| |
Σ'αυτό το κιούπι
πέντε παιδιά μαδήσαν ρόδι
και κόκκινα τα δάχτυλα ματωμένα
αλείφτηκαν της ζωής τον όρκο
ξάγρυπνη τα γρικούσε η μάνα
ασθενική,με τη γλυκιά ματιά της
να κρύβει στη φτωχή ποδιά της
ένα-ένα
κάθε που γυρνούσε αποκαμωμένο.
Τι ισχυρό συναίσθημα η φωλιά!
μας περιμάζευε σαν τα σπουργίτια
ανήμπορα να βοηθήσουν
μονάχα να βοηθηθούν.
Κι αυτό το κιούπι,ξύλινο
κάθε που η μάνα έσπαγε ρόδι
μας καλούσε να αλειφτούμε κόκκινο χρώμα,
ανέπνεε μαζί μας την πορφύρα
σα ζωντανός οργανισμός
δε θυμάμαι ποτέ τα χέρια μας λευκά
κι αυτής της μάνας
κόκκινα ως τον αγκώνα
μα πάντα ανοιχτά
έτοιμα να φωλιάσουν
με άχυρο και φιλί.
Φέτος,ήταν καλή χρονιά για τα ρό'ι'δα
χρόνια είχαν να γίνουν έτσι
μας κάλεσε η μάνα και φανήκαμε
κυκλώσαμε το κιούπι
κοιταχτήκαμε γελώντας κι αλειφτήκαμε
μα μέσα έσταζε δάκρυ η ψυχή μας
δεν της το μολογήσαμε ποτέ
πως δε μας άρεσαν τα ρό'ι'δα
το κόκκινο χρώμα του
δεν έφευγε ποτέ από τα δάχτυλα
έσκιαζε της ζωής μας τους περαστικούς..
Έρχονται από δρόμο,
οι λέξεις που άκουσες παιδί μου
έρχονται από δρόμο
μα δεν ακούς;;
Έρχονται από δρόμο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
