Το ταπεινό αυτό τραγούδι μου είναι ένα μικρό ανάθημα για την γενέτειρα μου Μακρυνίτσα Σιντικής Σερρών που κείται
στους πρόποδες του βουνού Μπέλλες,του οποίου οι κάτοικοι της στην συντριπτική τους πλεοψηφία είναι πρόσφυγες από τον Πόντο και την Θράκη.
Μό
Εκεί στ' απόσκια του βουνού
στους πρόποδες του Μπέλλες,
πρόσφυγες κουβαλλήσανε
καημούς και μαύρες μέρες.
Αφήσανε τα σπίτια τους
στον Πόντο και στη Θράκη,
σωρούς νεκρούς και κόκαλα
της προσφυγιάς μας ράκη.
Κρατήσανε τα ήθη τους
τα ύψωσαν σημαία,
σημαία ανεξίτηλη
με χρώματα ωραία.
Και κτίσανε την τύχη τους
με πόνο και μεράκι,
χωρίς καπνούς και αίματα
την νέα τους Ιθάκη.
