| |
[align=center]Σε ξεμοναχιασμένους δρόμους της αβύσσου,
το βάδισμα μου τρόπος ανάσας
κι η φωνή μου, σαν ποτάμι στεγνό, παρεκβαίνει.
Το αύριο, σαν έρνος που αναστενάζει,
κάνει καθάρια τη ψυχή
με τη διαίσθηση για ίχνος φερέλπιδος.
Στο κενό οι ελλείψεις δε πληθαίνουν,
οι υποθέσεις δε λιμνάζουν,
έτσι κινούνται πεζοί ακόμα
σ' ένα κοινό μονοπάτι,
που όπως το ακολουθούν, χάνονται.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
