Αφρικανός αγρότης] στην Κιταρα δέν ξέρει να γράφει και δέν χρειάζεται τίποτε να μάθει [διαβάζοντας]. Κοιτάζει τον άνθρωπο που μιλάει, ρωτάει για την καταγωγήτου και το παρελθόντου, και σύμφωνα με αυτά κρίνει την αξία των λόγωντου [του ομιλούντος]. Άν ο ομιλών δέν του αρέσει, τότε δέν του δίνει σημασία. [Ενώ] ο αγρότης στη Γερμανία το έχει δύσκολο να αναγνωρίσει πίσω απο το γραπτό κείμενο τον άνθρωπο, άν αξίζει να τον εμπιστευθεί.
Θα ρωτήσεις βεβαίως, «πώς γίνεται λοιπόν ο Γερμανός αγρότης να μαζεύει σοδειά παρόλο που ξέρει γραφή και ανάγνωση;». Mukama [βασιλέα], το πώς το καταφέρνει αυτό μου έγινε σαφές κατα την περιοδείαμου στη χώρα. Ο Γερμανός αγρότης έχει τον τρόποτου να τα βολεύει: κάνει ΛΊΓΗ χρήση γραφής και ανάγνωσης, και πολλές φορές τα ξεχνάει [τα γράμματα] πολύ γρήγορα. Έπειτα, όταν θέλει με κάποιον να επικοινωνήσει για κάτι [σοβαρό], δέν γράφει γράμμα, αλλα κάνει ακριβώς ό,τι και ο Hutu [Αφρικανός αγρότης]: πηγαίνει πέντε ώρες ταξίδι. Έτσι παίρνει μαζίτου την απάντηση, που είναι καλύτερη παρά μιά γραπτή [απάντηση] και την φέρνει στο σπίτιτου. Έτσι εξηγείται το πώς, παρά τον νόμο που επιβάλλει τη γραφή, η γερμανική γή πρίν απο κάθε θερισμό λυγίζει απο το βάρος των ψηλών δημητριακών [=για να το πούμε πεζά, γεμίζει απο ψηλά δημητριακά που λυγίζουν απο το βάρος του καρπού] και η πρασινάδα των λειβαδιών [ψηλώνει τόσο που] τα χορτάρια χτυπιούνται μεταξύτους πάνω απο τη ράχη των κριαριών [Καθώς περνάει το κριάρι ανάμεσα απο τα χορτάρια, τα διαιρεί σε δύο μέρη, δεξιά και αριστεράτου, αυτά τα δύο μέρη χτυπιούνται μεταξύτους πάνω απο την πλάτη του κριαριού, αφού τα χορτάρια έχουν ψηλώσει τόσο πολύ, υπάρχει λοιπόν τόσο πολλή βοσκή για τα ζώα. Στο πρωτότυπο τα κριάρια είναι Riedböcke =«κριάρια ή τράγοι των καλαμιών»].
Σου ανέφερα ήδη οτι οι Wasungu αυτοαποκαλούνται άνθρωποι, και ξέρω για ποιόν λόγο. Τους είναι μέσατους δοσμένο απο τον Riangombe [Θεό], τον πάντοτε ξυπνητό, να αισθάνονται τους εαυτούςτους ώς ανθρώπους. Άν θέλεις να το κατανοήσεις αυτό, άπλωσε, Φωτοδότη [βασιλικός τίτλος] το δέρμα μιάς ενυδρίδας στο άλσος των θεϊκών προγόνωνΣου και κάθισε εκει πάνω [στο δέρμα της ενυδρίδας] ήσυχα παρατηρώντας τους τερμίτες που ζούν στο υπόγειο χωματένιο σπίτιτους. Τί είσαι Εσύ για αυτά τα μικρά πλάσματα; Η σκιάσου πέφτει επάνωτους, όπως σε εμάς η σκιά ενός πυκνού σύννεφου. [Και όμως] δέν νοιάζονται για σένα. Δέν ξέρουνε κάτω απο τον ήλιο τίποτε μεγαλύτερο απο τον εαυτότους. «Εμείς είμαστε οι άνθρωποι», λένε, «είμαστε τα σκεπτόμενα πλάσματα, για των οποίων τα ενδιαφέροντα και μόνο ο κόσμος έχει πλασθεί. Γύρω απο εμάς περιστρέφεται ολόκληρος ο κόσμος». Τα περιπλανώμενα μυρμήγκια και όλα τα άλλα είδη μυρμηγκιών είναι κατα την αντίληψήτους «άγριοι», ενώ τις κάμπιες και τα σκαθάρια που τραβούν και φέρνουν [ώς θύματα] μέσα στο οικοδόμημα [=τη φωλιά]τους, τα λένε πλάσματα κατώτερης κατηγορίας, οτι δέν είναι προικισμένα με αισθήματα ούτε με αντίληψη, αλλα μόνο με «ένστικτα». Λένε ακόμη [οι τερμίτες] για τον εαυτότους, οτι μόνο οι ίδιοι έχουν τη σωστή κοσμοθεωρία. Έτσι έδωσε ο Riangombe μέσα σε κάθε πλάσμα, να έχει τον εαυτότου για κέντρο του κόσμου και να βλέπει «τη γή [ολόκληρη] στα πόδιατου».
