| |
ΟΤΑΝ ΣΒΗΝΕΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ
Τρέχει απόψε το μυαλό μου
Σε κάποια μέρα βροχερή
Κι απ΄ τα λασπόνερα του δρόμου
Προβάλει μια θολή μορφή.
Δεν το πιστεύω μα στ’ αλήθεια
Παλιά σαν να ‘ταν αστραπή
Μου ‘βαλε πυρκαγιά στα στήθια
Βαθιά μου άνοιξε πληγή.
Μέσ’ στη παλιά φωτογραφία
Κοιτώ δυο μάτια θαλασσί
Ξέθωρη μοιάζουν οπτασία
Κι η φλόγα έχει πια σβηστεί.
Κι όμως με είχαν μαγνητίσει
Μια μέρα μέσα στη βροχή
Μ’ έσυραν σε τρελό μεθύσι
Μου πήραν σώμα και ψυχή.
ρεφρέν
Κι αν ρωτάω γιατί, γρίφος άλυτος μένει
Πώς το πάθος ορμά κι έρμαιά του μας δένει
Κι όταν σβήνει, μεμιάς πόσο φαίνεται λίγη
Πώς ξεφτά η μορφή που μας έφερνε ρίγη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