Δέν είναι διαφορετικά τα πράγματα όσον αφορά τους Wasungu. Πιστεύουν και εκείνοι οτι η γή έχει πλαστεί για χάρητους και θεωρούν τους εαυτούςτους ό,τι καλύτερο έχει εμφανισθεί σ’ αυτήν τη γή. Λαμπρή κεφαλή [λαμπρέ ηγέτη, =βασιλικός τίτλος], άραγε ο Δημιουργός δέν τα κανόνισε σοφά που έκανε τον καθένα να είναι ικανοποιημένος με την τύχητου; Ικανοποιημένος είναι [ο καθένας] άν κάνει ένα μόνο πράγμα: άν εκπληρώνει τον εαυτότου [=ικανοποιημένος είναι ο καθένας, αρκεί μόνο να είναι αυτό που είναι]. Κοίτα: ακόμη και οι φτωχοί είναι ικανοποιημένοι και το μόνο που μπορεί να τους πικράνει είναι η πείνα όταν βλέπουν άλλους να σπαταλούν τροφή. Όταν όμως είναι κάποιος μόνοςτου, μπορεί ακόμη και την πείνα να υποφέρει: εκεί όπου η πείνα δέν είναι η πιό ανυπόφορη, μπορεί ακόμη και ο καταπιεσμένος, ακόμη και ο φτωχός να είναι ικανοποιημένος. Διότι άν κάποιος είναι πλούσιος και περιβάλλει τον εαυτότου με περισσότερη φαντασμαγορία [=παρουσιάζεται με πολλές εντυπωσιακές όψεις], τότε ο φτωχός νομίζει οτι ο πλούσιος είναι μόνο για να τον τέρπει [τον φτωχό] με την φαντασμαγορίατου και με όλα εκείνα τα πολύχρωμα πράγματα που φοράει το ένα μετά το άλλο, και λυπάται τον πλούσιο γιατί σε εκείνον δέν παρέχει κανείς φαντασμαγορία [=δηλαδή τη λάμψη, το θέαμα του πλούτου] αφού δέν είναι κανείς πλουσιότερος απο τον ίδιο. Απο την άλλη μεριά, ο πλούσιος και ισχυρός ξεχνάει οτι στην πραγματικότητα είναι απλώς ένας ηθοποιός που με ακρίβεια πρέπει να ντύνεται και να βάφεται [=μακιγιάρεται] και με ακρίβεια απο τα δεξιά ή αριστερά να βγαίνει στη σκηνή, για να παρέχει θέαμα στον φτωχό. Το ξεχνάει αυτό [ο πλούσιος], και μάλιστα νομίζει οτι ο φτωχός είναι εκεί μόνο για χάρητου, για να «αναπληροῖ» [να επέχει, να «γεμίζει»] τη θέση του θεατή, και λυπάται τον φτωχό.
Σ’ αυτό το σημείο ώς παράδειγμα θα Σου διηγηθώ μιά εμπειρία που είχα. Ένας μεγάλος στρατηγός της χώρας ήθελε να παράσχει ένα θέαμα [στρατιωτικές επιδείξεις] στους συγκεντρωμένους πολεμιστές [στρατιώτες] για να τους διεγείρει τον πόθο των όπλων [=πολεμικό ενθουσιασμό]. Ήθελε τις επιδείξεις αυτές να τις παρακολουθήσει και ο απλός κόσμος, και έτσι μαζεύτηκε πυκνό πλήθος στην πλατεία και κοίταζε. Ήμουν και εγώ ανάμεσα στον απλό κόσμο ώς θεατής. Έκανε πολύ ζέστη εκείνη τη μέρα. [Λοιπόν] ο στρατηγός ήρθε. Καθόταν πάνω σε ένα όμορφο άλογο, είχε χοντρά και βαριά υφάσματα [ζωνάρια] γύρω απο τη μέσητου δεμένα με κορδόνια, και πάνω σε όλοτου το σώμα είχε κρεμασμένα πολύχρωμα μεταλλικά φυλλαράκια και αλυσίδες. [προφανώς: παράσημα]. Στο κεφάλιτου είχε, όπως και όλοι οι πολεμιστές [=στρατιώτες]του, ένα αναποδογυρισμένο κατσαρόλι στο οποίο ήταν στερεωμένες ουρές απο άσπρες κότες. Απο όπου περνούσε, ο κόσμος κραύγαζε. Ο στρατηγός αναγκάστηκε να αγγίξει το κεφάλιτου με το δεξίτου μπράτσο, γιατί ζεσταινόταν πολύ. Τον ακολουθούσαν πολλοί ευγενείς [αξιωματικοί] που είχαν κρεμασμένα επάνωτους πολλά πολύχρωμα [φανταχτερά] παράσημα, και αυτοί όλοι ζεσταίνονταν πολύ.
Τότε αντιλήφθηκα οτι ακόμη και ο πιό ασήμαντος ανάμεσα στους θεατές ένιωθε οτι είναι δικήτου [=για τον ίδιο, για χάρητου γίνεται] ακόμη και αυτή η κοπιαστική επίδειξη, και ο ίδιος [ο πιό ασήμαντος θεατής] αισθανόταν τον εαυτότου πιό ελεύθερο ακόμη και απο τον θαυμαζόμενο στρατηγό και την ακολουθίατου. Δίπλαμου κάποιος είπε σε έναν άλλο: "Du, Emel, komm, laß die man alleene schwitzen, mir jehn pennen.". Αυτά τα λόγια είναι στη διάλεκτο κάποιας περιοχής [όχι κανονικά Γερμανικά], και μου επιβεβαίωσαν αυτό που σου έγραψα σήμερα: ο καθένας βλέπει τον κόσμο και την θέση του εαυτούτου απο το κέντρο του δικούτου κύκλου. [Η φράση στη διάλεκτο, που και αυτήν ακόμη καταλάβαινε ο Lukanga ξέροντας άριστα Γερμανικά, σημαίνει επι λέξει: «Εσύ, Έμελ, έλα, άσ’τον μόνοτου να ιδρώνει, με εκείνους να κοιμάται», παίρνοντας το mir ώς διαλεκτική μορφή του mit. Να κοιμάται, εννοεί να κάνει ανοησίες, όπως στα Ελληνικά λέγεται «ο κοιμισμένος», ή «ο κοιμήσης» με την έννοια «χαζός». Πιό ελεύθερα, «έλα, Έμελ, πάμε να φύγουμε, άσ’τον αυτόν να ιδρώνει με τα χαζά που κάνει με τους άλλους». Τέτοια παραδείγματα στην Ελλάδα έχουμε καθημερινά άπειρα. Εκείνο που έρχεται πιό άμεσα στο νούμου είναι μιά φορά που πήγαμε να δούμε μιά παράσταση χορού απο μιά μεγάλη ρωσική ομάδα. Χόρευαν θαυμάσια, είχαν καταπληκτικά ευλύγιστα γυμνασμένα σώματα, και το κοινό θαύμαζε και χειροκροτούσε. Κάποια στιγμή, μιά γνωστήμου κυρία που ήταν εκεί με εισιτήρια δωρεάν, της εργατικής εστίας, είπε: «βαρεθήκαμε με αυτά τα χαζά, αλλα δέν πειράζει, εμείς τουλάχιστον ήρθαμε εδώ με τζάμπα εισιτήρια. Σκέψου άλλοι που πληρώσανε κιόλας για να δούνε αυτές τις μαλακίες!». Άπειρα τέτοια παραδείγματα καθημερινά στην Ελλάδα επιβεβαιώνουν τη γνώμη του Lukanga Mukara].
Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος για τον οποίο και οι Wasungu φτάνουν στο σημείο να αυτοαποκαλούνται άνθρωποι. Και μάλιστα ενσυνείδητα, το πιστεύουν πραγματικά οτι είναι άνθρωποι. Ο Riangombe [Θεός] το έδωσε μέσατους, να αισθάνονται τους εαυτούςτους ώς ανθρώπους.
Βεβαίως, Mukama [=βασιλέα], οι Wasungu δέν είναι άνθρωποι· αφού είναι παγανιστές, και δέν ξέρουνε τίποτε για τον Riangombe [Θεό] ούτε για την τελετή προσφοράς ανθέων [η τελετουργία προσφοράς ανθέων στο Θεό φαίνεται οτι ήταν στο κέντρο της λατρείας της φυλής του Lukanga Mukara, όπως είναι σε εμάς η Θεία Ευχαριστία]. Και όμως, οφείλουμε να προσπαθούμε να τους καταλάβουμε και να μήν πιστεύουμε οτι μόνο εμείς είμαστε φωτισμένοι. Ο Riangombe [Θεός] δημιούργησε σε κάθε πλάσματου μιά διαφορετική εικόνα [μορφή] και επιπλέον θέλησε το κάθε ένα απο τα πλάσματάτου να είναι μεγάλο με τον δικότου τρόπο. Ακριβώς απο αυτό αναγνωρίζω το μέγεθόςτου και το μεγαλείοτου [του Θεού]. Και άν Σου περιγράφω κάποια στοιχεία απο τα ήθη και απο τη σκέψη των Wasungu που μου φαίνονται τελείως παράλογα, βλέπω όμως πιά οτι δέν θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε ή να αλλάξουμε τους Wasungu, ακόμη και άν το προσπαθούσαμε. Διότι άν θέλαμε να τους φέρουμε τη γλώσσαμας, τους χορούςμας, ή και τα ήθημας και τη σκέψημας, τότε θα τους φέρναμε κάτι ξένο, το οποίο δέν βγήκε απο μέσατους. Άς υποθέσουμε οτι δέχονται εκείνα που τους φέρνουμε, ωστόσο και πάλι εκείνο που εμείς έχουμε για καλό, εκείνοι δέν θα το έχουν καλό. Τους κοροϊδεύω μέν, αλλα ακόμη και άν δέν υπήρχε σ’ αυτούς τίποτε καλό, αυτό δέν θα με παρέσερνε ωστε να τους κατακρίνω συνεχώς και εκ βάθρων. Μου έρχονται στο νού τα λόγια που συχνά έλεγε ο Rugaba, ο σοφός της [περιοχής] Sabinjo: «σε όλα τα όντα είναι ο Θεός, και κάθε τί που υπάρχει είναι μεγάλο. Μόνο εκείνο που ο Θεός δέν σου έδωσε [τη δυνατότητα] να το κατανοήσεις, το βλέπεις μικρό στη φύση. Εκείνος [ο Θεός] θέλει να το βλέπεις μικρό· δέν πρέπει όμως να θέλεις να το αλλάξεις: γιατί κι εκείνο είναι εξ ίσου μεγάλο όπως και εσύ».
Στην φυλή των Wakintu [Αφρικανών· Wa- δηλώνει τον πληθυντικό αριθμό] έδωσε ο Riangombe [Θεός] την ικανότητα να βλέπουν την τελειότητα στα άλλα πλάσματα. Γι’ αυτό οι Wakintu είναι άνθρωποι. Ωστόσο, εκείνος ο σοφός απο το Sabinjo πολλές φορές στην αυλήΣου ανέφερε το παράδειγμα του σκυλιού, που έχει κάποια αίσθηση η οποία λείπει απο τους ανθρώπους: [ας πούμε οτι] βαδίζεις με το σκυλί οδηγώνταςτο με το λουρί. Τότε τραβάει μπροστά το σκυλί και βίαια ορμά προς ένα ίχνος που τα μάτιατου μόλις και μετα βίας το διακρίνουν. Όπως εσύ διακρίνεις ένα άσπρο βόδι μέσα σε ένα κοπάδι, με την ίδια ευκολία το σκυλί μυρίζει την διαδρομή ενός άγριου τράγου της στέππας, και τον ακολουθεί. Και ενώ Εσύ μέσα στο δάσος των μπαμπού δέν βλέπεις τίποτε πέρα απο τρία βήματα μακριά, στο σκυλί ο αέρας λέει πού ακριβώς βρίσκεται το άγριο ζώο. Όπως λοιπόν το σκυλί έχει το χάρισμα να αντιλαμβάνεται εκείνα που εσύ δέν μπορείς να γνωρίζεις, έτσι υπάρχουν διάφορα πλάσματα που αντιλαμβάνονται και κατανοούν τα πράγματα με διαφορετικές ικανότητες αντίληψης απο ό,τι εμείς. Και είναι εύκολο να πούμε «εγώ δέν παίρνω μυρωδιά απο τίποτε, άρα δέν υπάρχει τίποτε εκεί», ενώ είναι δύσκολο να παραδεχθούμε οτι τα δικάμας χαρίσματα και μόνο δέν μας επιτρέπουν να γνωρίζουμε τα πάντα.
Σου ανέφερα ήδη, Mukama (βασιλέα), για το ντύσιμο των Wasungu, τώρα θα σου πώ και για των γυναικών. Μου είναι δύσκολο να τα περιγράψω όλα πλήρως. Ωστόσο, ένα πράγμα ξέρω σίγουρα: οι γυναίκες των Wasungu παραμορφώνονται με τεχνητά μέσα, και το παραμορφωμένοτους σώμα καλύπτεται με γούνες, υφάσματα, πλεκτά, δέρματα και φτερά αγρίων ζώων έτσι ωστε προκύπτει μιά νέα μορφή, η οποία δέν έχει τίποτε κοινό με την φυσική, ωραία γυναικεία μορφή όπως την ξέρουμε στους Wakintu (Αφρικανούς). Γυμνές γυναίκες ή κορίτσια δέν βλέπει κανείς πουθενά, ούτε στους δρόμους ούτε όταν δουλεύουν στα χωράφια. Ούτε και όλες κάνουν μπάνιο, αλλα κι εκείνες που κάνουν μπάνιο, είναι ντυμένες με ένα φόρεμα [μαγιώ] και δέν επιτρέπεται να τις δείς απο κοντά. Μόνο τα βράδια, όταν οι Wasungu μαζί τρώνε και χορεύουν, είναι οι κοπέλες σάν γυμνές, και μόνο ένα μέρος του σώματος καλύπτεται απο ρούχα. Χωρίς καθόλου ρούχα δέν θα τολμούσαν να παρουσιασθούν, για τον εξής λόγο: το σώματους αποτελείται απο δύο μέρη, τα οποία δέν είναι γερά ενωμένα μεταξύτους και κρατιούνται μαζί μέσω ενός εξωτερικού δύσκαμπτου στηρίγματος [κορσέ]. Αυτό το στήριγμα [κορσέ] και το βράδυ ακόμη το σκεπάζουν με λίγα ρούχα· αλλα το σκεπάζουν όχι περισσότερο απο ό,τι είναι απολύτως απαραίτητο.
Άν δέν είχαν οι γυναίκες αυτό το στήριγμα [κορσέ], θα διπλώνανε στα δύο και δέν θα μπορούσαν να σταθούν όρθιες. Το στήριγμα [κορσές] πρέπει να είναι μιά αρχαία εφεύρεση των ανδρών: το έχουν επιβάλει στις γυναίκες για να έχουν αυτοί περισσότερη [απο ό,τι οι γυναίκες] υγεία και αντοχή παρά τη νωθρότητατους και τις κακιές συνήθειες του τρόπου ζωής. Αυτό το περι-στήριγμα του σώματος [κορσές] είναι έτσι κατασκευασμένο, ωστε οι γυναίκες να μή μπορούν να αναπνέουν πλήρως. Έτσι το σώμα συγκρατείται εκεί όπου θα έπρεπε να διαστέλλεται [κατα την αναπνοή], και συνεπώς ένα μέρος των πνευμόνων σαπίζει εκει μέσα και νεκρώνεται διότι εμποδίζεται να ζήσει. Με άλλα λόγια, στερούνται την βαθιά αναπνοή. Κατα συνέπεια, οι γυναίκες δέν μπορούν να τρέξουν ούτε να κινηθούν. Και έτσι η σάρκα μειώνεται κάτω απο το στήριγμα [κορσέ] και το σώμα πιό πάνω και πιό κάτω [απο τον κορσέ] χοντραίνει φοβερά, πράγμα το οποίο οι Wasungu το βρίσκουν όμορφο. Ήδη απο την παρθενική ηλικία το σώμα των κοριτσιών περιδένεται [συμπιέζεται με το ντύσιμο], γιατί οι άντρες φοβούνται μή μείνει υγιές για πολύ καιρό. Το στοχευόμενο αποτέλεσμα επιτυγχάνεται: οι πιό πολλές γυναίκες πρώιμα γίνονται αρρωστιάρες και ευπαθείς, για να μπορούν με χαιρεκακία οι άντρες να μιλάνε για το «αδύνατο φύλο».
Μέσα στο στήριγμα του σώματος [κορσέ] οι γυναίκες κινούνται σάν όρθιες χελώνες. Δέν μπορείς να το φανταστείς πώς μοιάζει μιά γυναίκα όταν βγαίνει στο δρόμο και κινεί τα πόδια κάτω απο το άκαμπτο στήριγμα [κορσέ]. Και όταν η σωματική μάζα που στερείται την κίνηση πιέζεται σε ένα κάθισμα, όταν τα μέλη κρέμονται και το κεφάλι απο αδυναμία σειέται απο εδώ και απο εκεί, τότε ένας μορφωμένος νέγρος νιώθει κάποια συμπόνια για ένα τέτοιο κακομεταχειρισμένο πλάσμα [ευρωπαία γυναίκα].
[σημείωση: ο Lukanga Mukara ήταν ένας μορφωμένος Aφρικανός. Απο μικρή ηλικία σπούδασε σε σχολείο Γερμανών ιεραποστόλων, όπου έμαθε και τη γερμανική γλώσσα. Έγινε φίλος με τον Hans Paasche ο οποίος τον παρακίνησε να ταξιδέψει και να ερευνήσει τη Γερμανία για λογαριασμό του Αφρικανού βασιλέατου. Έτσι δημιουργήθηκε το κείμενο αυτό, και δέν είναι απο τη φαντασία του Hans Paasche καθώς αστήριχτα αναφέρει η Wikipedia].
Σκέφτομαι συχνά τις ευλύγιστες μορφές των κοριτσιών της Kitara, πώς σκύβουν πάνω απο τον καρπό των χωραφιών, και πώς τριγυρίζουν με «φουσκωτές» πήλινες στάμνες πάνω στο κεφάλι, και πώς το σώματους φέρνει σε ηρεμία το ανήσυχο φορτίο του ταλαντευόμενου κύματος του νερού [το νερό που κουβαλούν στη στάμνα πάνω στο κεφάλιτους τείνει να ταλαντεύεται δυνατά, αλλα οι γυναίκες που το κουβαλούν, ακολουθώντας την ταλάντωση του νερού με την κίνηση του σώματοςτους, το κάνουν να ησυχάζει. Στο πρωτότυπο: «bauchigen Tonkrügen» πήλινες στάμνες με χοντρή κοιλιά, μεταφράζω «φουσκωτές στάμνες»]. Και τον χορό στην τελευταία γιορτή της βασιλικής λόγχης πρέπει επίσης να θυμηθώ: οι κοπέλες βάδιζαν κυκλικά γύρω απο το τείχος που σχημάτιζαν τα ακόντια και κρατούσαν κλαδάκια με άσπρα άνθη ψηλά ανάμεσα στα υψωμένα χέρια[τους]. Η πανσέληνος τις χρωμάτιζε έτσι που γίνονταν μορφές απο ασήμι και έβενο – μορφές ζωντανές όμως. Όπως οι χυμώδεις βλαστοί των καλαμποκιών, λύγιζαν με το μουσικό ρυθμό του τύμπανου και του αυλού.
Αυτό κυριεύει την ψυχήμου όταν σε αυτήν τη χώρα ακούω τον φιλικό ήχο του αυλού. Συμβαίνει συχνά, διότι, άν και οι Wasungu [Ευρωπαίοι] ώς πλάσματα στέκονται βαθιά πιό κάτω απο τους Wakintu [Αφρικανούς], ωστόσο απο μιά άποψη είναι μεγάλοι: στην τέχνητους να παριστάνουν τον κόσμο με ήχους και μελωδίες. Τρίβουνε με αλογίσιες τρίχες στριμμένα έντερα προβάτου τεντωμένα πάνω απο κούφιο ξύλο [εδώ προφανώς εννοεί το βιολί]· φυσάνε σε κούφιους αυλούς που είναι πολύ πιό όμορφοι απο τους δικούςμας αυλούς απο μπαμπού, και απο τα κέρατα απο Kudu [γαζέλες] και απο τα κογχύλια, αυλούς που κατασκευάζουν απο μέταλλο και βγάζουν πολλούς διαφορετικούς ήχους. Επίσης χτυπάνε σίδερα, ξύλα και τεντωμένα δέρματα, και έτσι βγάζουν ένα ποτάμι μουσικού ήχου, που συχνά ξεσηκώνει την καρδιάμου απο χαρά και απο πόνο. Τότε νομίζω οτι κάθομαι στην όχθη του Ukerewe και βλέπω τον ήλιο να κατεβαίνει πίσω απο τα όρη Kurwi· απο το Ukara φυσάει ο άνεμος, τα κύματα φουσκώνουν, και οι ίβεις [πουλιά] με τσιριχτές φωνές περνάνε πετώντας. Ναί, το πιστεύω, Mukama [βασιλέα], οι [μουσικοί] ήχοι των Wasungu είναι απο τη νιότημου παρμένοι! Ποιός τους έφερε [αυτούς τους ήχους] στους Wasungu; Ποιός τους έδωσε την ικανότητα, με μελωδίες να απεικονίζουν τον τόπο όπου ο Lukanga για πρώτη φορά αγάπησε και υπέφερε; ο Lukanga μιλά τη γλώσσα των Wasungu και όμως παραμένει ξένος προς τη σκέψητους· ωστόσο με τους μουσικούς ήχους μιλάνε οι Wasungu μία γλώσσα, με την οποία βαθειά τους καταλαβαίνει.
[:εδώ ο Lukanga Mukara μιλάει για τον εαυτότου σε τρίτο πρόσωπο, λέει «Lukanga» αντί «εγώ». Το επώνυμότου Mukara σημαίνει «αυτός που προέρχεται απο το νησί Ukara» στη λίμνη Victoria όπου γεννήθηκε. Αργότερα έζησε στο νησί Ukerewe].
Αυτό το τρίτο γράμμα Σου στέλνω, μεγάλε Mukama [βασιλέα], απο της Γερμανίας τη μεγάλη πόλη, γραμμένο με το χέριμου.
Ο χαμηλός [=ταπεινός υπηρέτης]Σου, Lukanga Mukara.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | το καλό, απο ΌΠΟΥ κι άν προέρχεται, είναι καλό· το κακό, απο ΌΠΟΥ κι άν προέρχεται, είναι κακό. | | | |
|
La Petite
25-11-2012 @ 17:06 | Τιν' τούτο; ::oh.:: | | anuya
25-11-2012 @ 17:40 | Πιστεύω πως αξίζει να το βγάλουμε σε βιβλίο. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
